By the Grace of the almighty GOD!
Door: Noor
Blijf op de hoogte en volg Noor
15 April 2009 | Ghana, Accra
Even terug kijken……..
Begin maart was er vier dagen achter elkaar avonddienst van de kerk. Aangezien dat aan de andere kant van Agbozume was en een behoorlijk stuk lopen, vroeg David mij hun met de bus te brengen. Nooit een probleem voor mij om te rijden natuurlijk, graag zelfs (heb ik het stuur tenminste in eigen handen i.p.v. zo’n trotro driver, die naast het stuur vooral je leven in zijn handen heeft. Overgave is weer je enige keus. Minder!). Maar het is wel een probleem als de autopapieren nog steeds niet in orde zijn. De bus is nog steeds niet officieel ingevoerd, omdat ze belachelijk veel geld hiervoor vragen en het nu via Social Welfare geregeld wordt wat natuurlijk weer eeuwen lang duurt. Waarom? Is geen duidelijke verklaring voor. Dus weer geduld hebben. Maar goed, als de politie ons dus pakt zijn we het haasje en is de bus al snel een mooie donatie aan de politie i.p.v. aan het project. Ik mag dus alleen af en toe een klein rondje maken, de hoofdweg vermijdend, om de motor op gang te houden en ff te gillen met de kids, die het elke keer weer prachtig vinden. Maar nu mocht er een uitzondering worden gemaakt, omdat het donker was en blijkbaar weinig politie op straat. Oké, “By the Grace of God” maar weer! We gingen tenslotte ook naar de kerk. Maar, wat een ervaring weer…. rijdend in het donker, met grootlicht, want anders kun je geen hand voor ogen zien en raak je hoe dan ook een motor, want die rijden nog steeds als gekken over die slechte zand en hobbelwegen, met 1 bus tot de nok toe gevuld met zo’n 30 mensen (bijna het hele weeshuis = niet overdreven!!). En met kinderen die je de weg moeten wijzen, waar het inzicht t.a.v. autorijden totaal ontbreekt dus op een manier de weg wijzen alsof je op de voet bent (dus met aanwijzingen op het allerlaatste moment). Dit betekende dat we op de hoofdweg al bijna drie auto’s boven op ons hadden zitten, omdat ik ineens moest remmen om af te slaan in een weg wat je geen weg kan noemen (veel te smal!). Iets verder op moest ik een korte bocht nemen, waar deze bus veel te lang voor was dus tikte ik even een bankje aan, waar de mensen die erop zaten net op tijd vanaf konden springen (Oeps, sorry!), maar het mooiste moest toen nog komen! We moesten zo dicht mogelijk bij de kerk parkeren, waarvan ik dus niet wist waar die was en waar je ook geen flauw benul van kon hebben in het pikke donker en alleen maar zand, palmbomen en hutjes om je heen ziet. Ik moest me dus laten leiden en maar blijven vertrouwen op de oudere kinderen, die de weg zouden weten. Dit resulteerde uiteindelijk in een duidelijk overvol geladen en dus te zware bus, die vast zat in het mulle zand tussen de palmbomen. Tja, zie hier maar eens uit te komen als je niet kan draaien, steeds verder de banden het zand in draait, totdat ze tot de helft door het zand waren bedekt. 20 sterke kinderen bleken toch ook niet genoeg mankracht hiervoor. Daar sta je dan met je goede gedrag. Hihi!! Ik kon er nog wel om lachen, maar hoopte toch niet dat we de bus daar echt achter moesten laten. Na veel bloed, zweet en tranen (een uur duwen, gassen in de vooruit en achteruit, wielen graven en draaien, nog meer mankracht, aanwijzingen over en weer en palmbladeren onder de wielen) kwam er weer beweging in. Yes! Maar nu nog op goed geluk in z’n achteruit tussen de palmbomen door manoeuvreren, zonder te stoppen (anders zat ie weer vast!). Doodeng met zo’n lange bus, waar ik in de spiegels de achterkant niet eens van kon zien in het donker. Dus moest ik dit x echt blind vertrouwen op de Ghanese aanwijzingen van een gozer, waarvan ik betwijfelde of hij zelf überhaupt een rijbewijs had (aangezien hij geprobeerd had het stuur over te nemen, maar na de bus 3 x af te laten slaan, liet hij toch maar weer aan mij over). Maarrr…GOD was met ons en was ons deze avond zeer genadig, want uiteindelijk zaten we met z’n allen goed en wel (adrenaline zat nog voelbaar in mijn bloed) in de kerk. Nou ja, kerk, zoals die er hier uit kunnen zien. Veel mensen en kinderen op een aantal bankjes in het zand tussen de palmbomen en onder de blote sterrenhemel, alleen verlicht door het maanlicht. Met een microfoon in zijn hand werd er door de pastoor gepreekt, gebeden (vooral schreeuwend en met veel heftige handgebaren naar de hemel reikend). Het Ewe werd door onze tolk (1 van de kids) vertaald, zodat we de prachtige bijbelverhalen en verkondigingen over god en de duivel, hemel en hel, goed konden volgen. Ik gaf toch de voorkeur aan het zingen, dansen en trommelen. Het leek wel een concert! (Nog net geen John Legend, haak en per ;)) Helemaal toen ook bleek dat je gewoon op de grond mocht gaan zitten of liggen en de kinderen vervolgens stuk voor stuk in slaap vielen. Het kan en mag allemaal. Mooi! Zo is naar de kerk gaan tenminste leuk en aantrekkelijk, ook voor kinderen. Die zingen, dansen en bidden (of slapen) fanatiek mee. Dat kun je je bij ons in de kerk toch niet voorstellen allemaal! Mam, als je me hier had opgevoed had je niet zoveel moeite hoeven doen om me het geloof bij te brengen. J Hier helpen ze je allemaal nog een stevig handje mee om me alsnog te bekeren tot Christen. Ze snappen er echt niks van als je zegt dat je niet gelooft en vinden het erg jammer, zonde en kwalijk voor mij, want zonder God is je leven hier gewoon niks waard. Er wordt nu hard voor me gebeden, zodat ik hem ooit nog binnen laat en om me alsnog in de hemel te laten belanden. Nou, daar hopen we dan maar op! Deze avond was er 1 om in ieder geval niet te vergeten.
Nog een dag om niet te vergeten….met z’n het hele weeshuis een dagje naar het strand in Denu!! Floorke (vriendin van Hester) en ik hadden alles geregeld; 2 trotrobusjes, eten, drinken, fruit, koekjes, ballen en ander speelgoed voor 32 kinderen + 6 stafleden. Hester en ik hielden ons hart al vast met de gedachte aan al die kinderen (zonder zwemdiploma) in die wilde zee (waar ik dus bijna in ben verdronken!). Dus toen uiteindelijk alles was ingepakt en de busjes volgepropt zaten, hielp het niet echt voor onze gemoedsrust dat David, Hester nog ff duidelijk op het hart drukte dat wij verantwoordelijk waren, aangezien hij zelf niet mee ging. Oke, duidelijk! Aangekomen stormden ze natuurlijk allemaal als gekken op de zee af, wij erachter aan rennend. Na de eerste golven kwamen er veel verschrikte gezichtjes weer boven water, maar snel waren deze sterke en onvermoeibaar lijkende kinderen gewend in het water. Doodeng!! Dus ik zat maar te schreeuwen de hele tijd (zag mijn moeder helemaal voor me) dat ze niet te ver moesten gaan, de kracht van de zee onderschatte en moe zouden worden en ik ze niet kon redden als ze meegesleurd zouden worden. Maar onverschrokken en onverstoorbaar lieten ze zich elke keer weer meesleuren en leken er geen genoeg van te krijgen. Ik waagde me niet verder dan tot mijn knieën in het water. Nou ja, weer 1 x geprobeerd en toen stonden de schaafwonden alweer op mijn benen dus NIET meer! Ik heb met verbazing en bewondering naar al die kinderen (groot en klein) gekeken, die zo sterk en onverschrokken elke keer die enorme golven weer trotseerden en lachend en onbezorgd weer boven water kwamen. De meeste hebben de hele dag in de zee doorgebracht en vonden het fantastisch. Vermoeid, voldaan en opgelucht (dat niemand verdronken was), zaten we weer in de bus terug. Een geslaagd dagje uit, wat me een bijzonder gelukkig gevoel gaf om die kinderen allemaal zo ‘happy’ te zien.
Het volgende weekend moesten we onze vrije zondag en geplande (zorgeloze, dit x zonder kinderen) stranddagje inwisselen voor een grote schoonmaakdag en administratie op orde-dag. De inspectie zou maandag echt op de stoep staan dus David hield weer zijn adem in. Dus alle kamers weer uitgekamd, geveegd en geschrobd. Was wel weer nodig. Die maandag konden we eindelijk opgelucht adem halen; het weeshuis was niet gesloten! Met name omdat we bezig zijn met een nieuw gebouw als slaapvertrekken voor de jongens, die nu bijna af is.
Die week ook een bezoek gebracht aan het ander schoolgebouw (soort dependance) van David in een klein dorpje, Amedzikofe, verderop. Met z’n tweeën (Floorke en ik) achterop de motor dwars door the middle of no where. Dat is dan zoo Afrika en geeft me zo’n vrij gevoel. Onbeschrijfelijk mooi en bijzonder! Wat een rust, maar ook erg afgezonderd hoe de mensen daar leven. David vertelde dat dit ook voor hem een bijzondere plek is om tot rust te komen. Een heel klein schooltje met helaas half lege klassen. Andere kinderen hadden het schoolgeld niet betaald of moesten met hun ouders op het land werken. Daarna hebben we het stuk land van David met vooral cassave, dat daar wordt verbouwd, bezocht. Het oogstseizoen begint dus in de vakantie van begin april tot begin mei, moet daar hard worden gewerkt om weer te kunnen voorzien in ons eigen eten (wat op de markt veel duurder is).
Verder hier alles goed behalve dan dat t internet/stroom de helft van de tijd eruit ligt, het benauwd is en de eerste kou gevoeld is door de regen (regen seizoen is begonnen, dus aan t werk op de farm!)Hoe is het bij jullie? Heerlijk lente weer begrijp ik. Ben wel jaloers! Maar een meevaller is dat mijn ouders al over 1,5 week komen en een hele lading spullen en eten meenemen...kan niet wachten en super om ze te gaan zien! Enn... Willemijn komt op 5 juni aan. Wauw, echt zo super dat ik het bijna niet kan geloven. Hopelijk ga ik zelf ook nog een bezoekje brengen aan ZA en mijn lieve broer daar zien. Wie weet! Zo gaaf allemaal, dat ik op deze vooruitzichten helemaal op leef als t hier ff lastig gaat. Maar gelukkig is nu vakantie en gaat t met alle kids goed hier!Liefs Noor
Begin maart was er vier dagen achter elkaar avonddienst van de kerk. Aangezien dat aan de andere kant van Agbozume was en een behoorlijk stuk lopen, vroeg David mij hun met de bus te brengen. Nooit een probleem voor mij om te rijden natuurlijk, graag zelfs (heb ik het stuur tenminste in eigen handen i.p.v. zo’n trotro driver, die naast het stuur vooral je leven in zijn handen heeft. Overgave is weer je enige keus. Minder!). Maar het is wel een probleem als de autopapieren nog steeds niet in orde zijn. De bus is nog steeds niet officieel ingevoerd, omdat ze belachelijk veel geld hiervoor vragen en het nu via Social Welfare geregeld wordt wat natuurlijk weer eeuwen lang duurt. Waarom? Is geen duidelijke verklaring voor. Dus weer geduld hebben. Maar goed, als de politie ons dus pakt zijn we het haasje en is de bus al snel een mooie donatie aan de politie i.p.v. aan het project. Ik mag dus alleen af en toe een klein rondje maken, de hoofdweg vermijdend, om de motor op gang te houden en ff te gillen met de kids, die het elke keer weer prachtig vinden. Maar nu mocht er een uitzondering worden gemaakt, omdat het donker was en blijkbaar weinig politie op straat. Oké, “By the Grace of God” maar weer! We gingen tenslotte ook naar de kerk. Maar, wat een ervaring weer…. rijdend in het donker, met grootlicht, want anders kun je geen hand voor ogen zien en raak je hoe dan ook een motor, want die rijden nog steeds als gekken over die slechte zand en hobbelwegen, met 1 bus tot de nok toe gevuld met zo’n 30 mensen (bijna het hele weeshuis = niet overdreven!!). En met kinderen die je de weg moeten wijzen, waar het inzicht t.a.v. autorijden totaal ontbreekt dus op een manier de weg wijzen alsof je op de voet bent (dus met aanwijzingen op het allerlaatste moment). Dit betekende dat we op de hoofdweg al bijna drie auto’s boven op ons hadden zitten, omdat ik ineens moest remmen om af te slaan in een weg wat je geen weg kan noemen (veel te smal!). Iets verder op moest ik een korte bocht nemen, waar deze bus veel te lang voor was dus tikte ik even een bankje aan, waar de mensen die erop zaten net op tijd vanaf konden springen (Oeps, sorry!), maar het mooiste moest toen nog komen! We moesten zo dicht mogelijk bij de kerk parkeren, waarvan ik dus niet wist waar die was en waar je ook geen flauw benul van kon hebben in het pikke donker en alleen maar zand, palmbomen en hutjes om je heen ziet. Ik moest me dus laten leiden en maar blijven vertrouwen op de oudere kinderen, die de weg zouden weten. Dit resulteerde uiteindelijk in een duidelijk overvol geladen en dus te zware bus, die vast zat in het mulle zand tussen de palmbomen. Tja, zie hier maar eens uit te komen als je niet kan draaien, steeds verder de banden het zand in draait, totdat ze tot de helft door het zand waren bedekt. 20 sterke kinderen bleken toch ook niet genoeg mankracht hiervoor. Daar sta je dan met je goede gedrag. Hihi!! Ik kon er nog wel om lachen, maar hoopte toch niet dat we de bus daar echt achter moesten laten. Na veel bloed, zweet en tranen (een uur duwen, gassen in de vooruit en achteruit, wielen graven en draaien, nog meer mankracht, aanwijzingen over en weer en palmbladeren onder de wielen) kwam er weer beweging in. Yes! Maar nu nog op goed geluk in z’n achteruit tussen de palmbomen door manoeuvreren, zonder te stoppen (anders zat ie weer vast!). Doodeng met zo’n lange bus, waar ik in de spiegels de achterkant niet eens van kon zien in het donker. Dus moest ik dit x echt blind vertrouwen op de Ghanese aanwijzingen van een gozer, waarvan ik betwijfelde of hij zelf überhaupt een rijbewijs had (aangezien hij geprobeerd had het stuur over te nemen, maar na de bus 3 x af te laten slaan, liet hij toch maar weer aan mij over). Maarrr…GOD was met ons en was ons deze avond zeer genadig, want uiteindelijk zaten we met z’n allen goed en wel (adrenaline zat nog voelbaar in mijn bloed) in de kerk. Nou ja, kerk, zoals die er hier uit kunnen zien. Veel mensen en kinderen op een aantal bankjes in het zand tussen de palmbomen en onder de blote sterrenhemel, alleen verlicht door het maanlicht. Met een microfoon in zijn hand werd er door de pastoor gepreekt, gebeden (vooral schreeuwend en met veel heftige handgebaren naar de hemel reikend). Het Ewe werd door onze tolk (1 van de kids) vertaald, zodat we de prachtige bijbelverhalen en verkondigingen over god en de duivel, hemel en hel, goed konden volgen. Ik gaf toch de voorkeur aan het zingen, dansen en trommelen. Het leek wel een concert! (Nog net geen John Legend, haak en per ;)) Helemaal toen ook bleek dat je gewoon op de grond mocht gaan zitten of liggen en de kinderen vervolgens stuk voor stuk in slaap vielen. Het kan en mag allemaal. Mooi! Zo is naar de kerk gaan tenminste leuk en aantrekkelijk, ook voor kinderen. Die zingen, dansen en bidden (of slapen) fanatiek mee. Dat kun je je bij ons in de kerk toch niet voorstellen allemaal! Mam, als je me hier had opgevoed had je niet zoveel moeite hoeven doen om me het geloof bij te brengen. J Hier helpen ze je allemaal nog een stevig handje mee om me alsnog te bekeren tot Christen. Ze snappen er echt niks van als je zegt dat je niet gelooft en vinden het erg jammer, zonde en kwalijk voor mij, want zonder God is je leven hier gewoon niks waard. Er wordt nu hard voor me gebeden, zodat ik hem ooit nog binnen laat en om me alsnog in de hemel te laten belanden. Nou, daar hopen we dan maar op! Deze avond was er 1 om in ieder geval niet te vergeten.
Nog een dag om niet te vergeten….met z’n het hele weeshuis een dagje naar het strand in Denu!! Floorke (vriendin van Hester) en ik hadden alles geregeld; 2 trotrobusjes, eten, drinken, fruit, koekjes, ballen en ander speelgoed voor 32 kinderen + 6 stafleden. Hester en ik hielden ons hart al vast met de gedachte aan al die kinderen (zonder zwemdiploma) in die wilde zee (waar ik dus bijna in ben verdronken!). Dus toen uiteindelijk alles was ingepakt en de busjes volgepropt zaten, hielp het niet echt voor onze gemoedsrust dat David, Hester nog ff duidelijk op het hart drukte dat wij verantwoordelijk waren, aangezien hij zelf niet mee ging. Oke, duidelijk! Aangekomen stormden ze natuurlijk allemaal als gekken op de zee af, wij erachter aan rennend. Na de eerste golven kwamen er veel verschrikte gezichtjes weer boven water, maar snel waren deze sterke en onvermoeibaar lijkende kinderen gewend in het water. Doodeng!! Dus ik zat maar te schreeuwen de hele tijd (zag mijn moeder helemaal voor me) dat ze niet te ver moesten gaan, de kracht van de zee onderschatte en moe zouden worden en ik ze niet kon redden als ze meegesleurd zouden worden. Maar onverschrokken en onverstoorbaar lieten ze zich elke keer weer meesleuren en leken er geen genoeg van te krijgen. Ik waagde me niet verder dan tot mijn knieën in het water. Nou ja, weer 1 x geprobeerd en toen stonden de schaafwonden alweer op mijn benen dus NIET meer! Ik heb met verbazing en bewondering naar al die kinderen (groot en klein) gekeken, die zo sterk en onverschrokken elke keer die enorme golven weer trotseerden en lachend en onbezorgd weer boven water kwamen. De meeste hebben de hele dag in de zee doorgebracht en vonden het fantastisch. Vermoeid, voldaan en opgelucht (dat niemand verdronken was), zaten we weer in de bus terug. Een geslaagd dagje uit, wat me een bijzonder gelukkig gevoel gaf om die kinderen allemaal zo ‘happy’ te zien.
Het volgende weekend moesten we onze vrije zondag en geplande (zorgeloze, dit x zonder kinderen) stranddagje inwisselen voor een grote schoonmaakdag en administratie op orde-dag. De inspectie zou maandag echt op de stoep staan dus David hield weer zijn adem in. Dus alle kamers weer uitgekamd, geveegd en geschrobd. Was wel weer nodig. Die maandag konden we eindelijk opgelucht adem halen; het weeshuis was niet gesloten! Met name omdat we bezig zijn met een nieuw gebouw als slaapvertrekken voor de jongens, die nu bijna af is.
Die week ook een bezoek gebracht aan het ander schoolgebouw (soort dependance) van David in een klein dorpje, Amedzikofe, verderop. Met z’n tweeën (Floorke en ik) achterop de motor dwars door the middle of no where. Dat is dan zoo Afrika en geeft me zo’n vrij gevoel. Onbeschrijfelijk mooi en bijzonder! Wat een rust, maar ook erg afgezonderd hoe de mensen daar leven. David vertelde dat dit ook voor hem een bijzondere plek is om tot rust te komen. Een heel klein schooltje met helaas half lege klassen. Andere kinderen hadden het schoolgeld niet betaald of moesten met hun ouders op het land werken. Daarna hebben we het stuk land van David met vooral cassave, dat daar wordt verbouwd, bezocht. Het oogstseizoen begint dus in de vakantie van begin april tot begin mei, moet daar hard worden gewerkt om weer te kunnen voorzien in ons eigen eten (wat op de markt veel duurder is).
Verder hier alles goed behalve dan dat t internet/stroom de helft van de tijd eruit ligt, het benauwd is en de eerste kou gevoeld is door de regen (regen seizoen is begonnen, dus aan t werk op de farm!)Hoe is het bij jullie? Heerlijk lente weer begrijp ik. Ben wel jaloers! Maar een meevaller is dat mijn ouders al over 1,5 week komen en een hele lading spullen en eten meenemen...kan niet wachten en super om ze te gaan zien! Enn... Willemijn komt op 5 juni aan. Wauw, echt zo super dat ik het bijna niet kan geloven. Hopelijk ga ik zelf ook nog een bezoekje brengen aan ZA en mijn lieve broer daar zien. Wie weet! Zo gaaf allemaal, dat ik op deze vooruitzichten helemaal op leef als t hier ff lastig gaat. Maar gelukkig is nu vakantie en gaat t met alle kids goed hier!Liefs Noor
-
15 April 2009 - 11:12
Roel:
Hij zussie, jezus christus. Als ik dat mag zeggen van de almachtige daar boven! Wat maak jij er weer een lekkere boel van daaro! Als je maar oppast want je moeder houdt haar hart vast.
Wist trouwens niet dat jij ook een bus kon besturen maar zoals alles is dat gewoon een kwestie van doen en leren door te doen. Wel oppassen op de weg want las hier in de krant dat er dit paasweekend in ZA maar liefst 147 mensen zijn verongelijkt op de weg! Psychisch.
Hou je goed en we mailen weer over je komst etc.
kusjes je
grote broeder ;) -
15 April 2009 - 11:14
Roel:
sorry: verongelukt ofwel
dood moet ik zeggen
begin een beetje teveel Afrikaans over te nemen en da moe ik nie doen nie -
17 April 2009 - 11:17
Thamar:
Ha Noor,
Elk verhaal is een avontuur, je zou er een thriller over kunnen schrijven! Niet te geloven voor ons soms hoe anders (en voornamelijk veeeeeel langzamer) zaken geregeld worden. Ik hoop voor je dat die buspapieren snel in orde zijn. Al was het maar om wat meer de hort op te kunnen en te kunnen gassen!! Misschien helpt het als ook ik voor je bid :-)
Lekker dat je ouders je snel komen bezoeken, geniet ervan (en van het westerse eten!)
Hier alles goed, druk met de voorbereidingen van de bruiloft, gaat nu echt hard joh!
Liefs Thamar
-
18 April 2009 - 08:56
Tams:
Dag woodje,
Mijne goete, kom net terug van Rome en het kaarsje wat ik voor je heb opgestoken bij de Paus heeft goed gedaan! Ik zie je al helemaal zitten in de bus. Hoe cool is dat! Weer een fantastisch verhaal lief. Wat leuk dat Willemijn naar je toe komt.. Echt super. En bijna je lieve ouders op bezoek wat geweldig. Hier alles goed het zonnetje schijnt en het eerste wit biertje is al weer gedronken op het terras. Hoe zijn de biertjes daar?
Houd je goed woodje.
Dikke zoenen Tams -
18 April 2009 - 17:51
Mams:
Hoi lief,
Prachtig spannend verhaal met hele mooie foto's van de kindjes.Je ziet ze allemaal vreselijk genieten en daar doe je het voor!Dat begrijp ik maar al te goed!
Ja Noorebetje en nu dan toch maar leren bidden, kan echt geen kwaad hoor!
Vogende week zijn we bij je en we verheugen ons er enorm op,je hebt ons heel wat te laten zien en we moeten heel wat bijkletsen.Ook al zijn de wekelijkse gesprekken op skype, me heel wat waard!
Pa komt net binnen en vertelde dat je met pech staat midden in de bush,almighthy GOD!Hoop dat ook dit weer op z'n pootjes terecht kom. Je moeder bidt wel een weesgegroetje!
Nou meis, bel je van de week nog wel, voordat we gaan, dikke kussen vanuit hier en 'n dikke knuffel van Bo xx Pa en mij -
18 April 2009 - 17:54
Mams:
Oh ja, Willemijn belde vanmiddag nog met een vraagje voor een adres in Ghana voor de ambassade. Verheugd zich ook erg op de reis naar Ghana-Z.Afrika.Moest je vast dikke kussen geven en ze ziet er erg naar uit om je weer te zien xx mams -
19 April 2009 - 10:04
Hanneke:
wat mis ik het, als ik zo je verhalen lees. Ik zou er graag bij zijn geweest. Geniet er van als je ouders er zijn! Groeten aan iedereen. -
23 April 2009 - 16:36
Sakha En Lia:
Hi Noor. Wat een verhaal en avondtuur beleef je toch telkens weer. Gelukkig weet je je elke keer er weer uit te werken. (graven). Fijn dat je ouders bijna in aantocht zijn, over een paar uur zitten ze in het vliegtuig opweg naar jou. super he! heb een mooie tijd en we blijven in gedachten bij jullie.
knuffels van Sakha en Lia -
24 April 2009 - 06:04
Tante Gonnie:
hallo stoere nicht,het waren de avondturen weer wel je kan niet zeggen dat er niets te beleven valt bij jou.Volgens mij heb ji wel een of meer bescherm engeltjes daar boven die jou en je kindjes beschermen.Het was weer de moeite waart om te lezen Noor het leven daar is nog niet saai he.Op het moment dat ik jou mail weet ik dat je moeder en vader op weg zijn naar je toe,bepakt en bezakt , ik wens jullie een hele fijne tjd met elkaar ,veel liefs en dikke zoenenxxxxxx -
27 April 2009 - 11:11
Ramona:
Hoi Noor,
je kent me niet, maar ik kwam deze pagina tegen... Ik ben net als jij, vrijwilliger geweest in Klikor (2003)en ik herken eigenlijk alles wat je schrijft(ook je bijna verdrinkings-ervaring)...
Heb ook al eens contact gehad met Hester, omdat ik graag nog eens terug kom, maar door omstandigheden, lukte dat vorig jaar niet.
Ik vind het erg leuk je verhalen te lezen; word meteen weer enthousiast. Het is waar; die mensen zitten in je hart en gaan er niet meer uit...
Groetjes, Ramona (ps: wil je iedereen de groetjes doen van Sista Ramona?) -
02 Mei 2009 - 18:10
Marie-therese Nispel:
Lieve noor
Wat doe je toch fantastisch werk daar.Ik begrijp dat je een heleboel lef moet hebben en zo te lezen heb je dat ook.Ik duim en bid(!)dat al je avonturen goed zullen aflopen.
veel liefs -
02 Mei 2009 - 18:13
Marie-therese Nispel:
Lieve noor
Wat doe je toch fantastisch werk daar.Ik begrijp dat je een heleboel lef moet hebben en zo te lezen heb je dat ook.Ik duim en bid(!)dat al je avonturen goed zullen aflopen.
veel liefs -
03 Mei 2009 - 17:11
Tante Toet:
leuk weer zo'n verhaal . Ik kan het me zo voorstellen daar het transport , de kerk , zwemmen etc om maar wat te noemen enorm veel op Nicaragua lijkt.Je doet geweldig werk en die kinderen zijn vast gek op je . Tot ziens , liefs toet -
03 Mei 2009 - 17:21
Anja:
Ha Noor!
Wat een heerlijk gezicht, die spelende kinderen bij zee! Dat is toch kicken om daar bij te zijn?!
Heb je het nu ook goed naar de zin met paps en mams bij je? Leuk om alles met ze te delen!
Geniet er maar van.
Veel plezier met elkaar en groeten van ons!
Anja -
06 Mei 2009 - 20:33
Lia En Sakha:
Hai lieve schat,
Hoe is met je meissie, nu Nellie en Hein je lieve ouders weer terug in Nederland zijn.
Snik, snik, je zal ze
missen hé. Maar je hebt vast een hele goede tijd met ze gehad en veel met ze mogen delen. Fijn voor je Noor.
Lieffie, hou je goed en ga verder met het mooie werk daar je doet het goed en de kindjes zijn blij met jou. Je ouders en ook wij zijn heel trots op je, petje af. Doei schat, zorg goed voor je zelf. Knuffels van Lia en Sakha. -
07 Mei 2009 - 20:03
Marjon Boonen:
Heej Noor!
Ik ben Marjon, de grote reisvriendin van je grote broertje! Wil even mededelen dat dat meisje wel achteraan moet aansluiten aangezien hier al 3 Bachelorrettes klaar staan om je broertje op zijn wenken te bedienen! Helaas heeft hij zijn bruine oogjes al laten op een Opperbachelorrette (maak je maar niet druk, ik ben niet de wanhopige in kwestie)!
Nou aangezien hij je dit vast niet zelf durft te ver/96`` -
07 Mei 2009 - 20:06
Marjon Boonen:
Nou Noor dat was dus de allergrappigste reisgenoot van mij (je broertje) die dit mooie verhaaltje heeft getypt. Humor heeft ze wel iig! hahaha spreek je wel weer -
07 Mei 2009 - 20:14
Marjon Boonen:
*vervolg zonder je broer*
niet zelf durft te vertellen denk ik ik hou je ff op de hoogte! Maar het valt allemaal wel mee hoor, maar toch heeft je lieve grote broertje hier spontaan een fanclub opgedaan. Dat van net was maar een grapje hoor!
Nou sorry voor al deze onzin maar het ligt ook aan Roel want die trekt mijn laptop zomaar weg, was nog midden in mijn verhaal!
Maar goed, heel veel plezier in Ghana enzo en een dikke kus van je brüderke en mij! -
14 Mei 2009 - 10:45
Nienke:
Hee lieve Noor!
Wat een verhalen! En je vertelwijze is prachtig, dan zie je het bijna voor je. Gisteren met Adri wat gedronken en die vertelde dat Willemijn eerst langs jou gaat! Leuk! :-D
Heel veel plezier en een hele dikke kus! -
16 Mei 2009 - 11:55
Miranda:
Yo Noor!
Wat een heerlijke verhalen, ben een beetje laat begonnen met lezen, maar heb ze net in één ruk gelezen. Oh man, ik ben jaloers.. Africa.. didn't leave me either :) Ik lever maandag mn scriptie in.. kijken of ik ook nog es een baan in africa kan regelen :) Nou wijffie, geniet van alles!.. enneh.. volgende keer zwembandjes mee naar zee he!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
