NL- Duitsland- Nigeria- Ghana….bestemming bereikt!
Door: Noor
Blijf op de hoogte en volg Noor
19 Januari 2009 | Ghana, Accra
Ja, ik ben dus veilig aangekomen en schrijf nu mijn eerste bericht vanuit Klikor, Ghana….
….Wat een andere wereld is dit! Heet, arm, primitief, rode aarde en veel lachende mensen. Dit is ECHT Afrika!! Voel me de eerste dagen verdwaald, ontheemd en vooral ‘anders’ dan zij. Ik ben zooo wit en zij zooo zwart. Niet alleen letterlijk maar ook in taal, cultuur, gewoontes en achtergrond. Het besef dat ik altijd een buitenstaander zal blijven vind ik lastig. En omdat het hier niet toeristisch is, is het voor deze mensen nog heel bijzonder om een blanke te zien. Overal waar je komt wordt je geroepen: ‘Yevu, Yevu, what is your name?’ (Yevu= Blanke). Een gesprek aangaan is moeilijk, omdat de kleine kinderen en ongeschoolden (dat zijn er best veel, vooral vrouwen) alleen Ewe spreken en geen engels dus dat maakt de afstand nog groter. Dit maakt dat je erg op jezelf bent aangewezen en je weer even goed met jezelf wordt geconfronteerd. Mijn valkuilen worden weer even goed zichtbaar, zoals mijn perfectionisme, ongeduld, snel interpreteren, beoordelen (stel ik later vaak wel weer bij) en onzekerheid (kan ik dit wel?/kan ik wel echt iets voor deze mensen betekenen of denk ik echt te anders?/ waar moet ik in godsnaam beginnen? etc.) Het is een troost om te bedenken dat ik hier weer ontzettend veel van kan leren en het niet meteen leuk kan zijn. Natuurlijk moet ik wennen en mezelf de tijd geven om mijn draai hier te vinden. De kinderen in het weeshuis zijn erg lief en de mensen vriendelijk en gastvrij dus dat maakt veel goed. :)
Mijn kamer ligt aan een binnenplaats waar zo’n 15 kamers aan grenzen. Hier wonen gezinnen (met kleine, lieve, ontdeugende en schreeuwende kids), enkele oudere mannen en nu 3 vrijwilligers waaronder ik, Hester en Hanneke, die vandaag is aangekomen. Hester heeft me al veel laten zien van het dorp (best groot en buiten een straal van 50 meter zal ik nog verdwalen), het weeshuis (wat geen gebouw heeft, waardoor de kinderen bij elkaar in te kleine rommelige, benauwde hokjes slapen, op de grond of gammel bed), de oude school (erg armoedig en ver van ideaal om les in te geven) en de nieuwe school (helaas nog niet in gebruik) en hoe het hier werkt…. zoals; water bestellen en in een grote ton in je kamer hebben, met emmers wassen en in een stenen gat je behoefte doen, waar de kakkerlakken natuurlijk niet ontbreken. Afval op 1 grote hoop achter het huis dumpen en later in brand steken (als t dan nog niet is weggewaaid). Mijn klamboe hangt goed (denk ik) en ik ben erg blij met mijn ventilator die wat wind in de kamer blaast en de muggen hopelijk op afstand houdt. Hier heb je alleen niet zoveel aan als de elektriciteit uitvalt, maar dan heb je sfeervol kaarslicht of een zaklamp (Tams je hoofdlamp komt weer perfect van pas, vooral op de ‘wc’!). Op de tast wassen vraagt nog wat oefening. Verder beschik ik over een rietenstok (werkt als een bezem) om mijn kamer stofvrij te houden, wat niet echt lukt. Niet vanwege mijn ‘veeg skills’ of de rietenstok maar omdat het rode zand zich overal een weg baant en overal aan blijft plakken. Het ongedierte en de insekten hier vallen me mee. Ik heb alleen wat salamandertjes als huisdier en een eigen haan voor mijn raam die me elke ochtend stipt om 6 uur wakker kraait. Erg fijn haan. Zo kan ik me in ieder geval niet verslapen. Ik heb serieus met 15 liter water op mijn hoofd gelopen, omdat je dat hier in de buurt kunt kopen in zakjes van een halve liter. Ging natuurlijk bijna fout. Ongelooflijk die vrouwen hier. Wat die allemaal op hun hoofd kunnen dragen zonder handen. Het eten is zoals ik al had verwacht erg eenzijdig (ook al koken ze nog apart voor mij, omdat ik nog moet wennen aan hun voedsel> erg lief!) Je moet alleen niet gaan staan kijken hoe ze het bereiden, want dan vraag je je echt af waarom je nog niet ziek bent. Oké! S’ochtends droog brood (aangezien er nergens hier broodbeleg verkrijgbaar is) met water en thee, s’ middags rijst of gebakken yam(soort wortel; lijkt op cassave) met een sausje en water en s’avonds gekookte yam en bakbanaan met een sausje en water en thee. Verder eet ik wat biscuitjes en banaan tussendoor. En dit dan elke dag. Ik denk niet eens dat ik echt zal afvallen, want als je ziet hoeveel koolhydraten je naar binnen werkt. De yam is best lekker, maar mijn maag moet er nog duidelijk aan wennen. Het helpt niet dat mijn bed van houten planken en erg dunne matras zo hard is dan. Daar denkt mijn rug hetzelfde over, maar ach, dat went wel. Ik waag me nog maar niet aan het echte lokale eten wat de kinderen en Hester (zij is helemaal gewend eraan) eten: ‘Akple’(pap met een slijmerig sausje: Mmm!). Maar dat moet mij ook wel gaan lukken naar verloop van tijd.
Ik ga maar weer eens bij de kids kijken, want de school is ondertussen wel uit. Ik mis jullie en ben erg blij met jullie smsjes en berichtjes en het boek met alle prachtige en hartverwarmende teksten van iedereen. Dit geeft me echt kracht en vertrouwen en maakt de afstand wat kleiner. Hierdoor heb ik het gevoel dat jullie toch een beetje bij me zijn. Helemaal super! Thanks!!
Veel liefs en tot snel, Noor
….Wat een andere wereld is dit! Heet, arm, primitief, rode aarde en veel lachende mensen. Dit is ECHT Afrika!! Voel me de eerste dagen verdwaald, ontheemd en vooral ‘anders’ dan zij. Ik ben zooo wit en zij zooo zwart. Niet alleen letterlijk maar ook in taal, cultuur, gewoontes en achtergrond. Het besef dat ik altijd een buitenstaander zal blijven vind ik lastig. En omdat het hier niet toeristisch is, is het voor deze mensen nog heel bijzonder om een blanke te zien. Overal waar je komt wordt je geroepen: ‘Yevu, Yevu, what is your name?’ (Yevu= Blanke). Een gesprek aangaan is moeilijk, omdat de kleine kinderen en ongeschoolden (dat zijn er best veel, vooral vrouwen) alleen Ewe spreken en geen engels dus dat maakt de afstand nog groter. Dit maakt dat je erg op jezelf bent aangewezen en je weer even goed met jezelf wordt geconfronteerd. Mijn valkuilen worden weer even goed zichtbaar, zoals mijn perfectionisme, ongeduld, snel interpreteren, beoordelen (stel ik later vaak wel weer bij) en onzekerheid (kan ik dit wel?/kan ik wel echt iets voor deze mensen betekenen of denk ik echt te anders?/ waar moet ik in godsnaam beginnen? etc.) Het is een troost om te bedenken dat ik hier weer ontzettend veel van kan leren en het niet meteen leuk kan zijn. Natuurlijk moet ik wennen en mezelf de tijd geven om mijn draai hier te vinden. De kinderen in het weeshuis zijn erg lief en de mensen vriendelijk en gastvrij dus dat maakt veel goed. :)
Mijn kamer ligt aan een binnenplaats waar zo’n 15 kamers aan grenzen. Hier wonen gezinnen (met kleine, lieve, ontdeugende en schreeuwende kids), enkele oudere mannen en nu 3 vrijwilligers waaronder ik, Hester en Hanneke, die vandaag is aangekomen. Hester heeft me al veel laten zien van het dorp (best groot en buiten een straal van 50 meter zal ik nog verdwalen), het weeshuis (wat geen gebouw heeft, waardoor de kinderen bij elkaar in te kleine rommelige, benauwde hokjes slapen, op de grond of gammel bed), de oude school (erg armoedig en ver van ideaal om les in te geven) en de nieuwe school (helaas nog niet in gebruik) en hoe het hier werkt…. zoals; water bestellen en in een grote ton in je kamer hebben, met emmers wassen en in een stenen gat je behoefte doen, waar de kakkerlakken natuurlijk niet ontbreken. Afval op 1 grote hoop achter het huis dumpen en later in brand steken (als t dan nog niet is weggewaaid). Mijn klamboe hangt goed (denk ik) en ik ben erg blij met mijn ventilator die wat wind in de kamer blaast en de muggen hopelijk op afstand houdt. Hier heb je alleen niet zoveel aan als de elektriciteit uitvalt, maar dan heb je sfeervol kaarslicht of een zaklamp (Tams je hoofdlamp komt weer perfect van pas, vooral op de ‘wc’!). Op de tast wassen vraagt nog wat oefening. Verder beschik ik over een rietenstok (werkt als een bezem) om mijn kamer stofvrij te houden, wat niet echt lukt. Niet vanwege mijn ‘veeg skills’ of de rietenstok maar omdat het rode zand zich overal een weg baant en overal aan blijft plakken. Het ongedierte en de insekten hier vallen me mee. Ik heb alleen wat salamandertjes als huisdier en een eigen haan voor mijn raam die me elke ochtend stipt om 6 uur wakker kraait. Erg fijn haan. Zo kan ik me in ieder geval niet verslapen. Ik heb serieus met 15 liter water op mijn hoofd gelopen, omdat je dat hier in de buurt kunt kopen in zakjes van een halve liter. Ging natuurlijk bijna fout. Ongelooflijk die vrouwen hier. Wat die allemaal op hun hoofd kunnen dragen zonder handen. Het eten is zoals ik al had verwacht erg eenzijdig (ook al koken ze nog apart voor mij, omdat ik nog moet wennen aan hun voedsel> erg lief!) Je moet alleen niet gaan staan kijken hoe ze het bereiden, want dan vraag je je echt af waarom je nog niet ziek bent. Oké! S’ochtends droog brood (aangezien er nergens hier broodbeleg verkrijgbaar is) met water en thee, s’ middags rijst of gebakken yam(soort wortel; lijkt op cassave) met een sausje en water en s’avonds gekookte yam en bakbanaan met een sausje en water en thee. Verder eet ik wat biscuitjes en banaan tussendoor. En dit dan elke dag. Ik denk niet eens dat ik echt zal afvallen, want als je ziet hoeveel koolhydraten je naar binnen werkt. De yam is best lekker, maar mijn maag moet er nog duidelijk aan wennen. Het helpt niet dat mijn bed van houten planken en erg dunne matras zo hard is dan. Daar denkt mijn rug hetzelfde over, maar ach, dat went wel. Ik waag me nog maar niet aan het echte lokale eten wat de kinderen en Hester (zij is helemaal gewend eraan) eten: ‘Akple’(pap met een slijmerig sausje: Mmm!). Maar dat moet mij ook wel gaan lukken naar verloop van tijd.
Ik ga maar weer eens bij de kids kijken, want de school is ondertussen wel uit. Ik mis jullie en ben erg blij met jullie smsjes en berichtjes en het boek met alle prachtige en hartverwarmende teksten van iedereen. Dit geeft me echt kracht en vertrouwen en maakt de afstand wat kleiner. Hierdoor heb ik het gevoel dat jullie toch een beetje bij me zijn. Helemaal super! Thanks!!
Veel liefs en tot snel, Noor
-
19 Januari 2009 - 16:36
Sas:
Wauw Noor, wat een indrukwekkend eerste verhaal zeg! En de foto's...dat maakt het toch een klein beetje duidelijk waar je de komende tijd verblijft en wat je daar ziet en doet. Het zal inderdaad de komende tijd wel wennen zijn, maar ik heb er alle vertrouwen in dat dat helemaal goed gaat komen!!
Succes! Ennuh...niet tè veel eisen van jezelf hè ;) -
19 Januari 2009 - 19:49
Elle:
Ha Noor,
Wat neem ik mijn petje voor je af! Ik hoop dat je snel gewend bent aan de omstandigheden, en dat je maag snel went aan het eten. Liefs,
Elle (en de rest van de Maasjes) -
19 Januari 2009 - 20:15
Pa En Ma:
Hoi lieve meid van ons,
Prachtige foto's Noor, geeft een hele goede impressie weer!!! Echt Afrika;schitterende rode aarde,mooie mensen en heeeele lieve kindjes, maar wat 'n armoede!!! Het komt echt overeen met het beeld wat ik ondertussen gekregen heb uit je verhalen.De boom op de binnenplaats was echter nieuw voor mij en het primitieve leven groter dan ik had voorgesteld.
Geef jezelf de tijd om te wennen,want dat is zo logisch! Het verschil is gigantisch vergeleken met het luxe leventje hier. Zorg dat je gezond blijft dan komt de rest heus vanzelf, het gaat je heus lukken!!Alle vertrouwen in jou, dochter van ons.We zijn trots op die "witte"meid tussen al dat zwart.(schitterende foto).
Hier alles goed,Niek vanmiddag uitgezwaaid richting de koude!Vond het erg leuk dat je belde vanmorgen.Voelde zich ietsje beter.Nu, alleen Pa en Bootje,vast "effe"wennen.Nou lief,pas goed op jezelf,goed blijven smeren, wees voorzichtig en we spreken elkaar weer, dikke kus van pa en mij xxx -
19 Januari 2009 - 20:41
Nien @ Utreg:
Hee stoere lieverd,
Donker Afrika is niet voor watjes lees ik - grinnik. En logisch dat je even flink om moet schakelen. (Wel handig als je straks weer terug bent en je je boodschappen op je hoofd kan dragen.)
Geniet, ook van het aanpassen, laat je weten hoe Akple smaakt?
Dikke kus!
Nien (& Miran, maar die heeft je verhaal nog niet gezien)
-
20 Januari 2009 - 15:49
Thamar:
He lieve Noor,
Wat goed om van je te horen! Ik heb je foto's ook bekeken, ik kan me de 'cultuurshock' voorstellen en je gevecht met de rode aarde ook ;-) Ik vind het zoooo dapper van je dat je het komende jaar alles geeft wat je hebt om het leven in Klikor iets beter te maken voor de weeskinderen daar! Je bent er zoals je schrijft nog wat onzeker over, maar ik ben ervan overtuigd dat jij de juiste persoon bent om dit aan te kunnen. Na jouw uitleg over het eten dat je het komende jaar te verstouwen hebt, zal ik de diversiteit van het eten hier denk ik nog meer waarderen!!
We spreken elkaar later! Tot die tijd, succes daar!!
Liefs Thamar -
20 Januari 2009 - 18:02
Felix:
He Noor,
Goed om van je te horen. Je hebt je eerste ervaringen weer eens mooi beschreven en wat een gave foto's! Begrijp goed dat het een ongelofelijk cultuurshock is. Ben er echter zeker van dat het met jou wel goed komt! Wees trots op je zelf, prijs je gelukkig dat je dit mag mee maken en geniet vooral van alle mooie ervaringen! Blijf goed voor jezelf zorgen...hoop snel weer van je te horen!
Liefs Felix -
20 Januari 2009 - 18:22
Nelle:
Hoi Noor,
wat fantastisch dat je nu inderdaad echt in Afrika bent. Je verhaal is herkenbaar voor me. Ik denk dat het moeilijkste aan dit soort werk niet het werk zelf is, maar het zien van alle ellende die je niet op kunt lossen. Maar ik heb de website van het project bekeken en het lijkt mij dat dat wat je wel voor deze kinderen kunt betekenen helemaal de moeite waard is. Maak er wat van,
groetjes, Nelle
-
20 Januari 2009 - 19:45
Willemijn:
Lieverd, wat een verhaal. Ik lees in je verhaal volgens mij precies wat jij denkt en voelt. Ik snap het gewoon, je bent zo'n doorzetter, je bent zo'n nadenker en je bent zo'n geweldig mens! Dat jij dit doet, doet de kinderen zo goed, ik voel het gewoon, zij zijn en worden zo blij met jou! En dat geeft jou zoveel kracht en vertrouwen dat jij het goede doet! Ik ben trots op jou als je dat maar weet.
Kun je nog eens jou ghana telefoonnummer mailen? Ik ben mijn telefoon verloren en heb jou nummer niet meer, terwijl ik je wil smsen. Ik krijg wel mijn oude nummer terug, ik geloof morgen de 21ste januari al.
Ik heb teveel geschreven denk ik maar ik ben zo lekker bezig, dat het gewoon vanzelf gaat. Toch schrijf ik je nog een persoonlijke mail.
Dikke kussen lieverd! -
21 Januari 2009 - 15:00
Tams:
Dag lieverd,
Zit nu op mijn werk en kan gewoon niet geloven dat je daar nu zit en nu dit verhaal lees. Zo'n wereld van verschil! Bijzonder hoor lieverd. En cool dat mijn lampje goed van pas komt! Ben ik er toch een beetje bij als je op de WC zit :)
Dikke zoenen!!!! -
22 Januari 2009 - 13:40
Noor In Ghana!:
Lieve mensen, bedankt voor al jullie lieve en leuke reacties. Doet me erg goed!
Mijn ghanese nummer is> 0241447672.
Tot snel weer! Liefs Noor -
22 Januari 2009 - 14:42
Lia En Sakha:
Meissie, meissie, je zit nu echt in Ghana je droomwens om daadwerkelijk iets te kunnen betekenen voor de ghaneese weeskindjes.
Nou Noor, daar ben je al
aardig meebegonnen. Het klikt tussen de kindjes en jou
daar heb je al heel wat mee gewonnen, want het begint met 'n vertrouwensband op te bouwen dan komt de rest vanzelf.
Niet overhaasten da's de cultuur niet, doe rustig aan en neem de tijd en mag je je ontheemd en onzeker voelen!!! maar blijf in je droom en je zelf geloven, het komt goed dat weet ik. Ik vind je 'n hele dappere en 'n stoere meid en op afstand steunen wij jou.
Ontzettend veel liefs van je peetouders uit Hoofddorp. -
25 Januari 2009 - 14:40
Miekevh@gmail.com:
hallo Noor, hier een berichtje van je tante. ik kan me de situatie heel goed voorstellen vooral met de taal en nog meer dingen die je schreef. Petje af want ik weet hoe moeilijk het is.
Noah en ik gaan febr 6 naar Niamey , ik zag het op de kaart . Het lijkt dicht bij maar ik weet dat ik een visa nodig heb anders kon ik even op de koffie komen. Ik zal aan Brett vragen of ik kan bellen of wat mogelijk is.
Hij doet ingenieurs werk voor 2 jaar. Hij is er al een jaar . Tot hoors hopenlijk en veel liefs van tante die met je mee leeft. -
26 Januari 2009 - 21:05
Lize:
Noortje!
Heerlijk om je eerste verhaal te lezen.. het lijkt me wat wennen als ik dit zo lees! Maar wat een ervaring! Ik moet nog regelmatig aan je denken zodra ik mijn kookpannen ten hande neem... maar dan smikkel ik gewoon voor 2! ;-)
Ik ga je morgen even mailen.. de latest updates!
Lieve schat, take care en have fun! -xxx-
ps, heb je mijn gedichtversie in 't boek al ontcijfert?? -
27 Januari 2009 - 17:51
Maria En Jack:
Hallo Noor,
Wat een indrukwekkend verhaal, dat moet voor jou wel helemaal overweldigend zijn. Het is al een cultuurschok om het te lezen, laat staan om het aan den lijve te ondervinden. Voor ons blijft het zo'n schok maar jij zult ongetwijfeld langzaam meer deel gaan uitmaken van deze mensen. Wij hebben bewondering voor je!!
Lieve groeten,
Maria en Jack -
28 Januari 2009 - 06:44
Gonnie Van Der Kroon:
Hallo lieve nicht,
Ik heb met veel interesse jouw verhaal gelezen en de foto's bewonderd. Fijn dat het goed met je gaat en ik zal met belangstelling je site blijven volgen.
Kus.
Tannte Gonnie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
