Mijn 26e verjaardag en een spannende Valentijn.

Mijn verjaardag op vrijdag de 13e beloofde al niet veel goeds en ik had me er ook niks bij voorgesteld, maar ik wilde er wel wat van maken. Het was duidelijk dat ik zelf verantwoordelijk was voor de organisatie ervan, aangezien ze hier niet aan verjaardagen doen omdat de helft niet eens weet wanneer ze precies geboren zijn. Ik had het idee om de kinderen optredens te laten doen, dus er werd ingetekend voor dans, zang en toneel met muziek en/of microfoon. David werd al helemaal enthousiast bij het idee, omdat we dan de nieuwe apparatuur (luidsprekers, versterker en microfoons) konden gebruiken. De kinderen uit hun dak en de hele community zou op zijn dochter’s verjaardag (daar bedoelde hij mij mee) afkomen. Dus dat beloofde wat…. In plaats van felicitaties, cadeautjes, kaartjes, taartjes, drankjes en ander lekkers was het s’ochtends opzoek naar brood. Een dag voor marktdag is er vaak helemaal niks meer te vinden dus zelfs geen banaan of droog brood. Het harde, uitgedroogde (nog net niet beschimmelde) bolletje brood heb ik maar overgeslagen, in afwachting van (natuurlijk) de rijst bij de lunch. Ik wilde de kinderen graag trakteren op bisap (een bekend, zelfgemaakt vruchtendrank uit Togo) met koekjes. De ingrediënten voor de bisap waren ook niet te krijgen helaas dus het werden flesjes frisdrank en koekjes….Ook goed, toch?? Ajjj, de koekjes bleken na 1 hap ook te oud en te smerig voor woorden dus jammer van de traktatie. S’ochtends was David in rep en roer, omdat de inspectie van Social Welfare vandaag waarschijnlijk op de stoep zal staan ter controle van het weeshuis. Hij is erg hard aan het werk voor verbetering van alles en nog wat, maar een aantal essentiële zaken voldoen nog niet aan de eisen, die zijn gesteld door de overheid. Zoals genoeg verzorgers voor de zorg en begeleiding van de kinderen en goede behuizing als slaapgelegenheid etc. Alles is terug te voeren op geldgebrek. Plus er zijn de afgelopen weken een aantal weeshuizen gesloten, vanwege misstanden (m.n. seksueel misbruik) en omdat ze niet aan de eisen voldeden. Op zich een goede zaak natuurlijk die controle, maar David met al zijn goede bedoelingen, kreeg het wel even heet onder de voeten. Dusss, die ochtend zijn we de kamers van de kinderen gaan inspecteren en schoonmaken. Daar schrok ik wel weer ff goed van en de rillingen liepen over mijn lijf. Ik had al vaak genoeg die kamers ingekeken met zeker in het begin wel een ‘shok’ moment, maar ik had blijkbaar nog niet ECHT gekeken of het goed tot me door laten dringen. Als er in die matrassen (zonder hoes of laken) geen bedluis zit, snap ik het ook niet meer, dus de meeste hebben we voor het idee en op hoop van zegen maar een x in de zon laten luchten. Wat er allemaal onder de matrassen te voorschijn kwam is teveel om op te noemen. Ook wel logisch, want er is naast 1 kleine koffer per kind (mijn koffer hier, is al 3x zoveel als zij hebben) helemaal geen opbergruimte voor hun bezittingen. Ik wilde meteen naar de winkel rennen om nieuwe matrassen te kopen met lakens, maar die zijn hier niet zomaar te krijgen. En eerst moet we maar eens beginnen met hygiënische en goed geventileerde slaapruimtes. Deze zijn in aanbouw gelukkig! Er was al in geen maanden meer geveegd dus het stof verscheidde zich snel door de hele kamer (lees; hok) met vegen, zodat je helemaal geen adem meer kon halen. Helemaal bezweet en vies van het stof en alle andere smerige spullen die ik had aangeraakt, dacht ik, dit is nog eens een bijzondere bezigheid op je verjaardag. Maar wel (tot op zekere hoogte) nuttig, want het zag er nu in ieder geval wat minder vies uit en dat was het doel van dit werkje. Helaas was het onmogelijk om het allemaal ook echt schoon te krijgen. Ondertussen werd ik weer eens bedwelmd door een bekende en indringende pislucht en zag ik tot mijn verbazing om de beurt schoolkinderen (jong en oud) verdwijnen in de douchehokjes, die naast de slaapkamers van de weeskinderen liggen. Natuurlijk allemaal om hun volle blaas te legen. Toen ik ze hierop aansprak, omdat ik vond dat ze dat op de toiletten, die er nota bene naast staan, moesten doen, keken ze me allemaal aan alsof ik van een andere planeet was gekomen. Ik had blijkbaar iets heel raars gezegd dus ging ik dit even navragen bij de lokale mensen. En inderdaad het blijkt hier de normaalste zaak van de dag dat alle 600 kinderen (inclusief leerkrachten waarschijnlijk), de douchehokjes van het weeshuis gebruiken als urinoir. De toiletten zijn alleen voor de grote boodschap. Ik mag dus al blij zijn als ze niet (geheel zonder schaamte!) voor mijn neus midden op straat of op de speelplaats staan te zeiken! Oké, over hygiëne en beschaafdheid gesproken…. Na een maand kan ik me hierover nog steeds verbazen. Voor mijn eerste educatieve les over: ‘The human body and how to take care of yourself and each other’, aankomende zaterdag, waar het toiletgebruik een niet te missen onderwerp zal zijn, zal de hele community wel uitgenodigd kunnen worden. Hoe kan ik die kinderen nou wat (af)leren, als hun leerkrachten, ouders of verzorgers hetzelfde doen? Goed, je moet ergens beginnen. Na school en de 2e ‘bucket shower’ van die dag, waar ik mezelf goed heb schoon geschrobd om me weer een beetje schoon en jarig te voelen, was het tijd voor het feestje. Met een technicus mijn laptop aan de versterker en twee enorme luidsprekers gekoppeld, zodat de muziek door het hele dorp galde. Plus 2 microfoons, zodat de dj en zanger(s)(essen) goed hoorbaar waren. Er werden zelfs slingers en ballonnen opgehangen, dus voelde ik me plots toch een klein beetje jarig. Er werd gezongen en gedanst. Werd het toch nog een gezellig en bescheiden (de muziek ging weer vroeg uit voor de geluidsoverlast in de buurt) feestje. Na een aflevering Prison Break met de kinderen, lag ik weer op tijd in mijn bedje. Heb helaas nog geen verjaardagskaartjes ontvangen, want de post komt maar 2x in de week en was afgelopen donderdag niet geweest. Wel super bedankt voor jullie smsjes en telefoontjes!! Erg leuk!

De volgende dag zijn we vertrokken naar Ada Foah, tussen de Volta River en Atlantische Oceaan in, om het laatste weekendje met Hanneke (zij gaat di. 17-2 naar huis) en Valentijnsdag (hier afgekort; ‘Val’s Day’) te vieren. Romantisch in een hutje aan het strand met een eigen douche en wc. Dat was een luxe! S’avonds zelfs bij kaarslicht gegeten, omdat (voor mij voor het eerst) een tropische regenbui was aankomen waaien, waardoor de elektriciteit natuurlijk uitviel. Alleen een leuke, aantrekkelijke man ontbrak. ;) Maar de avond beloofde ook zonder deze man spannend genoeg te worden. Het regende, donderde en bliksemde er hevig oplos, maar wij hadden alleen nog ‘oog’ voor ons ECHT verrukkelijke maal (wat we niet konden zien, maar daardoor extra goed proefden!). Pasta Bolognese met groenten! Mmm!! Onvergetelijk van genoten en ik kon niet meer stoppen met eten…haha…bizar om te ervaren dat je zooooo kan genieten van iets in NL zo normaals. Daarentegen was Valentijnsdag tot nu toe toch al iets TE spannend geweest! Ik ben namelijk s’middags NET niet verdronken in de Atlantische Oceaan. Ik had de kracht en wilde golven van de zee ten opzichte van mijn zwemmerskwaliteiten toch wat onderschat en mijn conditie overschat (ajj!), maar wilde zo graag zwemmen dat ik dacht dat het wel kon bij een stuk waar de golven eerder leken te breken tegen de kustlijn en het niet zo stijl afliep. Hanneke (al bang omdat ze 2 jaar geleden al bijna was verdronken in dezelfde zee) en Hester bleven eerst veilig op de kant om te kijken hoe het mij zou vergaan in de zee. Ik dacht nog ff de branding door en dan gaat het vast wel. En ja…in het begin was er niks aan de hand en dacht ik; zie je wel, ik laat me beïnvloeden door de ANGST van een ander. Dus vrolijk zwemmend en wuivend gebaarde ik nog dat het heerlijk was en zij er ook in moesten komen. Dat deden zij verstandig genoeg gelukkig maar niet, want iets later werd ik overvallen door de plotselinge hoge golven die weer steeds meer in kracht toenamen. Dus na twee x eronder moeten duiken en tegen de stroming inzwemmen, voelde ik me al aardig moe ineens. Ik bleef nog rustig en wilde verder de zee inzwemmen om weer uit de branding te komen, maar de golven waren zo krachtig en volgde elkaar steeds sneller op dat ik niet eens meer vooruit kon komen en ook niet naar het strand kon zwemmen door de sterke onderstroom. En ik was ondertussen buitenadem van alle kopjes onder, slokken zeewater en het zwemmen. Jesus, ik besefte dat ik de controle kwijt was en voelde dat ik in paniek raakte. Nog meer energie ging hieraan verloren. Ondertussen stonden Hester en Hanneke gespannen te kijken hoe ik in eerste instantie als een vis in het water plezier had en ineens geen contact meer met hun maakte. Ik wist natuurlijk dat zij niks voor mij konden doen anders zouden we met drieën verzuipen dus ik heb hun geroep en geschreeuw niet gehoord en was helemaal in mezelf gekeerd. Ik kon alleen mezelf nog redden door vooral RUSTIG te blijven en DOOR te zwemmen….. Dat lukte dus niet, dus toen heb ik me overgegeven aan de golven en werd ik na een paar ruwe en verstikkende momenten gelukkig weer op het strand gesmeten. Ik lag er half dood, onder het zand, hevig naar adem happend, als een aangespoelde vis op het droge bij. Met samengeknepen longen, hevig bonzend hart en kloppend hoofd heb ik een half uur zo gelegen met uiteindelijk een duidelijk moment van besef: “Blij dat ik nog leef!!” Ik heb weinig van zulke doodsangsten uitgestaan in mijn leven dus dit was even een goed leermomentje. Maarrrr, het spannende van deze dag bleek s’avonds nog niet te zijn geweest. Het had dus flink gestormd en wij moesten om 21.30 weer naar ons hutje zien te komen. Onze betrouwbare vriend de taxichauffeur (‘Chris Taxi’, die ons bij aankomst al op het hart had gedrukt dat we geen motortaxi moesten nemen, want die kerels rijden als gekken>de motortaxi was Hester’s favoriet sowieso al niet. Ik daarentegen wilde dit natuurlijk zeker nog een x doen!) lag al in zijn bedje en er waren verder geen taxi’s meer te bekennen. Onze vriend de ober ging wel iets voor ons regelen en kwam natuurlijk met een motortaxi aanzetten, waar we wel met z’n drieën achterop konden (Ahum!). Dat leek zelfs mij een wat onverstandig en onverantwoord idee in het donker, met die slechte en glibberige modderwegen, maar we moesten toch terug zien te komen naar ons hutje. Dus we hadden weinig keus. Oké, het plan was dat hij eerst Hester en Hanneke zou droppen en mij later zou oppikken. Ondertussen werd het restaurant gesloten en ging al het personeel naar huis, zodat ik daar alleen met een rare knakker van een poortwachter zat opgescheept in het pikke donker. Fijn, daar had ook van alles kunnen gebeuren, maar gelukkig hield hij zich gedeisd en heb ik ondertussen stom met mijn mobiel zitten spelen, zodat ik snel iemand zou kunnen bellen als het toch nog wat spannender werd. Gelukkig hoorde ik al vrij snel onze motortaxi weer naderen, dus ik spring enthousiast achterop. Iets te enthousiast want er zat nu een grote scheur van mijn kruis tot aan de bovenkant van mijn bilnaad. Oeps! Nu had ik toevallig ook nog een string aan deze avond. Gelukkig was het donker hield ik mezelf voor, maar veel tijd om me over mijn blote achterwerk druk te maken had ik niet want net toen we wilde gaan aanrijden belde Hanneke op, dat ik tegen die knakker van de motortaxi moest zeggen dat ie ECHT rustig moest rijden. ‘Uhh, hoezo?!’ Zij waren dus met z’n drieën al onderuit gegaan en waren aardig geschrokken. Shit, dit had ik liever achteraf gehoord als ik veilig was aangekomen. Ik zei helemaal niks tegen de chauffeur, want die was ook merkbaar geschrokken van de slippartij dus hij reed erg onzeker…Het werd steeds spannender, want het leek wel of we elk moment weer zouden gaan vallen, door de plassen en in het donker en zonder helm natuurlijk. Ik, Hester en Hanneke waren erg opgelucht toen ik heelhuids aankwam bij ons hutje. Zij waren er gelukkig met wat schaafwonden en kleerscheuren vanaf gekomen en ze lagen helemaal in een deuk toen ze mijn nieuwe blote billen mode zagen. Was het toch allemaal nog goed gekomen vandaag! :)
De volgende dag hebben we erg luxe aan het zwembad van een hotel gelegen tussen de Volta Rivier en de Atantische Oceaan (waar ik me maar niet meer in heb gewaagd) in. Nog een overheerlijke pizza gegeten dus het was een spannend maar geslaagd weekendje.

Het weekend ervoor hebben we mais gepeld (wat op het land wordt verbouwd) en hebben we weer gerelaxed op Denu strand. Verder politiepetten geknutseld met Floorke en Raul (vrienden van Hester) en voor elk kind etui’s uitgedeeld met pen, potlood, gum, liniaal, sticker, buttons, lip glos (voor de meiden). We hebben de film Shrek gekeken, wat weer erg goed in de smaak viel en wij vooral hebben moeten lachen om de reacties van de kinderen. Ben voor mijn verjaardag ook nog ziek geweest. Vooral veel last van hoofdpijn en de hitte (het is erg heet nu en het leek wel op een zonnesteek, maar dat bleek gelukkig wel mee te vallen!). Dus bleek het gewoon weer mijn ouderwetse migraine klachten te zijn. De hele dag op bed liggen met de fan op de hoogste stand en dan nog je bed uitzweten was na 1 dag wel weer genoeg. Gelukkig kreeg ik genoeg ziekenbezoek. Schattig, want het bezoek viel naast me in slaap. Jammer dat die schattige Ghanese kids niet te vertrouwen zijn en ik hetzelfde bezoek ff later op heterdaad moest betrappen met haar hand in mijn portemonnee. Tja, het blijft Ghana, dus moet ik de volgende x nog wat alerter zijn. Ze was wel geschrokken dus een leermoment voor mij, maar hopelijk vooral voor haar. David pakte het voorval goed op en heeft het samen met zijn vrouw overlegd en afgehandeld. Mooi om te zien dat hij (in mijn ogen) goed met bepaalde opvoedingszaken omgaat en meestal erg rustig blijft. De meeste ouders en leerkrachten slaan er namelijk gewoon op los als kinderen niet luisteren of het antwoord op een vraag niet weten. Zo heb ik een leerkracht betrapt met de stok van het nieuwe speeltje van Peace om mee te dreigen en er af en toe lekker op los te slaan. Hem ff de waarheid vertelt dat deze stok bedoeld is om te SPELEN en niet om kinderen mee te SLAAN! Maar, dit is weer zo’n cultuurding, wat ik niet begrijp, maar hier heel normaal wordt gevonden. Dus na mijn innerlijke momenten van ongeloof, woede en frustratie is het ff slikken en weer doorgaan.

Hoe is het leven bij jullie? Koud, nat en gewoon (hard werken)?? Vast ook gezellig want de Carnaval komt eraan!! Helaas moet ik dit missen dus drink een of een aantal lekkere koude biertjes op mij tijdens de Kroegentocht. Lieverds, tot snel weer. Xxx Noor