2 weken geleden aangekomen, maar ik ben net geland
Door: Noor
Blijf op de hoogte en volg Noor
28 Januari 2009 | Ghana, Accra
Na 2 weken heb ik weer vaste grond onder mijn voeten. Ik denk dat ik de cultuur-, maar vooral armoedeshock te boven ben. Jeetje, na alles wat ik gezien en gedaan heb in andere culturen en ontwikkelingslanden had ik deze reactie van mezelf niet verwacht. Ik heb veel armoede gezien, maar nu zit ik er middenin en maak er onderdeel van uit. Dat geeft natuurlijk een nog beter beeld en hierdoor voel je een beetje wat het is. Het is hier zeker armoedig en primitief, maar ik heb gelukkig (nog) weinig lijden gezien. Nu ik geland ben, kan ik door alle armoede heen ook alle pracht proeven, voelen en zien! De natuur, maar vooral de gelukkige en warme mensen hier maken me ongelooflijk blij. Ook omdat ik me nu al geaccepteerd en opgenomen voel in deze grote familie. Ook al steek ik nog steeds erg af met mijn blanke huidskleur en blijf ik ‘anders’, Sister Noor (zo wordt ik hier genoemd) is met veel warmte en open armen ontvangen. Het voelt zo goed om liefde, aandacht en warmte te kunnen geven aan deze mooie, lieve en krachtige kinderen, die er zo dankbaar voor zijn dat je dit ook dubbel en dwars weer terugkrijgt van ze. De energie stroomt door mijn lijf, alsof het me allemaal niks doet en ik niet moe te krijgen ben. Het is ongelooflijk hoe snel ik me aan deze kinderen hecht. Stuk voor stuk lijken ze mijn hart te openen en het is moeilijk om na 2 weken niet van ze te houden. Wat deze kinderen en mensen mij geven is onbetaalbaar veel waard en de voldoening die ik uit elke dag haal is nu al groot. Hier was ik naar opzoek en nu weet ik het zeker….in dit werk ligt mijn hart en dit past bij mij! Ik moet er nu al niet aan denken om hier weg te gaan en afscheid te moeten nemen van iedereen. Laat staan over een jaar als ik echt een band met ze heb opgebouwd. Pfff! Daar denk ik nog maar niet over na.
Even terug naar de eerste 2 weken….
De eerste week was raar en erg wennen, maar is erg snel voorbij gegaan! Hoe ben ik deze week doorgekomen? Veel kijken, zien en een beetje meedoen en bespreken. Ben begonnen met al de namen van de kinderen te leren. Is nog een behoorlijke opgave van 35 kinderen die nu nog allemaal op elkaar lijken en dan die namen en de uitspraak ervan (vaak hebben ze wel meer dan 1 naam). Van iedereen de naam en leeftijd (weten ze vaak niet eens precies) opgeschreven en een foto gemaakt, zodat ik s’avonds de namen uit mijn hoofd kan leren. Ken ze bijna allemaal nu. Enkelen haal ik nog door elkaar, maar daar heb ik nog ff de tijd voor….
Verder hebben we samen gevoetbald. Ze waren onder de indruk van mijn kunsten, totdat ik in een duel op de grond belandde en helemaal rood van het zand weer opstond. Allemaal in een deuk! (Roel en Niek hier hadden jullie bij moeten zijn!LOL!) Touwtje gesprongen met de jonge meiden en met een enkeling getekend en gekleurd. De meeste vinden hier niet veel aan, omdat ze dit niet kunnen en nooit hebben gedaan, volgens mij. S’avonds wat geholpen met huiswerk (engels) en geoefend met rekenen. Allebei niet mijn sterkste punten, maar je weet altijd meer dan zij. Stond zelf verstelt van mijn didactische vaardigheden, zodat ze het begonnen te snappen. Dat is dan mooi! Met de oudere meiden (die geen ICT les krijgen) achter de computer de basisvaardigheden van Word geoefend. Heel basis hoor, want alleen al de muis bedienen en goed klikken was al moeilijk. Dus dat vraagt om wat vervolglesjes. Het is leuk om te zien hoe leuk ze het vinden als ze iets nieuws hebben geleerd. We hebben met z’n alle de film Earth gekeken. Fantastisch om iedereen (klein en groot; van 6 t/m 23 jaar) aandachtig naar de tv te zien staren. Sommige leken wel in trans. Erg schattig. Ze vinden werkelijk alles bijzonder en prachtig op tv, maar vooral de jachtscènes in deze film leverde luidruchtige reacties op. De wat oudere kinderen kregen door dat dit ook de wereld is waar zij leven dus vroegen om de minuut: ‘waar is dit?’ en ‘wat is dit?’ Als ik ze dat dan vertelde stootte ze enthousiast hun buurman aan om het door te vertellen. Dus leuk en educatief tegelijkertijd. De kleintjes hielden het niet de hele film uit en vielen 1 voor 1 in slaap.
Verder wat klusjes gedaan zoals naar de bank (schoolgeld betalen) en naar het gezondheidscentrum om de zorgverzekering van enkele kinderen te verlengen. Files van de kinderen doorgenomen, waar meestal geen enkele info in zit of 1 A4 met info over hun vader en moeder of verzorger. Opvallend is dat vooral vaders op jonge leeftijd zijn gestorven en ze vaak direct daarna naar het weeshuis zijn gebracht. Waarom? Omdat moeders vaak een andere relatie aangaan en die man hun kind(eren) niet wil of omdat ze het financieel niet trekken. Of omdat hun moeder of vader hun verwaarloosd of mishandeld. Dit zie je aan hun dunne armen en benen (o of x –benen) en vaak opgezwollen rijstbuikjes en meerdere littekens op vooral het hoofd en de buik. Sommige kinderen zijn zelf gevlucht uit hun ouderlijk huis op zeer jonge leeftijd (3 of 4 jaar) en zitten hier dan ook al bijna hun hele leven. De EHBO doos moest worden geordend en aangevuld. Het werd duidelijk dat artsen vaak multi-vitamine drankjes en paracetamol voorschrijven bij het ziekenhuis of bij het minste of geringste een dikke antibioticakuur. Deze uiterste behandelmethodes zijn in ieder geval in overvloed aanwezig. Helaas ontbreken andere essentiële spullen wel. Dus die gaan we aanschaffen. We hebben nieuwe slippers en tandenborstels gekocht op de markt. Met David (de ‘Head Master’, zo wordt ie hier genoemd) de dagstructuur en functieomschrijvingen van de caretakers (2 moeders, die koken en wassen en verder eigenlijk niks doen> hier gaat dus verandering in komen) besproken. Dit was een erg functioneel gesprek en hij luisterde goed naar de ideeën van mij en Hester. Ik heb het ook al anders meegemaakt namelijk, want dan is het 1-richtingsverkeer en 1 grote preek (want dat kan ie als een echte pastoor). Iedereen houdt dan ook zijn mond en luistert. Ik werd er nu al moe van en dan had ie het nog niet eens tegen mij. Tegen mij is hij (nog) erg vriendelijk en geduldig. De hiërarchie is al duidelijk zichtbaar, maar naast veel “Prace the lord!” and “What God wants us to do” heeft hij gelukkig ook goede en oprechte ideeën.
Hoogtepunten deze week waren:
• Ik voor t eerst als chauffeur van het nieuwe busje (waar ze allemaal gek van blijdschap op hadden gereageerd toen ze hem hadden gekregen van Stichting Plan Afrika, maar nu al een aantal maanden stil stond, aangezien niemand erin kan rijden). Met open mond en ongeloof hebben ze me staan aanstaren: ‘Can you drive??’ Een vrouwelijke ‘Yevu’(=blanke), die kan autorijden. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt! Heel het weeshuis en de buurt kwam ff kijken hoe die Yevu dat ging doen. Dus ik met David en twee jongens naar het farmland gereden om brandhout te halen. Hun ook vol bewondering van mijn ‘drive skills’ over de smalle zandweggetjes en door de bush bush. En toen nog keren daar, met zo’n grote bus. Haha, we zaten bijna vast.
• Mijn plotselinge bloedneuzen geven ook veel bekijks. De kinderen of mensen op straat keken me erg bezorgd aan met al dat bloed. Moet je niet naar het ziekenhuis?
• De kids die meteen vertrouwd stuk voor stuk bij je op schoot in slaap vallen en erg blij en tevreden zijn met de aandachtig die je ze geeft.
• De begrafenis van de timmerman uit het dorp. Hester en Hanneke hadden hem gekend, maar hij leek er 4 weken na zijn overlijden en zittend op een stoel toch niet meer op. Het leek net een pop (zo’n Abraham). Zijn kist was een grote hamer en werd meerdere keren de mensenmassa ingedragen waar iedereen in traditionele kleding omheen ging dansen. Erg bijzonder om mee te maken. Helemaal omdat ook wij in die kleding moesten. Het was net Carnaval! (zie foto’s).
• De zee: Atlantische Oceaan. Prachtig! Zo puur, wild, tropisch en onaangetast door toeristen. Echt nog het domein van de vissers hier. Het is ook wel gevaarlijk om te zwemmen, maar ik kon er wel uren naar blijven staan kijken!
• De Harmatan (een koele lucht vanuit de woestijn, waait hier nu over) is begonnen. Hierdoor is het nu wat koeler, vooral in de ochtend en avond. Ik had het gewoon koud met wassen in de openlucht s’avonds en s’ochtends helemaal. Brrr! De lokale mensen hier lopen nu echt (super overdreven) met capuchontruien en jassen aan. Ze vinden het nu koud met nog zo’n 25 graden en warmer. Ik dacht dat ik een koukleum was. David vroeg al aan mij of het dan ook zo koud is in Nederland. Haha, grapjas! Dit is voor ons warm en mooi weer.
• De wc bij de bank. Gewoon zitten, schoon, met wasbak en kraantje, zeep en een spiegel. Had mezelf al even niet meer gezien in zo’n grote spiegel. Hoe je dit na een week alweer kunt waarderen. Ongelooflijk!
Mindere dingen:
• Het eten wat nog niet zo goed valt en dan elke keer weer naar de wc (lees; gat, waar niks schoon aan te maken valt). Heel hygiënisch. Ahum! Om af en toe iets tussendoor te kunnen eten hebben ik hele dure geïmporteerde koekjes gekocht.
• Er is hier werkelijk niks te krijgen (geen broodbeleg, melk, vlees) of ander voedsel dan rijst, Akple of yam. Ik ben al blij met een ei zo nu en dan. Geen restaurant of pizzahut. Er is niet eens een Mc. of andere fastfood! Ik zou nu al een moord doen voor een lekker frietje met (of joppiesaus, lies!). Hopelijk kan ik binnenkort in Accra iets lekkers vinden.
• Mieren, vliegen en kakkerlakken in en op het brood en fruit en op de tafel waar op gegeten wordt. Van schoonmaakdoekjes hebben ze hier nog niet gehoord, want alles wordt gebruikt (knuffels of kleren) om ff iets af te vegen (lees niet; schoonvegen, want het plakt daarna nog aan alle kanten). Mmm, eet smakelijk!
• Iedereen die hier op straat pist (vrouwen, mannen en kinderen). Er is dan ook vaak geen wc aanwezig, maar als die er wel is gaan ze er gewoon naast staan (rok omhoog en plassen maar of midden op het voetbalveld, even zitten, kuiltje graven en weer verder voetballen). En iedereen mag het zien en niemand kijkt niet op of om.
Week 2:
Ik ben wat meer van de dagstructuur gaan meekrijgen. Het douchen, schoonmaken en ontbijten s’ochtends tussen 6.30 en 7.30 is 1 grote chaos. Ze doen allemaal lekker hun eigen gang, net als de caretakers die het in banen moeten leiden. Als ze dan hun mond opentrekken dan is het vooral geschreeuw en daar luisteren de kinderen dus niet naar. Goed, gelukkig hebben we Miss Princes (20-jarige vrouw, die net van high school komt. Ze gaat helaas (want t is een goede!) in sept. weg om weer te studeren) nog die het zooitje een beetje coördineert en zijn er evaluatiegesprekken met David over hoe het gaat. Dan begint de school een keer om 8 uur ongeveer en dat is 1 grote rumoerige boel tot 3 uur in de middag. Wat ze daar leren? Ik vraag het me af. Na drie uur ga ik meestal wat doen met de kinderen, als ze niet aan het werk zijn gezet op het land. Na het eten is het huiswerktijd. Dit betekent vooral kopiëren van de opdrachten op het bord en van elkaar overschrijven. Door onze Princes gaat dit nu wat beter en serieuzer. Grappig om te zien dat ze ontzag voor haar hebben en naar haar luisteren. Naar ons ook wel, maar het is ook nog wel veel uitproberen natuurlijk. Daarna gaan ze vaak met een stel voor de tv hangen (maakt niet uit wat erop staat). Iedereen valt dan stuk voor stuk in slaap. Maakt niet uit hoe ze liggen of op wat voor stoel of tafel. Kinderen naar bed brengen kennen ze hier niet, want al jaren brengen ze zichzelf naar bed als ze plots een x uit hun oncomfortabele houding wakker worden. Enkele keren heb ik het geprobeerd en dan maken ze er een spel van, dus dat werkt niet.
Deze week hebben we hun kleren uitgezocht en nieuwe uitgedeeld. Dit was prachtig om te doen! In een klein koffertje hebben ze hun kleren (lees: vodden), die meestal uit elkaar vallen door alle gaten of stijf staan van de vuiligheid. Het is Hanneke en mij gelukt om iedereen blij te maken met nieuwe setjes kleren, die ook nog (redelijk) passen. Er werd veel gejuicht en de meeste dragen met trots hun nieuwe kleren. Zie foto’s. Verder heb ik dit afgelopen weekend mijn eerste bezoek mogen uitvangen! Super leuk, want zaterdag kwam Maarten (vriend van Matthijs en Lize) hier aan, geheel in stijl achterop een motor met z’n backpack. Heel grappig om hem hier te zien, want we hadden elkaar nog maar 1x ontmoet in A’dam, net voordat hij voor een maand naar Ghana vertrok en ook in een weeshuis ging werken. Super om onze ervaringen uit te wisselen, hier alles te laten zien en een mooie gelegenheid om er een gezellig stranddagje van te maken. Dus het was een geslaagd weekend. Maandag is hij weer vertrokken en is de 3e week alweer van start gegaan. Gisterenavond was er een welkomst feestje voor Hanneke en mij. Erg leuk, want er werd een feestmaal gemaakt voor de kinderen: (gewoon) rijst met ei en bisap (heerlijk drankje!). We aten allemaal gezamenlijk en er werd gezongen, gebeden en gepreekt door de kinderen, Princes, David, Hester, Hanneke en mij. Shit, natuurlijk had ik niks voorbereid dus dat was ff spannend, maar werd daarna weg gelachen, gedanst en getrommeld. Mooi!
Liefs, Noor
Even terug naar de eerste 2 weken….
De eerste week was raar en erg wennen, maar is erg snel voorbij gegaan! Hoe ben ik deze week doorgekomen? Veel kijken, zien en een beetje meedoen en bespreken. Ben begonnen met al de namen van de kinderen te leren. Is nog een behoorlijke opgave van 35 kinderen die nu nog allemaal op elkaar lijken en dan die namen en de uitspraak ervan (vaak hebben ze wel meer dan 1 naam). Van iedereen de naam en leeftijd (weten ze vaak niet eens precies) opgeschreven en een foto gemaakt, zodat ik s’avonds de namen uit mijn hoofd kan leren. Ken ze bijna allemaal nu. Enkelen haal ik nog door elkaar, maar daar heb ik nog ff de tijd voor….
Verder hebben we samen gevoetbald. Ze waren onder de indruk van mijn kunsten, totdat ik in een duel op de grond belandde en helemaal rood van het zand weer opstond. Allemaal in een deuk! (Roel en Niek hier hadden jullie bij moeten zijn!LOL!) Touwtje gesprongen met de jonge meiden en met een enkeling getekend en gekleurd. De meeste vinden hier niet veel aan, omdat ze dit niet kunnen en nooit hebben gedaan, volgens mij. S’avonds wat geholpen met huiswerk (engels) en geoefend met rekenen. Allebei niet mijn sterkste punten, maar je weet altijd meer dan zij. Stond zelf verstelt van mijn didactische vaardigheden, zodat ze het begonnen te snappen. Dat is dan mooi! Met de oudere meiden (die geen ICT les krijgen) achter de computer de basisvaardigheden van Word geoefend. Heel basis hoor, want alleen al de muis bedienen en goed klikken was al moeilijk. Dus dat vraagt om wat vervolglesjes. Het is leuk om te zien hoe leuk ze het vinden als ze iets nieuws hebben geleerd. We hebben met z’n alle de film Earth gekeken. Fantastisch om iedereen (klein en groot; van 6 t/m 23 jaar) aandachtig naar de tv te zien staren. Sommige leken wel in trans. Erg schattig. Ze vinden werkelijk alles bijzonder en prachtig op tv, maar vooral de jachtscènes in deze film leverde luidruchtige reacties op. De wat oudere kinderen kregen door dat dit ook de wereld is waar zij leven dus vroegen om de minuut: ‘waar is dit?’ en ‘wat is dit?’ Als ik ze dat dan vertelde stootte ze enthousiast hun buurman aan om het door te vertellen. Dus leuk en educatief tegelijkertijd. De kleintjes hielden het niet de hele film uit en vielen 1 voor 1 in slaap.
Verder wat klusjes gedaan zoals naar de bank (schoolgeld betalen) en naar het gezondheidscentrum om de zorgverzekering van enkele kinderen te verlengen. Files van de kinderen doorgenomen, waar meestal geen enkele info in zit of 1 A4 met info over hun vader en moeder of verzorger. Opvallend is dat vooral vaders op jonge leeftijd zijn gestorven en ze vaak direct daarna naar het weeshuis zijn gebracht. Waarom? Omdat moeders vaak een andere relatie aangaan en die man hun kind(eren) niet wil of omdat ze het financieel niet trekken. Of omdat hun moeder of vader hun verwaarloosd of mishandeld. Dit zie je aan hun dunne armen en benen (o of x –benen) en vaak opgezwollen rijstbuikjes en meerdere littekens op vooral het hoofd en de buik. Sommige kinderen zijn zelf gevlucht uit hun ouderlijk huis op zeer jonge leeftijd (3 of 4 jaar) en zitten hier dan ook al bijna hun hele leven. De EHBO doos moest worden geordend en aangevuld. Het werd duidelijk dat artsen vaak multi-vitamine drankjes en paracetamol voorschrijven bij het ziekenhuis of bij het minste of geringste een dikke antibioticakuur. Deze uiterste behandelmethodes zijn in ieder geval in overvloed aanwezig. Helaas ontbreken andere essentiële spullen wel. Dus die gaan we aanschaffen. We hebben nieuwe slippers en tandenborstels gekocht op de markt. Met David (de ‘Head Master’, zo wordt ie hier genoemd) de dagstructuur en functieomschrijvingen van de caretakers (2 moeders, die koken en wassen en verder eigenlijk niks doen> hier gaat dus verandering in komen) besproken. Dit was een erg functioneel gesprek en hij luisterde goed naar de ideeën van mij en Hester. Ik heb het ook al anders meegemaakt namelijk, want dan is het 1-richtingsverkeer en 1 grote preek (want dat kan ie als een echte pastoor). Iedereen houdt dan ook zijn mond en luistert. Ik werd er nu al moe van en dan had ie het nog niet eens tegen mij. Tegen mij is hij (nog) erg vriendelijk en geduldig. De hiërarchie is al duidelijk zichtbaar, maar naast veel “Prace the lord!” and “What God wants us to do” heeft hij gelukkig ook goede en oprechte ideeën.
Hoogtepunten deze week waren:
• Ik voor t eerst als chauffeur van het nieuwe busje (waar ze allemaal gek van blijdschap op hadden gereageerd toen ze hem hadden gekregen van Stichting Plan Afrika, maar nu al een aantal maanden stil stond, aangezien niemand erin kan rijden). Met open mond en ongeloof hebben ze me staan aanstaren: ‘Can you drive??’ Een vrouwelijke ‘Yevu’(=blanke), die kan autorijden. Dat hadden ze nog nooit meegemaakt! Heel het weeshuis en de buurt kwam ff kijken hoe die Yevu dat ging doen. Dus ik met David en twee jongens naar het farmland gereden om brandhout te halen. Hun ook vol bewondering van mijn ‘drive skills’ over de smalle zandweggetjes en door de bush bush. En toen nog keren daar, met zo’n grote bus. Haha, we zaten bijna vast.
• Mijn plotselinge bloedneuzen geven ook veel bekijks. De kinderen of mensen op straat keken me erg bezorgd aan met al dat bloed. Moet je niet naar het ziekenhuis?
• De kids die meteen vertrouwd stuk voor stuk bij je op schoot in slaap vallen en erg blij en tevreden zijn met de aandachtig die je ze geeft.
• De begrafenis van de timmerman uit het dorp. Hester en Hanneke hadden hem gekend, maar hij leek er 4 weken na zijn overlijden en zittend op een stoel toch niet meer op. Het leek net een pop (zo’n Abraham). Zijn kist was een grote hamer en werd meerdere keren de mensenmassa ingedragen waar iedereen in traditionele kleding omheen ging dansen. Erg bijzonder om mee te maken. Helemaal omdat ook wij in die kleding moesten. Het was net Carnaval! (zie foto’s).
• De zee: Atlantische Oceaan. Prachtig! Zo puur, wild, tropisch en onaangetast door toeristen. Echt nog het domein van de vissers hier. Het is ook wel gevaarlijk om te zwemmen, maar ik kon er wel uren naar blijven staan kijken!
• De Harmatan (een koele lucht vanuit de woestijn, waait hier nu over) is begonnen. Hierdoor is het nu wat koeler, vooral in de ochtend en avond. Ik had het gewoon koud met wassen in de openlucht s’avonds en s’ochtends helemaal. Brrr! De lokale mensen hier lopen nu echt (super overdreven) met capuchontruien en jassen aan. Ze vinden het nu koud met nog zo’n 25 graden en warmer. Ik dacht dat ik een koukleum was. David vroeg al aan mij of het dan ook zo koud is in Nederland. Haha, grapjas! Dit is voor ons warm en mooi weer.
• De wc bij de bank. Gewoon zitten, schoon, met wasbak en kraantje, zeep en een spiegel. Had mezelf al even niet meer gezien in zo’n grote spiegel. Hoe je dit na een week alweer kunt waarderen. Ongelooflijk!
Mindere dingen:
• Het eten wat nog niet zo goed valt en dan elke keer weer naar de wc (lees; gat, waar niks schoon aan te maken valt). Heel hygiënisch. Ahum! Om af en toe iets tussendoor te kunnen eten hebben ik hele dure geïmporteerde koekjes gekocht.
• Er is hier werkelijk niks te krijgen (geen broodbeleg, melk, vlees) of ander voedsel dan rijst, Akple of yam. Ik ben al blij met een ei zo nu en dan. Geen restaurant of pizzahut. Er is niet eens een Mc. of andere fastfood! Ik zou nu al een moord doen voor een lekker frietje met (of joppiesaus, lies!). Hopelijk kan ik binnenkort in Accra iets lekkers vinden.
• Mieren, vliegen en kakkerlakken in en op het brood en fruit en op de tafel waar op gegeten wordt. Van schoonmaakdoekjes hebben ze hier nog niet gehoord, want alles wordt gebruikt (knuffels of kleren) om ff iets af te vegen (lees niet; schoonvegen, want het plakt daarna nog aan alle kanten). Mmm, eet smakelijk!
• Iedereen die hier op straat pist (vrouwen, mannen en kinderen). Er is dan ook vaak geen wc aanwezig, maar als die er wel is gaan ze er gewoon naast staan (rok omhoog en plassen maar of midden op het voetbalveld, even zitten, kuiltje graven en weer verder voetballen). En iedereen mag het zien en niemand kijkt niet op of om.
Week 2:
Ik ben wat meer van de dagstructuur gaan meekrijgen. Het douchen, schoonmaken en ontbijten s’ochtends tussen 6.30 en 7.30 is 1 grote chaos. Ze doen allemaal lekker hun eigen gang, net als de caretakers die het in banen moeten leiden. Als ze dan hun mond opentrekken dan is het vooral geschreeuw en daar luisteren de kinderen dus niet naar. Goed, gelukkig hebben we Miss Princes (20-jarige vrouw, die net van high school komt. Ze gaat helaas (want t is een goede!) in sept. weg om weer te studeren) nog die het zooitje een beetje coördineert en zijn er evaluatiegesprekken met David over hoe het gaat. Dan begint de school een keer om 8 uur ongeveer en dat is 1 grote rumoerige boel tot 3 uur in de middag. Wat ze daar leren? Ik vraag het me af. Na drie uur ga ik meestal wat doen met de kinderen, als ze niet aan het werk zijn gezet op het land. Na het eten is het huiswerktijd. Dit betekent vooral kopiëren van de opdrachten op het bord en van elkaar overschrijven. Door onze Princes gaat dit nu wat beter en serieuzer. Grappig om te zien dat ze ontzag voor haar hebben en naar haar luisteren. Naar ons ook wel, maar het is ook nog wel veel uitproberen natuurlijk. Daarna gaan ze vaak met een stel voor de tv hangen (maakt niet uit wat erop staat). Iedereen valt dan stuk voor stuk in slaap. Maakt niet uit hoe ze liggen of op wat voor stoel of tafel. Kinderen naar bed brengen kennen ze hier niet, want al jaren brengen ze zichzelf naar bed als ze plots een x uit hun oncomfortabele houding wakker worden. Enkele keren heb ik het geprobeerd en dan maken ze er een spel van, dus dat werkt niet.
Deze week hebben we hun kleren uitgezocht en nieuwe uitgedeeld. Dit was prachtig om te doen! In een klein koffertje hebben ze hun kleren (lees: vodden), die meestal uit elkaar vallen door alle gaten of stijf staan van de vuiligheid. Het is Hanneke en mij gelukt om iedereen blij te maken met nieuwe setjes kleren, die ook nog (redelijk) passen. Er werd veel gejuicht en de meeste dragen met trots hun nieuwe kleren. Zie foto’s. Verder heb ik dit afgelopen weekend mijn eerste bezoek mogen uitvangen! Super leuk, want zaterdag kwam Maarten (vriend van Matthijs en Lize) hier aan, geheel in stijl achterop een motor met z’n backpack. Heel grappig om hem hier te zien, want we hadden elkaar nog maar 1x ontmoet in A’dam, net voordat hij voor een maand naar Ghana vertrok en ook in een weeshuis ging werken. Super om onze ervaringen uit te wisselen, hier alles te laten zien en een mooie gelegenheid om er een gezellig stranddagje van te maken. Dus het was een geslaagd weekend. Maandag is hij weer vertrokken en is de 3e week alweer van start gegaan. Gisterenavond was er een welkomst feestje voor Hanneke en mij. Erg leuk, want er werd een feestmaal gemaakt voor de kinderen: (gewoon) rijst met ei en bisap (heerlijk drankje!). We aten allemaal gezamenlijk en er werd gezongen, gebeden en gepreekt door de kinderen, Princes, David, Hester, Hanneke en mij. Shit, natuurlijk had ik niks voorbereid dus dat was ff spannend, maar werd daarna weg gelachen, gedanst en getrommeld. Mooi!
Liefs, Noor
-
28 Januari 2009 - 15:46
Lia En Sakha:
Hoi Noor, Super goed meisje hoe jij het doet. In zo'n korte tijd je al zo goed weet aantepassen en van het land, de cultuur en kids ben gaan houden.
Fantastisch die verhalen en de foto's we krijgen zo'n heel goed beeld over het weeshuisleven in Klikor.
Mijn petje voor je af lieffie. Zorg goed voor je zelf. Succes en xxxx
van ons.
ps. heb je de smsjes nog ontvangen Noor? Laat het even weten.
-
28 Januari 2009 - 16:39
Kim Perry:
Lieverd, wat een prachtig verhaal en mooie foto's. Fijn om te horen dat je je draai gevonden al aardig gevonden hebt! Je schrijft met zoveel gevoel, ik krijg echt het gevoel dat ik er wat van mee krijg, super!
x x x x -
28 Januari 2009 - 20:43
Willemijn:
Lieverd, het is een prachtig verhaal en ontroerende maar echt geweldige fotos! Ik mail je!
dikke kusssen -
29 Januari 2009 - 10:39
Mams:
Hoi lief,
Prachtige, indrukwekkende verhalen met bijzondere mooie foto's.Dit geeft een hele goede weergave van het arme,doch ook prachtige, mooie en blije Afrika.Wat een prachtige kust, lijkt op die van Gambia in 1994.
Fantastisch die kleren en die smoeltjes!!
Knap hoor, dat je al zo snel je daar goed voelt en iets voor die kindjes kan betekenen. Houden zo meissie, we zijn trots op je!!Blijf goed op jezelf passen!!
Leuk van je bezoek, doet je goed he Noor om dit alles met iemand te delen!!
Nou meis, ik ga je nog bellen,we horen van elkaar,vast dikke kussen van Pa en mij en 'n knuffel van Bootje, xxxx -
29 Januari 2009 - 15:20
Tams:
Dag Woodje,
Wat een prachtig verhaal! Ben echt blij dat je daar al een beetje geaard bent. Fijn ook dat een goed weekend hebt gehad. Ben ooit in Maastricht naar een expositie geweest die ging over traditionele begrafenissen. Mooi om zo'n prachtinge kist te zien. Was dat maar zo in Nederland. Je geniet van alles en iedereen. Fijn woodje!! Ben ontzettend blij voor je. Kan niet wachten op je volgende verhaal. Take Care en heel veel liefde vanuit Nederland voor jouw en de kids!
Dikke zoenen je Tams -
29 Januari 2009 - 19:33
Pa:
Lieve dochter,
Jij ook gefeliciteerd met je vader's verjaardag vandaag!
Er zijn al meer reacties van mensen die vinden dat je het leven daar en je gevoelens hierbij zo goed kan uitbeelden door je schrijven en je foto's. Ook van mij dus de complimenten hiervoor!Liefs van Pa -
01 Februari 2009 - 02:07
Kroellie:
Hey sister sis,
Mooi om jouw verhaal te lezen en de foto's te zien. Lijkt me ook super interessant om mee te maken en vooral intens! Wij gaan morgen waarschijnlijk al aant werk in de middle of nowwhere met zo'n 45 graden op een farm. Echt geen pretje dus benieuwd hoelang we het trekken. Probeerde je te smsen maar lukt nog steeds niet! Spreek je snel weer en pas goed op jezelf!!!
liefs je broeder -
01 Februari 2009 - 02:09
Roel:
wie is die Maarten gast eigenlijk ;)? -
01 Februari 2009 - 08:35
Maarten:
Ha Noor!
Ik ben weer in Amsterdam.. koud! Krijg nu al heimwee bij je foto's en ben benieuwd of je je plannen al met David hebt kunnen bespreken! Heel veel Afrikaans levensplezier,
liefs,
Maarten
-
01 Februari 2009 - 17:45
René:
Hai Noor, tsjonge wat anders zeg en moeilijk voor te stellen hoe jonge levens zich zo moeten ontwikkelen. De zon moet iets magisch hebben, is het niet. Wat een beeldende verhalen. Heel veel succes en liefs. -
02 Februari 2009 - 16:39
Coen & Thamar:
He Noor,
Terwijl jij droomt van fastfood, proberen wij (leer, vooral Thamar) het hier een beetje rustig aan te doen met eten ivm de naderende bruiloft. Als ik het zo lees, kan ik het beste een maandje of wat bij jou intrekken, heb ik zo mijn gewenste figuur :-)
Voorbereidingen zijn erg leuk en het schiet ook al aardig op. We hebben de ceremoniemeesters weten te strikken en gaan zaterdag met hen, Cor en Esther (= zus Thamar), naar de locatie kijken om wat te brainstormen. Felix en consorten zijn al druk met de organisatie van het vrijgezellenfeest van Coen, dus dat wordt wat... We houden je op de hoogte!
Fijn dat jij, naast de toch wel mindere zaken, heel erg kunt genieten van je tijd in Ghana. Wij vinden het knap dat je na twee weken gewend bent aan je nieuwe omgeving. Ga maar vaak naar de bank :-)
Tot later!
liefs Coen & Thamar
-
02 Februari 2009 - 18:11
Liester:
Noor!
Je bent online zie ik (op hyves)! Ik ga je gauw een bericht sturen voordat deze pret weer over is! Ik heb toevallig vanmiddag je hele verhaal nog een keer nauwkeurig nagelezen.. sjee jij maakt nu al fantastische dingen mee zo te lezen! En ontzettend grappig die foto's van jou en ook van altijd gezellige Maarten erbij! HOE leuk!
Maar hoe gaat ie nu bij jou? Nog leuke updates? Ik lig goed ziek op bed.. het virus heeft toegeslagen! Ik ga je weer even mailen very soon! Je kunt vaker op internet dan ik verwacht had trouwens...
En noor, HOE is het eten nu? Zit je al aan de rijstebrij? Elke keer als ik een heerlijk frietje joppie eet denk ik nog eens extra goed aan jou! Over een jaartje kom je ze weer eten met me he?!
Trouwens, ik ga 1 dagje carnavallen! In Breda! Ga denk als nerdo.. vind het wel iets voor mij! Als je nog tips hebt: let me know!
Scheet, ik hou je niet langer op. Hoop dat je dit nu nog leest! Ik ga met m'n brakke koppie soep proberen te maken.
Dikste knuffels van je kleinste vriendinnetje @ the jekerstreet. Take care -xxx- lies -
07 Februari 2009 - 07:23
Tante Gonnie :
Hallo lieve Noor,goed van je,je bent al aardig aan het inburgeren zeggen we hier.Maar je doet er ook ontzettend je best voor ,petje af hoor meis.Mooie fotos ik begrijp dat ie kindjes je hart hebben gestolen.Lieve schat veel succes met alles.xxx tante Gonnie
ve
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
