Een WEG door armoede en corruptie….
Door: Noor
Blijf op de hoogte en volg Noor
16 Oktober 2009 | Ghana, Accra
Na 9 maanden, als rijke westerling, omringd door armoede in een ruraal en onderontwikkeld gebied in Ghana leven, heb ik veel nieuwe dingen geleerd. Maar ik leer ook, voor mij al bekende dingen, vanuit een andere invalshoek te benaderen en in een ander perspectief te plaatsen. Hierdoor wordt ik me ook meer bewust van bepaalde dingen. Bijvoorbeeld van hoe bevoorrecht wij in het Westen zijn ten opzichte van de overgrote meerderheid in de rest van de wereld en nog meer dat we dat eigenlijk helemaal niet goed beseffen. Ik spreek in de ‘wij’-vorm, omdat ik daar natuurlijk ook vandaan kom en ook geen uitzondering op ben! Natuurlijk zien we genoeg armoede en ellende op t.v. en lezen we over slechte leefomstandigheden van mensen in andere landen, maar het blijft vaak ‘een ver van ons bed show’, zolang we het zelf niet meemaken, ervaren of naast ons zien. Omringd door welvaart en in onze individualistische consumptiemaatschappij zijn mensen nu eenmaal (graag) met zichzelf bezig en hebben hier ook genoeg aan om te kunnen overleven. Alle ellende op t.v. en in de krant leggen we weer naast ons neer en we gaan weer verder met ons eigen leven…. wat op zich ook wel logisch en begrijpelijk is. Maar, we kijken dus liever niet ECHT verder dan onze landgrenzen, want aan onze eigen situatie blijft ook altijd genoeg te verbeteren en niet te vergeten, over te klagen. Zijn we wel zo ‘sociaal betrokken’ als we zeggen dat we zijn? Als ik het vergelijk met de mensen hier, die MET en VOOR elkaar leven (alles wordt gedeeld en wordt gezien als gemeenschappelijk bezit), omdat ze elkaar nodig hebben, dan zouden wij hier nog heel veel van kunnen leren! De economische crisis, die vooral het rijke Westen treft, zou hier misschien weer verandering in kunnen brengen, als mensen het zelf echt minder krijgen en weer afhankelijker worden van elkaar. Erg vervelend ja, maar de positieve kant hiervan zal hopelijk zijn dat mensen zich weer meer een eenheid gaan voelen in 1 wereld, waar we allemaal deel van uitmaken en verantwoordelijk voor zijn en waar we ons echt bekommeren en zorg dragen voor onze medemens…. In de buurt en over de landsgrenzen!
Het contrast tussen Ghana (arm Afrika) en Nederland (het rijke Westen) is dus overduidelijk GROOT. ‘Maar is er ook middenweg hiertussen?’
In Nederland zal niemand zeggen dat ik rijk ben, eerder het tegenovergestelde, want als je na het ‘arme’ studentenleven met een studieschuld en amper gewerkt hebt om te sparen, een jaar voor niks in het buitenland gaat werken, dan heb je ‘niks’, bouw je ‘niks’ op en heb je dus ‘niks’ als je terug komt. En dat klopt! Vanuit dit perspectief en in onze ogen ben ik dus ARM, nog armer dan een ‘arme’ student, maar dat zal ik pas weer gaan voelen en ervaren als ik voet zet op Nederlandse bodem, waar de prijzen me met een harde klap achterover doen vallen waarschijnlijk. Ik hoop maar dat ik daarna nog instaat ben om overeind te komen en rechtop verder kan lopen. ;) Maar, dat zien we dan wel weer….
De grens tussen arm en rijk is ook zo relatief, aangezien ik me hier al die tijd al zo enorm RIJK voel! Niet alleen rijk in nieuwe ervaringen, maar ook letterlijk, dus t.a.v. geld. De definitie van arm en rijk moet je dus in perspectief zien, maar ik ga me langzamerhand toch steeds meer beseffen en realiseren dat ik ook ECHT rijk ben, aangezien ik heb het geluk en voorrecht heb gehad dat ik in Nederland ben geboren, waar de levensstandaard over het algemeen hoog ligt en dat betekent; de beschikbaarheid hebben over en toegang hebben tot allerlei voorzieningen en faciliteiten (medisch, educatie, technologie, infrastructuur etc.), die van grote invloed zijn op een mensenleven, omdat ze ontwikkeling mogelijk maken en bevorderen en waardoor keuzemogelijkheden worden gecreëerd. Dit lijkt voor ons zo vanzelfsprekend allemaal, maar dat is het dus niet, want een meerderheid van de wereldbevolking, heeft hier geen toegang tot, dus geen keuzemogelijkheid. De enige mogelijkheid die die mensen hebben is; acceptatie van de situatie waarin ze zitten. Dit klinkt misschien erg gemakkelijk en kort door de bocht, maar het is WAAR! Ik zie het hier met mijn eigen ogen gebeuren. Een moeilijke en vaak machteloze situatie, opzoek naar een uitweg door de armoede……
Dit definieert de armoede hier denk ik het beste, want het is niet zo dat ik elke dag mensen zie dood gaan van de honger of zie leven in zulke erbarmelijke, onhygiënische omstandigheden dat er ziektes uitbreken en mensen hier in bosjes aan bezwijken. Nee, gelukkig is de situatie voor de meeste mensen hier nog niet zo ernstig dat er elke dag geleden hoeft te worden en er een strijd geleverd moet worden tussen leven en dood. Of toch wel?? Want de toegang tot (medische) voorzieningen kan ook van cruciaal levensbelang zijn en dus van invloed op leven of dood! Laten we het erop houden dat het nog ‘armer’ en ‘slechter’ kan. Maar ik moet toegeven dat armoede ook heel snel went, net zoals luxe. Want ook al ben ik eraan gewend geraakt en zie ik het niet altijd meer, er is hier wel degelijk sprake van ARMOEDE in mijn directe omgeving en ik ben wel degelijk RIJK in vergelijking met de lage levensstandaard van de mensen hier! Ik zit er als ‘rijke blanke’ gewoon middenin, en daar wordt ik elke dag vaak genoeg aan herinnert door de mensen, die voor alles geld nodig hebben om te overleven en verder te komen. Helaas draait alles om GELD en is alles afhankelijk hiervan! Geld beïnvloedt, geeft macht en maakt verschil en de mens is slaaf van zijn eigen geld geworden, want iedereen moet er keihard voor werken, in niet altijd gunstige werkomstandigheden of met goede secundaire voorwaarden, zoals we die in Nederland hebben. Het mag dan ook duidelijk zijn dat ik niet zo blij ben met mijn nieuwe bijnaam hier; Mammie Money (grappig bedoeld)! Het benadrukt mijn machtige positie, want het is inderdaad zo dat ‘Money rules’, maar ik wil helemaal geen macht hebben over iemand! Maar of ik wil of niet, het is nu eenmaal de realiteit dat ik invloed uitoefen met ‘mijn’, beter gezegd ‘ons’ geld (meerdere sponsoren) en mensen hier afhankelijk van zijn. Leefde ik nog maar in de tijd van de ruilhandel, waarin alles nog beter en dus eerlijker was verdeeld en de mensen daardoor meer GELIJK waren aan elkaar!
Ondanks het feit dat ik (gemeten aan onze standaarden) hier een sober bestaan leef, zonder enige luxe of comfort (denk aan stromend water, t.v., meubilair, koelkast, magnetron of wasmachine en dagelijks hetzelfde eten en drinken, zonder uitgaansgelegenheid), is het ook wel logisch dat mensen je blanke huidskleur nog steeds definiëren als geld en rijkdom. Dit bevestiging ik namelijk ook, niet alleen met mijn donaties (geld en spullen) aan het project, maar vooral door de mogelijkheden en kansen, die ik heb. Bijvoorbeeld de mogelijkheid hier een jaar voor niks te kunnen wonen en werken en daarna weer terug te kunnen keren naar mijn thuisland, tussendoor te kunnen reizen en weekendjes weg te kunnen, wat anders te kunnen eten en drinken i.p.v. de dagelijkse kost en water, omdat ik dat lekker en leuk vind en ga zo maar door. Dus met name de mogelijkheden en de kansen, waar ik uit kan kiezen en die de mensen hier niet hebben, geven me niet alleen een het gevoel dat ik rijk ben, maar doen me ook beseffen en realiseren dat ik het ook echt ben! Geheel vanwege mijn afkomst, omdat ik in Nederland geboren ben, waar alles is geregeld en geen negatieve invloed van CORRUPTIE heerst. Want ik krijg ook steeds helderder voor ogen hoe dat een land echt naar de afgrond kan helpen. Ghana lijdt onder deze corruptie, wat funest is voor de economische groei en ontwikkeling en eerlijke verdeling in het land tegenwerkt! Al het geld wat er is, door zijn olie- en goudbronnen, diamanten, hout etc., blijft bij de rijke bovenklasse en bij de overheid in de steden hangen (de regering), die het geld op de eerste plaats (in eigen belang) aan status en aanzien uitgeeft, bijv. aan grote, dure auto’s en parlementsgebouwen, op de tweede plaats aan defensie, orde en controle (politie) in de stad en dan…. op de allerlaatste plaats aan educatie en sociale voorzieningen buiten de stad. Zelfs het geld voor ontwikkelingshulp bereikt voornamelijk de grotere steden, waar de ontwikkeling al in gang is gezet, in plaats van het armere platteland. De armsten worden dus aan hun lot overgelaten, wat weer geen eerlijke kansen biedt! De enige uitweg, die sommigen zien, is gaan werken voor die corrupte overheid, waar een zeker inkomen wordt gegarandeerd, maar waar ondertussen de werkomstandigheden en het salaris lang niet zo rooskleurig zijn, als van te voren wordt geschetst. Maar eenmaal binnen, kom je er ook niet zomaar weer weg en zit je er voor een paar jaar aan vast dus worden mensen gedwongen mee te werken, wat de corrupte manier van werken (geld wordt heel gemakkelijk en zichtbaar in eigen zak gestoken of achterover gedrukt!) weer in stand houdt. Degenen die dit weigeren, gaan een bittere tijd tegemoet (de eerste depressieve Ghanees, die ik heb ontmoet, was zo’n wanhopige politieagent zonder uitweg!) of worden door groepsdruk uiteindelijk toch meegesleurd. Dus weer geen keuze…. maar met name veel onrechtvaardigheid! ‘Waar is de uitweg??’
Er is niemand die invloed kan uitoefenen op zijn geboorteplaats dus je hebt de situatie, waar je ook terecht komt, maar te aanvaarden. Ik begin nu pas goed te begrijpen waarom de kinderen in het weeshuis, zichzelf ‘Beggers’(= bedelaars) noemen, want ‘A begger has no choice!’. Ze moeten namelijk alles in de situatie waarin ze zitten accepteren en hiermee zien te dealen door het beste ervan te maken. Ze hebben werkelijk geen enkele invloed en kunnen alleen maar bedelen (‘I beg, I beg!’, hoor je dan in je oor), wat ze dus afhankelijk maakt van de situatie waarin ze zich bevinden. “Waarom is de wereld zo oneerlijk verdeeld?”, vraag ik me dan af, want de meeste verdienen echt beter. Op z’n minst een kans!! Hier overleven alleen de sterksten (ik had het hier nooit overleefd als klein kind!) en de slimsten. Degenen onder hen, die ook hard werken en echt willen, krijgen misschien een kans om hogerop te komen. ‘Live your dream!’, oftewel ‘je dromen naleven’, is dus eigenlijk alleen weg gelegd voor de sterkste, slimste en hardst werkende. Voor de rest van de mensen en kinderen hier heeft het weinig betekenis, omdat ze hier dus simpelweg de kans niet toe krijgen. Meer dan ooit besef ik me dat ik het grote GELUK heb, dat ik die KANS wel krijg! Ik voel me dan ook verplicht aan mijn medemens hier, mijn hart te volgen, al mijn kansen met beide handen te grijpen en er alles uit te halen wat erin zit, zonder me teveel bezig te houden met de dag van morgen en me zorgen te maken over wat er komen gaat. Leven, werken en genieten in het NU!
Toch is dit makkelijker gezegd dan gedaan, want ik sta er ook al elke dag bij stil dat ik dit leven hier, over niet zo’n lange tijd meer, vaarwel moet zeggen. Dit leven houdt heel veel grote en kleine dingen in, maar vooral het afscheid van de mensen, die me zoveel hebben gegeven en geleerd deze afgelopen maanden, gaat me zwaar vallen. Ik probeer me er mentaal en emotioneel al op voor te bereiden, maar dat schiet niet echt op. Ik heb deze mensen en met name de kinderen van dag 1 in mijn hart gesloten, dus ook al probeer ik me los te maken van dit alles, het lukt me waarschijnlijk niet eens meer om afstand te nemen. Het lastige is ook dat werk en privé hier constant zo door elkaar lopen, waardoor er eigenlijk nooit sprake heeft kunnen zijn van ‘professionele afstand houden’. Mijn werk is ook mijn tweede familie geworden, waar ik me echt aan heb gehecht. Feit is dat er straks letterlijk een grote afstand zit tussen mij en mijn familie hier en dat ik niet weet wanneer ik ze ooit nog zal gaan zien. Wat een ellende, want dat betekent een groot GEMIS! Daarnaast zal er in Nederland, net als van het begin tot aan het einde hier, wel weer behoorlijk wat aanpassingsvermogen van me gevraagd worden, alleen in tegenovergestelde richting. Zo’n 360 graden draaien, denk ik. Ik probeer me het al in te beelden, voor te stellen en me voor te bereiden op alles wat me gaat overspoelen (cultuurshock?), maar het is allemaal niet van te voren te overzien, dus waarschijnlijk ook niet mogelijk om me voor te bereiden op wat komen gaat. Dus geef ik me maar weer over aan het leven en zie ik wel wat en waar het me brengt…. Go with the flow!!
Maar ik zie gelukkig ook wel de voordelen van mijn terugkeer naar Nederland. Natuurlijk ook vooral vanwege de mensen, mijn eerste familie en vrienden op nr. 1, het eten op nr. 2 en de gezelligheid (uitgaansgelegenheden) en comfort (stromend water en goed matras) op nr. 3. Voor de rest moet ik eerlijk toegeven dat ik weinig mis van het ‘gewone’ leven in Nederland. Ik zal het de eerste week wel heerlijk vinden dat alles weer ‘gewoon’ en ‘hetzelfde’ is, maar wat dan? Ik heb me voorgenomen naast mijn droom ook het besef van mijn rijkdom mee terug te nemen naar Nederland en extra dankbaar te zijn voor alles en i.p.v. 100%, 200% te genieten van alle luxe, comfort en mogelijkheden, die we daar hebben……Ik zie het allemaal al voor me; schransend aan de Kersttafel, lopend en kopend door de winkelstraat en supermarkt, liggend in mijn tweepersoonsbed met goed matras of op de bank voor de t.v., dansend en drinkend in de kroeg of disco, rijdend in de auto of op de fiets over goede wegen en noem maar op :)……Maar ik weet; ook dat is zo relatief en went weer zo snel!
Wat altijd zal blijven is de trots, die ik voel en bewondering, die ik heb voor de mensen en kinderen, die zich hier door vooral heel hard werken en vervuld met hoop en geloof, een weg door de armoede en corruptie weten te banen om uiteindelijk een ECHT verschil te maken! Zoals de jongeren bijvoorbeeld, die net geslaagd zijn aan Junior High School bij ons op school. Dit is geen gemakkelijke opgave en niet te vergelijken met examens doen in Nederland. Redenen hiervoor zijn; gebrek aan support van familie (door afwezigheid of gebrek aan inzicht van het belang van onderwijs), slechte voorbereiding (slecht onderwijs door ongeschoolde leerkrachten), werkomstandigheden (geluidsoverlast, oud meubilair, tekort aan eten en drinken), onbetrouwbare organisatie en (daar komt ie weer!...) corruptie (in de examencommissie) door streng beoordelen, waardoor het merendeel van alle scholen is gezakt dit jaar. Maar niet iedereen gelukkig! Zij grijpen die ene kans, die voorbij komt, die ze hopelijk verder brengt naar een beter bestaan. En ik ben blij dat ons geld (er is al 2500,- EURO verzameld! Super bedankt en we gaan nog ff door….) hun daar even mee op weg helpt, bijvoorbeeld door hun 1e studiejaar aan Senior Secondary School te sponsoren. Maar wat als die sponsoring er het 2e jaar niet meer is? Of wanneer je de tekstboeken voor alle kinderen in het weeshuis in Junior Secondary School betaald en er dan geen geld meer over blijkt te zijn voor schriften en pennen. Kunnen ze nog niks! Of als het schoolgeld en extra kosten voor de boarding faciliteiten voor de huidige Senior studenten (4 in aantal) met veel pijn en moeite bij elkaar geschraapt is en daarna blijkt dat er ook nog nieuwe tekstboeken aangeschaft moeten worden. Wat dan? Ondertussen wordt het nieuwe schoolgebouw eindelijk in gebruik genomen en zijn er allemaal onvoorziene uitgaven, waar in de begroting geen rekening mee is gehouden en blijven de elektriciteit-/en waterrekeningen etc. zich opstapelen. Tja, dit is de realiteit van elke dag! Elke keer komt het constante en hardnekkige probleem van GELDGEBREK weer om de hoek kijken. Ondertussen denkt iedereen (in de communitie) dat er geld in het project zit, omdat ik en andere Yevu’s met mij, hier met onze blanke huidskleur rondlopen. En wanneer je dan verkondigd dat je geen geld hebt, omdat je hier al 9 maanden zit zonder iets te verdienen en het sponsorgeld (wat je niet uit je eigen zak hebt gehaald, want daar zit niks in!) op is na de zoveelste donatie, kunnen ze alleen maar hard lachen. Ze denken werkelijk dat je een goede grap maakt, want de perceptie is hier nu eenmaal dat een witte ALTIJD geld heeft en RIJK is. Niet dus! Maar dit is met name een groot probleem en tevens uitdaging voor David, want er is geen enkele structurele sponsoring voor het project (op het lage salaris van de kok na). Er zou er allang meer geschoold personeel aangenomen moeten zijn, voor verschillende onopgevulde functies in project, maar in dit geval is er ook weer geen geld om deze mensen van een structureel inkomen te voorzien. Het zelfvoorzienend maken van het project, wat continuïteit biedt en versterking geeft, is de beste optie en uitkomst voor dit probleem. Enn…. de ideeën liggen er, maar daar is weer veel investeringsgeld voor nodig! David wringt zich werkelijk in alle bochten en wegen en weet elke keer weer ergens een regeling te treffen (de veel geoefende bedeltechniek lijkt hier nog steeds te werken) of geld vandaan te toveren. Helaas wordt het ene gat met het andere gat gevuld, maar dit is Ghanees financieel beleid, waar geen vinger op te leggen valt. Dit bemoeilijkt weer het vinden van een structurele sponsor, want de samenwerking is dan alleen gebaseerd op vertrouwen i.p.v. op transparantie. Het is wel duidelijk dat de tekorten, alleen maar groter worden en de zorgen en problemen zich opstapelen. Dit maakt het ‘armoedecirkeltje’ wel mooi rond en geeft goed weer dat het elke dag gaat om overleven en hoe moeilijk het is om je hier een weg uit de armoede te vechten. Maar er wordt niet opgegeven en gewoon keihard doorgewerkt!!
Enkele van David’s veelgehoorde en hoopgevende uitspraken; ‘Oohh my lord, we are ALIVE!’…. ‘I deal with my God!’…..‘With GOD everything is possible!’…. ‘We are ON!’…. ‘ We are moving!’….
OPROEP:
Het mag duidelijk zijn dat er op alle gebieden geld nodig is om dit weeshuis en deze school in Klikor, Ghana staande te houden. Alvast vooruitkijkend op de Kerst, vraag ik daarom aan iedereen die werkt op een school of iemand kent, die op een school werkt, dit project aan te dragen als ‘goed doel’ voor de opbrengst van een Kerstmarkt/-actie. Thanks again! Akpe ka ka!! Alle goeds, warmte en kracht uit Ghana gewenst!
Veel liefs, Noor
Het contrast tussen Ghana (arm Afrika) en Nederland (het rijke Westen) is dus overduidelijk GROOT. ‘Maar is er ook middenweg hiertussen?’
In Nederland zal niemand zeggen dat ik rijk ben, eerder het tegenovergestelde, want als je na het ‘arme’ studentenleven met een studieschuld en amper gewerkt hebt om te sparen, een jaar voor niks in het buitenland gaat werken, dan heb je ‘niks’, bouw je ‘niks’ op en heb je dus ‘niks’ als je terug komt. En dat klopt! Vanuit dit perspectief en in onze ogen ben ik dus ARM, nog armer dan een ‘arme’ student, maar dat zal ik pas weer gaan voelen en ervaren als ik voet zet op Nederlandse bodem, waar de prijzen me met een harde klap achterover doen vallen waarschijnlijk. Ik hoop maar dat ik daarna nog instaat ben om overeind te komen en rechtop verder kan lopen. ;) Maar, dat zien we dan wel weer….
De grens tussen arm en rijk is ook zo relatief, aangezien ik me hier al die tijd al zo enorm RIJK voel! Niet alleen rijk in nieuwe ervaringen, maar ook letterlijk, dus t.a.v. geld. De definitie van arm en rijk moet je dus in perspectief zien, maar ik ga me langzamerhand toch steeds meer beseffen en realiseren dat ik ook ECHT rijk ben, aangezien ik heb het geluk en voorrecht heb gehad dat ik in Nederland ben geboren, waar de levensstandaard over het algemeen hoog ligt en dat betekent; de beschikbaarheid hebben over en toegang hebben tot allerlei voorzieningen en faciliteiten (medisch, educatie, technologie, infrastructuur etc.), die van grote invloed zijn op een mensenleven, omdat ze ontwikkeling mogelijk maken en bevorderen en waardoor keuzemogelijkheden worden gecreëerd. Dit lijkt voor ons zo vanzelfsprekend allemaal, maar dat is het dus niet, want een meerderheid van de wereldbevolking, heeft hier geen toegang tot, dus geen keuzemogelijkheid. De enige mogelijkheid die die mensen hebben is; acceptatie van de situatie waarin ze zitten. Dit klinkt misschien erg gemakkelijk en kort door de bocht, maar het is WAAR! Ik zie het hier met mijn eigen ogen gebeuren. Een moeilijke en vaak machteloze situatie, opzoek naar een uitweg door de armoede……
Dit definieert de armoede hier denk ik het beste, want het is niet zo dat ik elke dag mensen zie dood gaan van de honger of zie leven in zulke erbarmelijke, onhygiënische omstandigheden dat er ziektes uitbreken en mensen hier in bosjes aan bezwijken. Nee, gelukkig is de situatie voor de meeste mensen hier nog niet zo ernstig dat er elke dag geleden hoeft te worden en er een strijd geleverd moet worden tussen leven en dood. Of toch wel?? Want de toegang tot (medische) voorzieningen kan ook van cruciaal levensbelang zijn en dus van invloed op leven of dood! Laten we het erop houden dat het nog ‘armer’ en ‘slechter’ kan. Maar ik moet toegeven dat armoede ook heel snel went, net zoals luxe. Want ook al ben ik eraan gewend geraakt en zie ik het niet altijd meer, er is hier wel degelijk sprake van ARMOEDE in mijn directe omgeving en ik ben wel degelijk RIJK in vergelijking met de lage levensstandaard van de mensen hier! Ik zit er als ‘rijke blanke’ gewoon middenin, en daar wordt ik elke dag vaak genoeg aan herinnert door de mensen, die voor alles geld nodig hebben om te overleven en verder te komen. Helaas draait alles om GELD en is alles afhankelijk hiervan! Geld beïnvloedt, geeft macht en maakt verschil en de mens is slaaf van zijn eigen geld geworden, want iedereen moet er keihard voor werken, in niet altijd gunstige werkomstandigheden of met goede secundaire voorwaarden, zoals we die in Nederland hebben. Het mag dan ook duidelijk zijn dat ik niet zo blij ben met mijn nieuwe bijnaam hier; Mammie Money (grappig bedoeld)! Het benadrukt mijn machtige positie, want het is inderdaad zo dat ‘Money rules’, maar ik wil helemaal geen macht hebben over iemand! Maar of ik wil of niet, het is nu eenmaal de realiteit dat ik invloed uitoefen met ‘mijn’, beter gezegd ‘ons’ geld (meerdere sponsoren) en mensen hier afhankelijk van zijn. Leefde ik nog maar in de tijd van de ruilhandel, waarin alles nog beter en dus eerlijker was verdeeld en de mensen daardoor meer GELIJK waren aan elkaar!
Ondanks het feit dat ik (gemeten aan onze standaarden) hier een sober bestaan leef, zonder enige luxe of comfort (denk aan stromend water, t.v., meubilair, koelkast, magnetron of wasmachine en dagelijks hetzelfde eten en drinken, zonder uitgaansgelegenheid), is het ook wel logisch dat mensen je blanke huidskleur nog steeds definiëren als geld en rijkdom. Dit bevestiging ik namelijk ook, niet alleen met mijn donaties (geld en spullen) aan het project, maar vooral door de mogelijkheden en kansen, die ik heb. Bijvoorbeeld de mogelijkheid hier een jaar voor niks te kunnen wonen en werken en daarna weer terug te kunnen keren naar mijn thuisland, tussendoor te kunnen reizen en weekendjes weg te kunnen, wat anders te kunnen eten en drinken i.p.v. de dagelijkse kost en water, omdat ik dat lekker en leuk vind en ga zo maar door. Dus met name de mogelijkheden en de kansen, waar ik uit kan kiezen en die de mensen hier niet hebben, geven me niet alleen een het gevoel dat ik rijk ben, maar doen me ook beseffen en realiseren dat ik het ook echt ben! Geheel vanwege mijn afkomst, omdat ik in Nederland geboren ben, waar alles is geregeld en geen negatieve invloed van CORRUPTIE heerst. Want ik krijg ook steeds helderder voor ogen hoe dat een land echt naar de afgrond kan helpen. Ghana lijdt onder deze corruptie, wat funest is voor de economische groei en ontwikkeling en eerlijke verdeling in het land tegenwerkt! Al het geld wat er is, door zijn olie- en goudbronnen, diamanten, hout etc., blijft bij de rijke bovenklasse en bij de overheid in de steden hangen (de regering), die het geld op de eerste plaats (in eigen belang) aan status en aanzien uitgeeft, bijv. aan grote, dure auto’s en parlementsgebouwen, op de tweede plaats aan defensie, orde en controle (politie) in de stad en dan…. op de allerlaatste plaats aan educatie en sociale voorzieningen buiten de stad. Zelfs het geld voor ontwikkelingshulp bereikt voornamelijk de grotere steden, waar de ontwikkeling al in gang is gezet, in plaats van het armere platteland. De armsten worden dus aan hun lot overgelaten, wat weer geen eerlijke kansen biedt! De enige uitweg, die sommigen zien, is gaan werken voor die corrupte overheid, waar een zeker inkomen wordt gegarandeerd, maar waar ondertussen de werkomstandigheden en het salaris lang niet zo rooskleurig zijn, als van te voren wordt geschetst. Maar eenmaal binnen, kom je er ook niet zomaar weer weg en zit je er voor een paar jaar aan vast dus worden mensen gedwongen mee te werken, wat de corrupte manier van werken (geld wordt heel gemakkelijk en zichtbaar in eigen zak gestoken of achterover gedrukt!) weer in stand houdt. Degenen die dit weigeren, gaan een bittere tijd tegemoet (de eerste depressieve Ghanees, die ik heb ontmoet, was zo’n wanhopige politieagent zonder uitweg!) of worden door groepsdruk uiteindelijk toch meegesleurd. Dus weer geen keuze…. maar met name veel onrechtvaardigheid! ‘Waar is de uitweg??’
Er is niemand die invloed kan uitoefenen op zijn geboorteplaats dus je hebt de situatie, waar je ook terecht komt, maar te aanvaarden. Ik begin nu pas goed te begrijpen waarom de kinderen in het weeshuis, zichzelf ‘Beggers’(= bedelaars) noemen, want ‘A begger has no choice!’. Ze moeten namelijk alles in de situatie waarin ze zitten accepteren en hiermee zien te dealen door het beste ervan te maken. Ze hebben werkelijk geen enkele invloed en kunnen alleen maar bedelen (‘I beg, I beg!’, hoor je dan in je oor), wat ze dus afhankelijk maakt van de situatie waarin ze zich bevinden. “Waarom is de wereld zo oneerlijk verdeeld?”, vraag ik me dan af, want de meeste verdienen echt beter. Op z’n minst een kans!! Hier overleven alleen de sterksten (ik had het hier nooit overleefd als klein kind!) en de slimsten. Degenen onder hen, die ook hard werken en echt willen, krijgen misschien een kans om hogerop te komen. ‘Live your dream!’, oftewel ‘je dromen naleven’, is dus eigenlijk alleen weg gelegd voor de sterkste, slimste en hardst werkende. Voor de rest van de mensen en kinderen hier heeft het weinig betekenis, omdat ze hier dus simpelweg de kans niet toe krijgen. Meer dan ooit besef ik me dat ik het grote GELUK heb, dat ik die KANS wel krijg! Ik voel me dan ook verplicht aan mijn medemens hier, mijn hart te volgen, al mijn kansen met beide handen te grijpen en er alles uit te halen wat erin zit, zonder me teveel bezig te houden met de dag van morgen en me zorgen te maken over wat er komen gaat. Leven, werken en genieten in het NU!
Toch is dit makkelijker gezegd dan gedaan, want ik sta er ook al elke dag bij stil dat ik dit leven hier, over niet zo’n lange tijd meer, vaarwel moet zeggen. Dit leven houdt heel veel grote en kleine dingen in, maar vooral het afscheid van de mensen, die me zoveel hebben gegeven en geleerd deze afgelopen maanden, gaat me zwaar vallen. Ik probeer me er mentaal en emotioneel al op voor te bereiden, maar dat schiet niet echt op. Ik heb deze mensen en met name de kinderen van dag 1 in mijn hart gesloten, dus ook al probeer ik me los te maken van dit alles, het lukt me waarschijnlijk niet eens meer om afstand te nemen. Het lastige is ook dat werk en privé hier constant zo door elkaar lopen, waardoor er eigenlijk nooit sprake heeft kunnen zijn van ‘professionele afstand houden’. Mijn werk is ook mijn tweede familie geworden, waar ik me echt aan heb gehecht. Feit is dat er straks letterlijk een grote afstand zit tussen mij en mijn familie hier en dat ik niet weet wanneer ik ze ooit nog zal gaan zien. Wat een ellende, want dat betekent een groot GEMIS! Daarnaast zal er in Nederland, net als van het begin tot aan het einde hier, wel weer behoorlijk wat aanpassingsvermogen van me gevraagd worden, alleen in tegenovergestelde richting. Zo’n 360 graden draaien, denk ik. Ik probeer me het al in te beelden, voor te stellen en me voor te bereiden op alles wat me gaat overspoelen (cultuurshock?), maar het is allemaal niet van te voren te overzien, dus waarschijnlijk ook niet mogelijk om me voor te bereiden op wat komen gaat. Dus geef ik me maar weer over aan het leven en zie ik wel wat en waar het me brengt…. Go with the flow!!
Maar ik zie gelukkig ook wel de voordelen van mijn terugkeer naar Nederland. Natuurlijk ook vooral vanwege de mensen, mijn eerste familie en vrienden op nr. 1, het eten op nr. 2 en de gezelligheid (uitgaansgelegenheden) en comfort (stromend water en goed matras) op nr. 3. Voor de rest moet ik eerlijk toegeven dat ik weinig mis van het ‘gewone’ leven in Nederland. Ik zal het de eerste week wel heerlijk vinden dat alles weer ‘gewoon’ en ‘hetzelfde’ is, maar wat dan? Ik heb me voorgenomen naast mijn droom ook het besef van mijn rijkdom mee terug te nemen naar Nederland en extra dankbaar te zijn voor alles en i.p.v. 100%, 200% te genieten van alle luxe, comfort en mogelijkheden, die we daar hebben……Ik zie het allemaal al voor me; schransend aan de Kersttafel, lopend en kopend door de winkelstraat en supermarkt, liggend in mijn tweepersoonsbed met goed matras of op de bank voor de t.v., dansend en drinkend in de kroeg of disco, rijdend in de auto of op de fiets over goede wegen en noem maar op :)……Maar ik weet; ook dat is zo relatief en went weer zo snel!
Wat altijd zal blijven is de trots, die ik voel en bewondering, die ik heb voor de mensen en kinderen, die zich hier door vooral heel hard werken en vervuld met hoop en geloof, een weg door de armoede en corruptie weten te banen om uiteindelijk een ECHT verschil te maken! Zoals de jongeren bijvoorbeeld, die net geslaagd zijn aan Junior High School bij ons op school. Dit is geen gemakkelijke opgave en niet te vergelijken met examens doen in Nederland. Redenen hiervoor zijn; gebrek aan support van familie (door afwezigheid of gebrek aan inzicht van het belang van onderwijs), slechte voorbereiding (slecht onderwijs door ongeschoolde leerkrachten), werkomstandigheden (geluidsoverlast, oud meubilair, tekort aan eten en drinken), onbetrouwbare organisatie en (daar komt ie weer!...) corruptie (in de examencommissie) door streng beoordelen, waardoor het merendeel van alle scholen is gezakt dit jaar. Maar niet iedereen gelukkig! Zij grijpen die ene kans, die voorbij komt, die ze hopelijk verder brengt naar een beter bestaan. En ik ben blij dat ons geld (er is al 2500,- EURO verzameld! Super bedankt en we gaan nog ff door….) hun daar even mee op weg helpt, bijvoorbeeld door hun 1e studiejaar aan Senior Secondary School te sponsoren. Maar wat als die sponsoring er het 2e jaar niet meer is? Of wanneer je de tekstboeken voor alle kinderen in het weeshuis in Junior Secondary School betaald en er dan geen geld meer over blijkt te zijn voor schriften en pennen. Kunnen ze nog niks! Of als het schoolgeld en extra kosten voor de boarding faciliteiten voor de huidige Senior studenten (4 in aantal) met veel pijn en moeite bij elkaar geschraapt is en daarna blijkt dat er ook nog nieuwe tekstboeken aangeschaft moeten worden. Wat dan? Ondertussen wordt het nieuwe schoolgebouw eindelijk in gebruik genomen en zijn er allemaal onvoorziene uitgaven, waar in de begroting geen rekening mee is gehouden en blijven de elektriciteit-/en waterrekeningen etc. zich opstapelen. Tja, dit is de realiteit van elke dag! Elke keer komt het constante en hardnekkige probleem van GELDGEBREK weer om de hoek kijken. Ondertussen denkt iedereen (in de communitie) dat er geld in het project zit, omdat ik en andere Yevu’s met mij, hier met onze blanke huidskleur rondlopen. En wanneer je dan verkondigd dat je geen geld hebt, omdat je hier al 9 maanden zit zonder iets te verdienen en het sponsorgeld (wat je niet uit je eigen zak hebt gehaald, want daar zit niks in!) op is na de zoveelste donatie, kunnen ze alleen maar hard lachen. Ze denken werkelijk dat je een goede grap maakt, want de perceptie is hier nu eenmaal dat een witte ALTIJD geld heeft en RIJK is. Niet dus! Maar dit is met name een groot probleem en tevens uitdaging voor David, want er is geen enkele structurele sponsoring voor het project (op het lage salaris van de kok na). Er zou er allang meer geschoold personeel aangenomen moeten zijn, voor verschillende onopgevulde functies in project, maar in dit geval is er ook weer geen geld om deze mensen van een structureel inkomen te voorzien. Het zelfvoorzienend maken van het project, wat continuïteit biedt en versterking geeft, is de beste optie en uitkomst voor dit probleem. Enn…. de ideeën liggen er, maar daar is weer veel investeringsgeld voor nodig! David wringt zich werkelijk in alle bochten en wegen en weet elke keer weer ergens een regeling te treffen (de veel geoefende bedeltechniek lijkt hier nog steeds te werken) of geld vandaan te toveren. Helaas wordt het ene gat met het andere gat gevuld, maar dit is Ghanees financieel beleid, waar geen vinger op te leggen valt. Dit bemoeilijkt weer het vinden van een structurele sponsor, want de samenwerking is dan alleen gebaseerd op vertrouwen i.p.v. op transparantie. Het is wel duidelijk dat de tekorten, alleen maar groter worden en de zorgen en problemen zich opstapelen. Dit maakt het ‘armoedecirkeltje’ wel mooi rond en geeft goed weer dat het elke dag gaat om overleven en hoe moeilijk het is om je hier een weg uit de armoede te vechten. Maar er wordt niet opgegeven en gewoon keihard doorgewerkt!!
Enkele van David’s veelgehoorde en hoopgevende uitspraken; ‘Oohh my lord, we are ALIVE!’…. ‘I deal with my God!’…..‘With GOD everything is possible!’…. ‘We are ON!’…. ‘ We are moving!’….
OPROEP:
Het mag duidelijk zijn dat er op alle gebieden geld nodig is om dit weeshuis en deze school in Klikor, Ghana staande te houden. Alvast vooruitkijkend op de Kerst, vraag ik daarom aan iedereen die werkt op een school of iemand kent, die op een school werkt, dit project aan te dragen als ‘goed doel’ voor de opbrengst van een Kerstmarkt/-actie. Thanks again! Akpe ka ka!! Alle goeds, warmte en kracht uit Ghana gewenst!
Veel liefs, Noor
-
17 Oktober 2009 - 14:22
Mams:
Hoi lieve dochter van me,
Wat heb je weer een aangrijpend stuk geschreven!Het is en blijft verschrikkelijk moeilijk om als rijke westerling, te bevatten wat zich allemaal afspeelt in een ontwikkelingsland.
Jij weet dit nu als geen ander neer te zetten,je zit er middenin!
Voor jou een grote levensles, die je vast en zeker je hele leven meedraagt.
Wij zijn erg trots op je dat je zo lang daar al bent en je gelukkig voelt.
Je gaat de mensen en met name de kids zeker missen, maar al je ervaringen, warme kontakten en gevoelens blijven in je hart.
Lieve schat,geniet er nog van en deze moeder verheugd zich erg op je thuiskomst.Ga zo door, je doet het geweldig!
Heel veel liefs, je mams xxx -
25 Oktober 2009 - 09:49
Tante Gonnie :
hallo lieve Noor,
het was weer een indrukwekkend verslag wat je hebt geschreven .Grote bewondering voor David,voor de mensen van het land en voor jou en je geweldige inzet voor hen.De langste tijd zit erop Noor, dat het dubbel voelt begrijp ik
goed.Veel succes nog gewenst,veel liefsxxx
-
26 Oktober 2009 - 10:37
Willemijn:
Lieverd, het is een prachtig stuk! Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik ken jou Noor, en ja afscheid nemen en het gemis gaat komen, maar een ding, je kunt altijd even terug vliegen.. twee, je krijgt hier ook weer een nieuwe familie om je heen (als je al hier even blijft) namelijk mij (haha) en alle andere vriendinnen, niet te vergeten natuurlijk ook je enige echte eigen familie. En drie,zoals jij dit jaar sterk bent geweest, zul je ook sterk zijn als je terug bent, in dit vreselijke kikker de kikker de kikker land. Waarschijnlijk begrijpt eigenlijk niemand je, maar ik weet wel dat er heel veel mensen zijn die je in iedergeval willen (leren)begrijpen. Ik denk dat ik je begrijp, het is een ervaring die in je hart ligt en waar jij ook weer verder mee moet, het is een ander leven leiden dan de meeste nederlandse mensen die zo'n ervaring niet hebben meegemaakt.Aangezien jij je bij de meeste activiteiten hier in Nederland je afvraagt waarom? Ik help je en heb zelf ook hard hulp van je nodig om de zingeving in dit westerse leven te zoeken, hopelijk te vinden en er gelukkig mee te zijn.
Dikke kus voor nu lieverd, en zet m op, geniet ervan, missen van alles begint pas in nederland te komen, leef je leven daar nu helemaal en optimaal zou ik zeggen. Ik denk aan je xxxxxxx -
26 Oktober 2009 - 10:53
Broeder Roel:
Ha zussie,
Zoals je weet ben ik niet kort door de bocht maar soms is life a bitch en Afrika volgens sommigen the mother of all fuck ups door de westerlingen, dictators en corrupte overheid gecreerd. Ik snap je verhaal dan ook helemaal en vind het goed dat je daar niet in de malaise deelt en positief blijft kijken naar verbetermogelijkheden. En als je kijkt naar het resultaat heb je ook al heel wat bereikt met al je werk en je sponsoracties. Goed werk en ga vooral zo door en zie je met kerst!!!
xxx -
02 November 2009 - 13:24
Lia En Sakha:
Lief petekind, 2 nov. 2009
Wat heb jij het verschil tussen arm en rijk op allerlei niveaus geweldig kunnen neerzetten.
Dat is ook alleen jou weggelegd omdat jij daar met hart en ziel in Ghana rondloopt, verzorgend, observerend en hardwerkend bezigbent. Om hun wat mee te geven van het rijke westen, omdat jij de verschillen maar al te goed kent.
Lieve schat je bent heel goed bezig daar, heb veel van je zelf gegeven en opgebouwd, alle respect voor jou, je doorzettingsvermogen en liefde die je uitstraalt en waar geen einde aankomt.
Natuurlijk ontvang je ook liefde van de kids en heb bewondering en bent dankbaar.
Wat heerlijk voor je Noor dat je ouders 6 nov, voor de 2e X bij jou in Ghana komen.
Zo te horen was je daar weer aan toe hé meis, lekker knuffelen, verwennen, delen en genieten samen.
Voor ons is je project geslaagd en krijg je van ons een diploma, proficiat lieffie.
Je peetouders, knuffels voor jou en de kids xxxxxxxxxxx
-
04 November 2009 - 12:57
Oliver:
Hey Noor, how are you? long time no talk. i tried to reach you before leaving ghana but couldn´t make it. i would like to keep in touch with you, so i was lucky to find this page. do you have a mailadresse or are you on facebook? greets, oliver. -
05 November 2009 - 18:02
Anja:
Ha Noor,
Een indrukwekkend verhaal. ook heel herkenbaar voor situaties die ik ken van andere ontwikkelingslanden. Corruptie is een enorm probleem. Het is geweldig zoals jij je inzet voor de kids! Een mammy sweaty ben je!
Geniet morgen van je bezoek van paps en mams!
Een goede tijd toegewenst en groeten van ons!
De Boertjes -
19 November 2009 - 14:49
Roel:
Yavu’s vs Ghanians (6-16 nov. 2009)
Na alle diepgaande verhalen en bijbehorende emoties in en rondom het Ghaneze dorpje Klikor van mijn zuster, heeft de Afrikaanse aantrekkingskracht weer zijn werking gedaan op
de rest van onze familie. Hoge verwachtingen en zegeningen maakten plaats voor vreugde na de daadwerkelijke aankomst van Pa en Ma en vervolgens ondergetekende en zijn broeder op het vliegveld in Accra, Ghana. Sista Nora had stiekem al haar energie tijdens haar dagelijkse gebed gestoken in de positieve visualisatie van onze komst. Dit met succes!
De Libische vliegmaatschappij Afriqiah en de Arabische cockpitspeaker werden wonder boven wonder, zonder slag of stoot overleefd door de familie van Hout. Tijd voor onze volgende hindernis bij het heugelijke weerzien van Sista Nora. Een groep uit de kluitgewassen en redelijk vervroegde zwarte pieten vergezelde onze vrouwelijke Sint.
Vechtend als hyena’s om de laatste resten vlees, werden we met de hele kudde de taxi ingeloodst. Het leger des Heils was de plaats van bestemming. Het voelde toch al weer vrij snel als normaal/thuis ondanks een vorm van Mexicaanse grieperitus die deze Afrika specialist onder de lederen had. Alsnog opzoek naar enige vorm van bacteriedodende middelen in de hoofdstad van dit bijzondere Afrikaanse land. Op de automatische piloot werd er die nacht doorgehaald in de lokale kroeg. Alles voelde al snel weer vanzelfsprekend terwijl we pas net waren aangekomen. Wellicht dat mijn blanke huid de innerlijke blakka man niet genoeg kon doen bedekken. Vrij snel kozen we ervoor om langs de kust te reizen richting het westen opzoek naar de mooie stranden en de rustgevende palmbomen. Maar niet zonder eerst een mooi kunstje Ghanean culture te mogen snuiven in de taxi. Deze niet al te slimme chef gaf ons een retourtje Salvation Army in plaats van het beoogde hotel aan het strand. Your welcome!
De dagen erop stonden vooral in het teken van de trotro ervaring (de lokale Taxi van Dijk), chaos op de markt en overstapplaatsen en relaxen in Busua. Het vol = vol principe komt niet voor in het Ghaneze woordenboek, zelfs niet nadat er in meerdere talen geprobeerd was om te zeggen dat 27 mensen exclusief kindjes wel genoeg was. Welcome to Ghana!
Mentaal werden we continu gedrild door ma en sista dat het eten steeds minder zou worden als we eenmaal in het weeshuis aan zouden komen. Dus werd er goed gegeten in de verschillende eettenten van Busua aan de kust. Tevens moesten er weer zeer interessante en diepgaande discussies worden gade geslagen tussen sista en broeder. Leerzaam.
De tijd van genieten en mijn 23e levensjaar waren inmiddels al bijna voorbij maar niet zonder het noemenswaardige feit dat ik mijn eerste huwelijksaanzoek kreeg van een vrouw op straat bij een winkeltje. Blijkbaar was ik als Yavu met krullen voldoende reden voor deze Ghanean om maar meteen ter zaken te komen. Tsja als ze die twee kinderen misschien niet op schoot had…. yes i know I am welcome, but no thanks!
Mijn verjaardag voor een deel in Taxi van dijk doorgebracht op weg terug naar Accra. S’avonds lekker gegeten in het Frans restaurant om de hoek om vervolgens te chillen in de kroeg met een 3 liter bierunit en wat black label genietend van wat nostalgische verhalen.
Vanwege onze beperkte tijd moest er de volgende dag alweer vertrokken worden met de taxi richting Nora haar kleine paradijsje Klikor/Agbozume. Eerst moest er de juiste trotro worden gevonden in de chaos van de markt. Dit keer werden de lokale hyena’s vergezeld door wilde honden die er alles aan deden om je iets te verkopen of in hun busje te krijgen. Dus moest er door ons af en toe als albino leeuwen worden opgetreden om onze bagage te beschermen, vooral door de Alpha male. Grappig natuurlijk, maar alleen achteraf. Vechtend door de menigte bereikten de Yavu’s eindelijk de juiste trotro maar duurde het nog zeker een half uur voordat die vertrok, dit alles in een temperatuur van zeker 35 graden. Hoe verder we afdwaalden van Accra hoe meer ogen er op ons neerdaalde met de blik van net een geest te hebben gezien. Gelukkig veranderde die al snel in vriendelijke gezichtsuitdrukkingen bij de meeste Ghaneans.
Klikor it is. We sliepen in het Nazi guest house wat er tot mijn verbazing nog vrij goed uitzag en stromend water was de eerste twee dagen. In het donker moesten we meteen de rode aarde trotseren in het echte Afrika om bij het weeshuis te komen. Het was mooi om te zien hoe enthousiast het was om zoveel mensen blij te zien zijn om je komst terwijl ze je niet eens kennen. Er was tevens voor ons gekookt dus moesten we er maar meteen aan geloven:
Akple, Banku, Yam Yam, rijst, kadaver, ei, plantain, Yavu en zoete aardappels. Sommige lekker, de meeste eetbaar maar allemaal rete voedzaam. De hoge temperaturen maakten het alleen niet altijd makkelijk om deze grote porties te verwerken. Uiteindelijk was het toch minder eenzijdig als verwacht. We leerden tevens al snel de mede westerlingen kennen die bezig waren in verschillende projecten. De dagen erop werden we er iedere dag mee geconfronteerd hoe blank we wel niet waren. Maar meestal niet irritant maar vooral mooi om te zien hoe graag de kinderen en ook ouderen je willen aanraken en een praatje willen aangaan. De cultuur is zeker aansprekend en in het weeshuis raakten de kinderen al snel aan je gehecht. Onderleiding van David was het eenheid maakt macht duidelijk te zien. De kinderen zijn natuurlijk op allerlei gebieden op elkaar aangewezen en moeten het met zijn allen zien te rooien onder het toeziend oog van een aantal ouderen. Ook de twee potjes voetbal die we hadden gespeeld waren een leuke cultuur clash. Techniek en kracht tegen vooral inzicht en samenspel met een beetje techniek gemixt. Het wende toch wel redelijk snel om de hele tijd op te vallen en het onderwerp van gesprek te zijn als je langs loopt. Geen probleem want your welcome en echt overal.
Het weekend was zeker ook heel gezellig samen met Daan, Jasser, Anouk en Sheila erbij.
Het was een memorabele trip en fascinerend om te zien hoe sista Nora als Yavu geïntegreerd is in deze complexe cultuur van amaibo’s. En er wederzijdse liefde en respect is. Nou Noor geniet er nog van en ook in het koude Nederland: your most welcome!!
Groeten aan iedereen daar!
I come I go,
Rastafarmer
-
28 November 2009 - 15:04
Mams:
Allerliefste dochter van me,
Alweer 11 dagen thuis en nog steeds nagenietend van de 2e geweldige reis naar Ghana.Nu,samen met de jongens erbij en dat moest een ware verrassing zijn voor jou, echter deze moeder had blijkbaar over het hoofd gezien, dat jij mij beter kende! Kleine versprekingen, ergens niet over praten(zoals de verjaardag van Roel) enz.enz.kortom je schreeuwde;"ik wist 't, ik wist't!!!! Genoten van onze gezinshereniging na zo'n 10 maanden weer met z'n vijven.Geweldig!!
Het was 'n goed plan om eerst te gaan reizen voordat we naar het weeshuis in Klikor zouden gaan.We hebben het allemaal gezond gehouden en dat is natuurlijk 'n voorwaarde om met elkaar te genieten.En dat hebben we gedaan,zeker weten!!!
Het lokale vervoersmiddel, de tro-tro,heeft voor de nodige hilariteit gezorgd.De jongens,moesten in 't begin wel ff wennen; waar moesten ze die lange benen kwijt,de zitplaats die geen zitplaats was, maar een bil van je buurvouw aan weerskanten op of onder je,levensmiddelen en babys rondom,spiralen in je kont,bloedheet en i.p.v.9 slechts 27 mensen in het bussie. Echter, het went en de Ghanezen geven je het goede voorbeeld: Lachen, vriendelijk en geinteresserd zijn, elkaar helpen, niet zeuren want er is altijd plaats! Bijzonder om naar te kijken, want dan zijn wij westerlingen, een stelletje zeikerds.
Prachtig is de Ghanese kust, grote verschillen tussen arm en rijk,echter intens genoten van het samenzijn onder het genot van lekkere hapjes en drankjes.
Na enkele dagen op naar Klikor, jouw thuis sinds 10 maanden.Ik vond het hartverwarmend zoals we werden begroet/omhelst door Victoria,David,Bernard,Miss Princess en alle kindjes van groot naar klein. Ook ik kwam weer ´n beetje thuis en de warmte en liefde van iedereen voelde geweldig!Ik begrijp heel goed waarom jij je zo goed voelt daartussen en wij als westerlingen kunnen daar nog heel veel van leren.
Dat gevoel ga je zeker missen straks in Ned. maar ik weet als geen ander dat jij de kracht hebt om daar weer ´n andere invulling aan te kunnen geven.
Bijzondere dagen gehad met elkaar in het weeshuis.De jongens vonden het TOP!!!Heerlijk gevoetbald met elkaar en de intoductie van tafeltennis rondom de tafel met de nieuw badjes van tante Lia en ome Sakha,was ´n groot succes.In het donker eten en die kop van onze Roel toen hij met z´n mobiel aan het bijschijnen was,om te zien wat er toch in dat kommetje zat.´N foto waard!!!
Het enthousiasme van David is enorm aanstekelijk,´n bijzonder mens waar ik heel veel respect en bewondering voor heb. Hij zet daar toch maar even´n groots projekt op en ik vind het geweldig wat hij het afgelopen half jaar alweer heeft bereikt. Je ziet de snelle vooruitgang en dat vind ik heel knap.
Hij moet maar goed op zichzelf blijven passen!!
Het afscheid van jou, was minder moeilijk dan de vorige keer ,ik zie dat dit jouw "ding" is, jj bent mijn missie-zuster en ik vind dat je het geweldig doet.Tevens duurt het nu nog maar 'n klein maandje voordat ik je weer zie.
Kortom het was voor mij 'n fantastische tijd,we hebben dit als gezin voor altijd met elkaar kunnen delen en daar ben ik heel blij en dankbaar voor.
Voor jou lieve schat, geniet nog ff van alles; de kindjes,de mensen,de omgeving,de cultuur, het echte Africa!!.Deze ervaring zal je voor altijd met je meedragen!!
Heel veel kussen van ons allen,dikke knuffel van Bo, pas goed op jezelf en ik hoor weer snel van je xxxxx je mams
-
28 November 2009 - 16:22
Papaatje:
Er is in Ghana weinig gras, dus konden Roel en Ma deze keer ook niet veel voor mijn voeten wegmaaien!
Liefste dochter,Ghana was vooral nu weer een onvergetelijk avontuur en dat met de complete familie.Mam en Roel hebben hier al het nodige over geschreven. Voor mij was het dan ook in een woord geweldig! Ik mis vooral het misschien iets te warme klimaat, maar als ik tussen het weer in Ghana en dat van NL nu moet kiezen, dan zou ik toch zeker voor Ghana kiezen.
De weersdepressies gaan bij mij hand in hand met de mentale!
Alweer anderhalve week thuis en door de startperikelen bij Taxi van Dijk waar ik snel na aankomst in NL begonnen was met een meerijdag, zat ik maandag meteen aan mijn eerste (slecht betaalde) ritopdracht vast.Ik heb de afgelopen dagen drie dagen in een stuk of zes taxi auto's en bussen gereden. Het was afgelopen maandag geen vuurdoop maar wel een waterdoop.'s Morgens om 6 uur op en het was pikdonker en er was een waar noodweer. Stortregens en windhozen en dan moest ik naar een plek ergens onder Zevenaar waar ik nog nooit geweest was om een 3-jarig blind meisje op te halen om haar vervolgens naar Sensis in Grave te brengen. Ze heet Marit en ik heb er nu al na een week een band mee! Een vaste chauffeur is belangrijk voor haar en dat is dan ook de reden dat ik de komende tijd alleen haar ga rijden.'s Avonds haal ik haar weer op in Grave en breng haar weer thuis in Aerdt onder Zevenaar.
Ik ga Marit drie maal in de week 's morgens halen en 's avonds weer thuisbrengen en ben daar per rit zo'n 3 en een half uur mee bezig.
Lieve dochter weinig over Ghana, maar ik hoop dat deze after-ghana periode jou ook wel zal aanspreken.
Liefs Pa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
