Na 3,5 week weer in de bewoonde wereld!
Door: Noor
Blijf op de hoogte en volg Noor
09 Februari 2009 | Ghana, Accra
Of beter gezegd; in de ontwikkeling zijnde, grote, snelle en hectische wereld! Zoals wij die ongeveer kennen, maar dan in een grote en snel groeiende West-Afrikaanse stad: Accra. 3,5 week geleden zette ik hier weer voet op Afrikaanse bodem, met de herkenbare geur en warmte die me tegemoet kwam toen ik het vliegtuig uitstapte. Los van de bekende, meestal lachende, zwarte gezichten met als standaard begroeting: How are you? ‘I’m fine. How are you too?’ of ‘Do you want to be wife?’ was verder alles onbekend en ook anders dan in Zuid-Afrika. Na 1 nachtje slapen en met een ontheemd gevoel hebben Hester en ik meteen de trotro (=taxibus) richting de Volta Regio genomen, met als eindbestemming mijn nieuwe thuis voor het komende jaar: Klikor-Agbozume (een redelijk klein, armoedig en vooral NIET toeristisch dorpje, vlakbij de Togolese grens.) Nu ik afgelopen maandag weer voor het eerst was afgereisd naar Accra, besefte ik me pas echt goed in wat voor een vergeten, onderontwikkelde en kleine wereld ik hier ben beland. Het leek opnieuw alsof ik een sprong in de tijd maakte en ik ervaarde mijn 2e cultuurshock toen ik weer in Accra aankwam. Ik was niet meer de enige blanke op straat en zag weer veel (voor hier) modieus geklede mensen MET sieraden en parfum op, die roken en drinken voor de FUN en omdat ze geld OVER hebben! Veel gewone en dikke auto’s (geen rijdende geraamtes zoals je dat in Klikor alleen maar ziet) op straat. En restaurants met een uitgebreid menu en waar ineens (in onze ogen geringe) aankleding en gezelligheid weer van belang is. En veel kraampjes waar mensen leuke souvenirs verkopen en supermarkten, waar je echt alles kan krijgen wat je in Nederland ook kan krijgen, maar dan 4x zo duur. Ongelooflijk voor een potje jam of pasta, betaal je hier 6 euro of meer! Ik heb mijn ogen echt uitgekeken. Ik zocht nog een kookplaatje om water te kunnen koken in mijn kamer of een x een pasta met tomatensaus te maken voor mezelf. Dat kostte 150 cedi (= dik 100 euro!) Haha, erg grappig. Een andere optie was een simpele waterkoker voor 45 euro. Dus niet! Met al die beschikbare, dure en luxe geïmporteerde producten uit het Westen, besefte ik me weer hoe verwend wij zijn met al die verschillende goederen, die zo makkelijk te krijgen zijn in elke supermarkt, op elke hoek van de straat. Ons niet eens meer bewust waar het allemaal vandaan komt. Ik gunde het mezelf toch om met een potje pasta en jam (voor op het brood bij het ontbijt) terug te keren naar Klikor. Jeetje, ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld! Het was ook echt even een verademing om uit het kleine wereldje van Klikor te zijn en weer nieuwe prikkels binnen te krijgen. Ik was zo blij als een kind met mijn portie friet met ketchup in een voor hier duur chinees restaurant. We kregen zelfs een gratis glaasje sojamelk. Mmm, smullen en genieten! Leuk om even tussen de mooie souvenirwinkeltjes te slenteren en te zien dat deze stad zich ontwikkeld en hierdoor meer kansen zijn voor jonge mensen om ergens te komen in het leven (beginnend met een klein shopje, om hun eerste geld te verdienen). Wil en Roel…ik heb zelfs een Mr. Price ontdekt! Niet te geloven he, kan ik ook nog ff leuke kleren kopen als ik zin heb. Daar moet ik dan wel eerst 4 uur voor reizen en dan weer terug, maar het idee is toch leuk. Hihi! In het hostel heb ik meer dan genoten van de douche en het beschikbare stromende water. Ik had zelfs de neiging tijdens het douchen de kraan uit te draaien, omdat ik helemaal niet zoveel water nodig had. Mijn handen waren ook niet meer gewend aan zoveel water, dat ik na mijn douche net zo’n verrimpelde ouwe vrouwen handen had als vroeger, na een hele dag in het zwembad te hebben gelegen. S’avonds hebben we op straat gegeten met de lokale Rastafarian men, sommige afkomstig uit Jamaica en velen hadden al heel wat van de wereld gezien, als we hun verhalen allemaal moesten geloven. We hadden lol met een biertje en mijn eerste sigaretten (nog net geen gancha. Haha!). Even op vakantie. Die gezelligheid mis ik wel hoor! In Klikor heb ik echt nog niemand zien roken. Drank is er alleen voor enkele mannen, die niet drinken voor de gezelligheid, maar waarvan het alcoholpercentage vooral van belang is. Ik ben die avond aangeschoten (ben de drank dus ontwend) en met gemengde gedachten en gevoelens in een onrustige slaap gevallen. Aan de ene kant ben ik blij dat er een deel van Ghana in ontwikkeling is, dat hierdoor meer toeristen komen, waardoor de economie verbeterd en mensen de kans krijgen erachter te komen wat ze graag willen in hun leven en er ontwikkelingsmogelijkheden voor hun zijn. Aan de andere kant, terug in Klikor, zie ik dat de meeste mensen niet minder gelukkig zijn en zit het geluk dus niet in wat je bezit of het belang om geld te verdienen. De mensen hier weten niet beter en zijn gelukkig met wat ze hebben. Ze hebben rust in zich en leven dicht bij de natuur. Toch zou ik graag de kinderen hier een keer mee willen nemen naar deze voor hun onbekende wereld. De slimmeriken onder hen worden hier belemmerd in hun ontwikkeling, omdat ze in het onderwijs wat ze volgen niet aangesproken worden op hun (denk)niveau (in het algemeen is onderwijs gewoon slecht te noemen) en omdat ze te weinig prikkels krijgen van buitenaf. Hun leefwereldje blijft klein en er is dan ook voor deze kinderen weinig toekomstperspectief, omdat er geen geld is om verder te studeren na de middelbare school en het enige wat ze dan kunnen gaan doen om rond te komen is les gaan geven of een andere arbeid (weven of land verbouwen) verrichten. De kans om er überhaupt achter te komen wat ze leuk vinden om te doen, krijgen ze niet.
De volgende ochtend zijn Hester en ik naar de meeting van ACHO (Association of Childrens Homes and Orphanages in Ghana) gegaan, waarvoor we in Accra waren. Natuurlijk begonnen we veel later dan gepland en liep het uit en werd het heel anders vormgegeven dan zoals we een vergadering in NL gewend zijn. Bidden als opening en afsluiting en veel werd opgelezen van een blaadje en 10 x herhaald. Maar ik heb vooral moeten lachen om het Guiness bier (wel Malt!) die we s’ochtends als frisdrank kregen. Al met al was het weer een bijzondere en leerzame ervaring met nieuwe informatie.
Wat heb ik nog meer meegemaakt deze weken? De sportdag voor jongens van alle scholen in de buurt werd met een dag verlengd aangezien het wedstrijdschema een beetje uitliep. Dus vorige week 2 dagen geen school en deze week waren de meiden aan de beurt dus weer 2 dagen geen school. Wel lekker rustig bij het weeshuis, want iedereen was op het sportveld te vinden. Onze sterspelertjes (de meiden + het nieuwe ajax elftal (de jongens) speelden in stijl zonder sokken en voetbalschoenen, maar trappen kunnen ze. Wij hebben ze natuurlijk goed aangemoedigd langs de lijn. Verder was ik druk met de verzorging van de zieken onder ons. Sophia had een rare huiduitslag die steeds erger werd en jeukte. Helaas ben ik geen dokter en was het moeilijk te zien op die zwarte huid. Maar hier wisten ze er wel raad mee met een of ander zelfgemaakte medicijndrank. Die bleek achteraf zo oud te zijn dat alles er weer uitkwam. Arme Sophia lag nu helemaal te creperen en kotsend op de grond. Bijzonder om te zien dat niemand hier echt aandacht aan geeft. De zieke wordt hier echt aan zijn lot overgelaten. Haar eigen moeder zelfs (Victoria, vrouw van David) bleef zitten waar ze zat en wilde haar eigenlijk geen Pure water (= zakje water ipv. het vervuilde water, wat ze meestal drinken) geven. Op mijn aandringen dat ze goed moest drinken, werd er dan toch wel, maar nog steeds met moeite, een zakje water voor haar gehaald. De zieke ondergaat de ziekte en geeft zich over aan het lijden. Niks geen kopje thee, fruitje en met een filmpje op de bank in de watten worden gelegd, zoals wij dat kennen. Na de hele avond te hebben overgeven was het dan wel weer over. Mijn advies; de volgende dag toch maar even langs de Health Clinic voor advies. Helaas werden we van dit bezoekje ook niet veel wijzer. Geen dokter, maar een assistent die met een vluchtige blik wist wat voor een pillen ze haar allemaal moest voorschrijven, maar geen duidelijke diagnose kon geven. Wat voor een pillen? Natuurlijk antibiotica, een crème, vitamine B en nog iets. Dus op hoop van zegen dan maar. Ondertussen was Enock ook erg ziek geworden met hoge koorts, maar daar kwam hij natuurlijk zelf niet mee. Na lang doorvragen kwam het er inderdaad op neer dat hij zich inderdaad niet goed voelde en last had van zijn lever en zijn borst. Mmm, wat zou de dokter hier nou eens voor diagnose op loslaten? Ik ben eerst maar op eigen onderzoek gegaan, maar kwam tot de conclusie dat het van alles wel kon zijn (Malaria, Hepatitis, Buikthyphus of gewoon het voor ons bekende griepvirus) dus op goed geluk maar weer op naar de Health Clinic. Enock zag dit na drie dagen koortsaanvallen toch nog niet echt zitten dus met moeite heb ik hem zover gekregen dat hij mee ging, aangezien het ook voor het weekend was en hier in het weekend geen dokter te bekennen is. Bij de kliniek troffen we helaas weer dezelfde assistent, die aangaf dat zijn bloeddruk (160) normaal was. Leek mij wat aan de hoge kant, maar vertrouw er maar op dat dat hier dus normaal is. Verder had hij geen koorts meer, maar dat wist ik al, maar zonder enig verder onderzoek gooien ze er dan toch maar een anti-malariakuur tegenaan met nog een wormenkuur en een of ander ijzerdrank. Oké, bedankt! Enock zag het weer niet zo zitten met die pillen, maar na weer een koortsaanval en bibberend buiten op een tafel slapen (alle zieken worden naar buiten verbannen aangezien ze in die te kleine en benauwde hokjes iedereen aansteken) zijn we toch maar met de malariakuur begonnen. Nu ze allebei weer beter zijn is het nog een heel gedoe om te zorgen dat ze de kuur afmaken, want als je beter lijkt heb je ook geen pillen meer nodig is hier de gedachte.
Verder heb ik mijn favoriete kaartspel; Ezelen (hier hebben we er Donkey van gemaakt), geïntroduceerd. Dit sloeg erg goed aan dus vanaf vorige week is dit vaste prik na het eten. Erg veel lol, maar het gaat er steeds heftiger aan toe en ze worden steeds fanatieker met opdrachten bedenken voor de Donkey. Mooi om te zien! Het doorfluister spelletje kende ze ook nog niet en was erg grappig aangezien ze niet gewend zijn om zachtjes in iemands oor te fluisteren. Al helemaal niet in het engels dus een moeilijke opgave, maar wel veel gelachen. Tussendoor heb ik geprobeerd nog wat computer skills bij te brengen (gaat steeds beter) en hebben we de kleintjes proberen te leren fietsen. Dat is een bijna onmogelijke opgave, met een te grote fiets zonder zijwieltjes, trappers en zadel. Maar toch niet onmogelijk aangezien de anderen het hier ook op hebben geleerd. Dus met veel vallen en weer opstaan. Afgelopen weekend hebben we een kerkdienst van onze eigen pastoor David meegemaakt. Dit was heel bijzonder om te zien. Gewoon in een klaslokaal van de school ipv. in de kerk, maar er werd vol overtuiging en in alle rust gepreekt (jammer dat je niet kan verstaan wat hij zegt), gebeden, gezongen, getrommeld en gedanst. Het had gewoon een mediterend effect op iedereen. David straalde van geluk en Victoria was zichtbaar trots op haar man. De kinderen deden allemaal spontaan en ongedwongen mee. Ik kreeg er echt kippenvel van.
Het is weer erg heet dus s’middags zijn we naar het strand gegaan voor een verkoelende duik in de zee. De zee was alleen te wild, echt een enorme onderstroom dus toch wat te gevaarlijk om erin te gaan. Maar in de wind onder palmbomen was het goed vertoeven en intens genieten van het prachtige uitzicht. S’avonds weer 40 minuten in de trotro voor hopelijk een frietje in een restaurant aan de grens van Togo. Maar helaas, het werd toch weer rijst of zo’n heerlijke deegbal. Minder! Gelukkig heeft Accra alles goed gemaakt de dag erna. Ik kijk nu alweer uit naar de volgende keer.
Genieten jullie allemaal goed voor mij van al dat heerlijke eten in NL? Thaam, om af te vallen is het idd een goed idee om hier even langs te komen. Verder hoop ik dat jullie de barre kou een beetje overleven en genieten van de sneeuw. Ik kan me er hier moeilijk nog een voorstelling van maken, aangezien ik me elke minuut van de dag helemaal kapot zweet. Gelukkig heb ik nog wat sneeuwfoto’s gemaakt voordat ik weg ging, waar de mensen hier helemaal ongeloofwaardig naar kijken. De witte sneeuw is zo’n groot contrast in vergelijking met de rode aarde hier.
Dat waren alweer 3 kantjes dus voor nu allemaal hele dikke zoenen!
Liefs Noor
De volgende ochtend zijn Hester en ik naar de meeting van ACHO (Association of Childrens Homes and Orphanages in Ghana) gegaan, waarvoor we in Accra waren. Natuurlijk begonnen we veel later dan gepland en liep het uit en werd het heel anders vormgegeven dan zoals we een vergadering in NL gewend zijn. Bidden als opening en afsluiting en veel werd opgelezen van een blaadje en 10 x herhaald. Maar ik heb vooral moeten lachen om het Guiness bier (wel Malt!) die we s’ochtends als frisdrank kregen. Al met al was het weer een bijzondere en leerzame ervaring met nieuwe informatie.
Wat heb ik nog meer meegemaakt deze weken? De sportdag voor jongens van alle scholen in de buurt werd met een dag verlengd aangezien het wedstrijdschema een beetje uitliep. Dus vorige week 2 dagen geen school en deze week waren de meiden aan de beurt dus weer 2 dagen geen school. Wel lekker rustig bij het weeshuis, want iedereen was op het sportveld te vinden. Onze sterspelertjes (de meiden + het nieuwe ajax elftal (de jongens) speelden in stijl zonder sokken en voetbalschoenen, maar trappen kunnen ze. Wij hebben ze natuurlijk goed aangemoedigd langs de lijn. Verder was ik druk met de verzorging van de zieken onder ons. Sophia had een rare huiduitslag die steeds erger werd en jeukte. Helaas ben ik geen dokter en was het moeilijk te zien op die zwarte huid. Maar hier wisten ze er wel raad mee met een of ander zelfgemaakte medicijndrank. Die bleek achteraf zo oud te zijn dat alles er weer uitkwam. Arme Sophia lag nu helemaal te creperen en kotsend op de grond. Bijzonder om te zien dat niemand hier echt aandacht aan geeft. De zieke wordt hier echt aan zijn lot overgelaten. Haar eigen moeder zelfs (Victoria, vrouw van David) bleef zitten waar ze zat en wilde haar eigenlijk geen Pure water (= zakje water ipv. het vervuilde water, wat ze meestal drinken) geven. Op mijn aandringen dat ze goed moest drinken, werd er dan toch wel, maar nog steeds met moeite, een zakje water voor haar gehaald. De zieke ondergaat de ziekte en geeft zich over aan het lijden. Niks geen kopje thee, fruitje en met een filmpje op de bank in de watten worden gelegd, zoals wij dat kennen. Na de hele avond te hebben overgeven was het dan wel weer over. Mijn advies; de volgende dag toch maar even langs de Health Clinic voor advies. Helaas werden we van dit bezoekje ook niet veel wijzer. Geen dokter, maar een assistent die met een vluchtige blik wist wat voor een pillen ze haar allemaal moest voorschrijven, maar geen duidelijke diagnose kon geven. Wat voor een pillen? Natuurlijk antibiotica, een crème, vitamine B en nog iets. Dus op hoop van zegen dan maar. Ondertussen was Enock ook erg ziek geworden met hoge koorts, maar daar kwam hij natuurlijk zelf niet mee. Na lang doorvragen kwam het er inderdaad op neer dat hij zich inderdaad niet goed voelde en last had van zijn lever en zijn borst. Mmm, wat zou de dokter hier nou eens voor diagnose op loslaten? Ik ben eerst maar op eigen onderzoek gegaan, maar kwam tot de conclusie dat het van alles wel kon zijn (Malaria, Hepatitis, Buikthyphus of gewoon het voor ons bekende griepvirus) dus op goed geluk maar weer op naar de Health Clinic. Enock zag dit na drie dagen koortsaanvallen toch nog niet echt zitten dus met moeite heb ik hem zover gekregen dat hij mee ging, aangezien het ook voor het weekend was en hier in het weekend geen dokter te bekennen is. Bij de kliniek troffen we helaas weer dezelfde assistent, die aangaf dat zijn bloeddruk (160) normaal was. Leek mij wat aan de hoge kant, maar vertrouw er maar op dat dat hier dus normaal is. Verder had hij geen koorts meer, maar dat wist ik al, maar zonder enig verder onderzoek gooien ze er dan toch maar een anti-malariakuur tegenaan met nog een wormenkuur en een of ander ijzerdrank. Oké, bedankt! Enock zag het weer niet zo zitten met die pillen, maar na weer een koortsaanval en bibberend buiten op een tafel slapen (alle zieken worden naar buiten verbannen aangezien ze in die te kleine en benauwde hokjes iedereen aansteken) zijn we toch maar met de malariakuur begonnen. Nu ze allebei weer beter zijn is het nog een heel gedoe om te zorgen dat ze de kuur afmaken, want als je beter lijkt heb je ook geen pillen meer nodig is hier de gedachte.
Verder heb ik mijn favoriete kaartspel; Ezelen (hier hebben we er Donkey van gemaakt), geïntroduceerd. Dit sloeg erg goed aan dus vanaf vorige week is dit vaste prik na het eten. Erg veel lol, maar het gaat er steeds heftiger aan toe en ze worden steeds fanatieker met opdrachten bedenken voor de Donkey. Mooi om te zien! Het doorfluister spelletje kende ze ook nog niet en was erg grappig aangezien ze niet gewend zijn om zachtjes in iemands oor te fluisteren. Al helemaal niet in het engels dus een moeilijke opgave, maar wel veel gelachen. Tussendoor heb ik geprobeerd nog wat computer skills bij te brengen (gaat steeds beter) en hebben we de kleintjes proberen te leren fietsen. Dat is een bijna onmogelijke opgave, met een te grote fiets zonder zijwieltjes, trappers en zadel. Maar toch niet onmogelijk aangezien de anderen het hier ook op hebben geleerd. Dus met veel vallen en weer opstaan. Afgelopen weekend hebben we een kerkdienst van onze eigen pastoor David meegemaakt. Dit was heel bijzonder om te zien. Gewoon in een klaslokaal van de school ipv. in de kerk, maar er werd vol overtuiging en in alle rust gepreekt (jammer dat je niet kan verstaan wat hij zegt), gebeden, gezongen, getrommeld en gedanst. Het had gewoon een mediterend effect op iedereen. David straalde van geluk en Victoria was zichtbaar trots op haar man. De kinderen deden allemaal spontaan en ongedwongen mee. Ik kreeg er echt kippenvel van.
Het is weer erg heet dus s’middags zijn we naar het strand gegaan voor een verkoelende duik in de zee. De zee was alleen te wild, echt een enorme onderstroom dus toch wat te gevaarlijk om erin te gaan. Maar in de wind onder palmbomen was het goed vertoeven en intens genieten van het prachtige uitzicht. S’avonds weer 40 minuten in de trotro voor hopelijk een frietje in een restaurant aan de grens van Togo. Maar helaas, het werd toch weer rijst of zo’n heerlijke deegbal. Minder! Gelukkig heeft Accra alles goed gemaakt de dag erna. Ik kijk nu alweer uit naar de volgende keer.
Genieten jullie allemaal goed voor mij van al dat heerlijke eten in NL? Thaam, om af te vallen is het idd een goed idee om hier even langs te komen. Verder hoop ik dat jullie de barre kou een beetje overleven en genieten van de sneeuw. Ik kan me er hier moeilijk nog een voorstelling van maken, aangezien ik me elke minuut van de dag helemaal kapot zweet. Gelukkig heb ik nog wat sneeuwfoto’s gemaakt voordat ik weg ging, waar de mensen hier helemaal ongeloofwaardig naar kijken. De witte sneeuw is zo’n groot contrast in vergelijking met de rode aarde hier.
Dat waren alweer 3 kantjes dus voor nu allemaal hele dikke zoenen!
Liefs Noor
-
09 Februari 2009 - 11:23
Martine Beekman:
Hey Noor!
Wat een indrukwekkende verhalen en grote verschillen met Nederland, echt bizar om te lezen! Laat staan hoe het voor jou moet zijn om mee te maken! Wel super gaaf! Nog veel plezier de komende tijd,
Liefs Martine -
09 Februari 2009 - 12:50
Mams:
Hoi lieve meid van me,
Je hebt je best weer gedaan!wat 'n verhalen!!Deze side,met jouw goed omschreven,emotionele, belevenissen,is toch een prachtig medium om iedereen op de hoogte te houden van jouw leven in Klikor en omgeving.
Door ons wekelijkse "praatje"via skype,heb ik het voorrecht om een van de eerste op de hoogte te zijn van het wel en wee in Ghana.Mooie ervaringen lief en ik begrijp wel waarom jij sister Noor wordt genoemd. Dat doe jij effe goed!
Probeer je te bellen,maar het lukt deze keer niet!Hoop dat alles goed is en hoe is je rug?
Hier alles prima!
Spreek je zeker vrijdag de 13de,geluksdag!!(voor mij zeker te weten).
Nou, pas goed op jezelf en geniet van al het bijzondere!, heel veel liefs van Paps, knuffels van Bootje(die regelmatig erg zielig kijkt,vindt het maar vreselijk saai hier in dat lege huis)en van mij natuurlijk xxx mams
-
09 Februari 2009 - 17:56
Elle:
Ha Noor,
Watkun je toch geweldig over je ervaringen schrijven! Ik kan het bijna voelen en ruiken. Zorg je wel dat je zelf niet ziek wordt, met al die ondefinieerbare uitslag en koortsige toestanden in je omgeving!
Pas goed op jezelf en geniet waar mogelijk van alles wat op je pad komt!
liefs,
je buurtje Elle -
10 Februari 2009 - 16:56
Nelle:
Hoi Noor!
wat leg je het allemaal mooi vast, zowel in je verhaal als in je foto's! Echt bijzondere kiekjes!
Komende zaterdag is ons 'eten voor India' feestje, heb er helemaal zin in. We hebben wel iets te veel aanmeldingen, door mensen die zomaar geld storten zonder zich aan te melden. Komisch, maar ook een beetje onhandig voor ons:> Nou ja gelukkig hebben we genoeg bestek, anders hadden ze helemaal een ontwikkelingsland gevoel kunnen ervaren; lekker op de grond en eten met je handen, toch?
Heel veel succes weer de komende tijd, ik lees je verslagen met erg veel plezier!
Groetjes, Nelle -
11 Februari 2009 - 13:38
Anja:
Ha noor,
Ja, je zit weer helemaal op je plek, lees ik. Geweldig, wat een verhaal. Er valt nog heel veel te doen voor jullie, hé? Je moet met niks creatief te werk gaan, want middelen zijn er amper.Kennen ze het memoriespel? De kaartjes kun je ze ook zelf laten tekenen en plakken( alles dubbel). Ik wens je namens alle boertjes een hele goede tijd en veel succes, Groetjes, Anja
-
11 Februari 2009 - 15:03
Lonneke:
Hee Noor,
Geweldig om je verhalen te lezen! En wat een mooie foto's! Het is een totaal ander leven dan in Nl volgens mij... Maar wat goed te horen dat je er zoveel voldoening uit haalt en dat je nu al merkt dat dit echt 'jouw ding' is. Heel veel succes met alles en geniet ervan!
Groetjes, Lonneke -
12 Februari 2009 - 08:31
Marie-therese Nispel:
Lieve Noor
Ik ben onder de indruk van alles wat je geschreven hebt.bedankt
heel veel liefs -
12 Februari 2009 - 09:16
Sakha En Lia:
Lief petekind,
Wat kan jij je ervaringen toch prachtig weergeven. Dat doet toch heel wat met jou meissie. Wat zag dat ajaxteam er goed uit en die hollandsekaarspelen hartstikke leuk Noor. Die pastoor David maakte van de kerkddienst iets moois, fijn dat je ondanks de taal toch de warme en goede energien voelbaar waren. Lief, morgen de 13e ben je jarig, ik wil jou vast van harte feliciteren met je 26e verjaardag en ik weet dat je 'n onwijs jaar tegemoet ben gegaan waar je je hart heeft aanverpand.
Ontzettend veel liefs,kussen en knuffels van je peetouders wij denken aan je.xxxxxxxxx -
13 Februari 2009 - 08:03
Tante Gonnie :
Hallo lieve jarige job,van harte proficiat met je ^26 verjaardag een hele bijzondere ervaring om je verjaardag daar in het verre Afrika te vieren. Je tante wenst je een fijne dag en heel veel gezondheid,liefde en geluk toe.Met plezier lees ik je wel en wee, het is allemaal heel leuk geschrevenen met de fotos er bij heb ik een goede indruk van jou leven daar.Lieve schat weer heel veel succes.xxxx Tante Gonnie -
13 Februari 2009 - 15:00
Mams:
Lang zal ze leve,hieperdepiep hoera en nog1x.
Lieve jarige dochter van ons,heel veel dikke kussen van Pa en mij en 'n dikke knuffel van Bootje.'N hele bijzondere dag vandaag in het verre land! Voor dit jaar, heel veel gezondheid, inspriratie,geluk, liefde, enthousiasme enz. toegewenst vanuit het stille Cuijk.Raar hoor onze dochter zo ver weg, dus heb het babyboek er maar bijgehaald. Je was toch maar een mooi dik ding,Noor!!Altijd leuk om weer te kijken naar die foto's, waar is de tijd gebleven!
Nou lief, we bellen nog, nogmaals 'n fijne dag, we proosten op je en denken aan je xxxxxx -
13 Februari 2009 - 19:23
Harry:
Lieve Noor,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Een
feestelijke dag voor jou
gewenst in een bij-
zonder land. Volgens mij
sta jij daar wel je man-
netje en heb je er vooral zin. Sterkte,
succes en ook veel ple-
zier.
Hartelijke groeten,
Je oom
-
20 Februari 2009 - 04:45
Broeder:
hey zussie,
wat een belevenissen toch weer allemaal. Wel iets anders dan wat ik hier allemaal meemaak maar zeker zo interessant! Jezus zit je echt nog bijna iedere dag dezelfde shit te eten? ongelovelijk! Heb je mijn email nog gekregen met je verjaardag? Probeerde weer te smsen maar lukt nog steeds niet! Mijn werk hier zit er voorlopig weer ff op met de appels en ben nu onderweg terug na Sydney om Sani te mogen verwelkomen, wordt wel top!! Nou hou je goed en spreek je snel weer
xxx -
23 Februari 2009 - 23:19
Joris:
Hey Noor - goed om alle verhalen even bij te lezen! Het klinkt alsof er genoeg te doen is voor jou daar nog. Blijf zo schrijven, echt leuk om mee te genieten!
Liefs. Joris -
24 Februari 2009 - 10:19
Willemijn:
lieverd, even een klein berichtje, ik mis je en ik hoop dat je verjaardag heel leuk is geweest! Ik heb een weekje in de sneeuw in zwitserland gezeten. Ik ga ook skype installeren op mijn nieuwe pc en dan wil ik je ook graag spreken!
Ik kom naar je toe! Ik denk begin juni! Cool he!!! kuskus vor nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
