Geduld is een schone zaak, zeker in Afrika!
Door: Noor
Blijf op de hoogte en volg Noor
24 Maart 2009 | Ghana, Accra
(Ondertitel: Corruptie is een slechte zaak.)
Afgelopen weken was het weer veel wachten, al zittend, zuchtend en steunend terwijl het zweet in pareltjes over je lijf loopt. Het is niet heet, heter, maar op z’n heetst op het moment. Ik wist niet dat je zoveel kon zweten op een dag. Dus als het even kan en bij gebrek aan een zwembare zee of een zwembad in de buurt, sta ik weer met een emmertje water boven mijn hoofd. Zo’n 3x soms 4x per dag. Wat een verheerlijking water dan kan zijn (ook al is het lauw en 1 emmertje tegelijkertijd)! Helaas is slapen in water geen mogelijkheid dus in dat geval hebben we mijn vriend de fan. Behalve als er geen stroom is! Vorige week was het wel erg lang ‘light off’, zoals ze dat hier noemen. Dat was even niet zo grappig meer, de hele dag en nacht. Aangezien buiten al geen zuchtje wind stond was het binnen al helemaal niet uit te houden. Dus dat betekende buiten slapen (zonder klamboe helaas; malaria muggen genade!). Toch nog redelijk geslapen, ondanks de hitte, DEET insmeermomenten en ochtenddauw. En wonder boven wonder geen enkele muggensteek. “By the grace of God!”, zouden ze hier zeggen. En onder die eindeloze sterrenhemel, met zoveel sterren dat het gewoon licht geeft, heeft toch wel iets heel bijzonders. :) Maarr, wachten in deze hitte vraagt echt om overgave en berusting. Gelukkig zit ik alweer aardig in die Afrikaanse/Ghanese flow. Natuurlijk weer tijdens een bezoekje aan de Health Clinic, waar de dokter uiteindelijk meer oog had voor mij dan de patiënt. Het werd een uitgebreid interview (alsof er niemand in die wachtkamer zat te wachten!) over waar ik vandaan kwam, wat ik deed, of ik een vriend had en uiteindelijk of ik wilde trouwen. Natuurlijk hoefde ik weer niet lang te wachten op het huwelijksaanzoek. Ondertussen wel het 100e aanzoek wat ik heb gekregen in de afgelopen 2 maanden, maar er zit tot nu toe toch écht geen enkele potentiële kandidaat bij. Heeft niks te maken met kritisch of kieskeurig zijn hoor. :) Maar de mannen of jongetjes blijven elke keer stug volhouden en vragen dan ook nog met een heel verbaast gezicht: “Why not?” Als je ze dan serieus uitlegt, dat je ze niet eens kent of dat ze toch echt te oud zijn (boven de 40 jaar) of te jong (rond de 15 jaar) en dat je een man wil die met je trouwt uit liefde en niet om je huidskleur of voor het geld, dan kijken ze je stuk voor stuk niet begrijpend aan. Oké, het zal wel weer aan mij liggen. Maar goed, na het zoveelste afgeslagen huwelijksaanzoek werden we uiteindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis aangezien hij ons niet kon helpen. Dus voor niks de hele ochtend doorgebracht in die wachtkamer, alsof je niks beters te doen hebt. Een meevallertje was dat hij ons naar een privé-kliniek had doorverwezen, waar we zo aan de beurt zouden zijn omdat Sophia een student is en snel weer op school moet zitten. Dus optimistisch en met een hoopvol vooruitzicht zaten we de volgende dag in de trotro naar Aflao. Zoals gewoonlijk weer lekker opgepropt, zodat we in ieder geval geen kou hoeven te lijden. Pfff! Aangekomen ging het zoals de dokter ons had verteld, voorspoedig, want de man bij de receptie deelde ons mee dat we niet lang hoefde wachten. Na de hele ochtend braaf wachten en drie keer vragen wanneer we nu eindelijk aan de beurt waren, omdat ze weer terug naar school moest, konden we eindelijk op de deur van de dokter kloppen (terwijl die ondertussen nog bezig was). Maarr, het hielp! Eerst was de aandacht opnieuw op mij gevestigd, maar gelukkig bekeek hij de patiënt wat later met zorg en beantwoorde hij netjes al mijn vragen. Weer wat nieuwe pillen er tegen aan en over een week terug op controle. Dat doen we dan maar. Op de weg terug langs de bank om wat geld te wisselen, want een pinautomaat is hier in de buurt helaas niet beschikbaar. Gelukkig had ik nog wat euro’s meegenomen en is er amper iets te vinden waar ik mijn geld aan kan uitgeven. Behalve dan de kosten voor het verlengen van mijn visum de volgende dag. Dus op naar Ho (3 a 4 uur rijden hier vandaan) voor het noodzakelijke en kostbare visum. Spannend, want officieel mag ik maar een half jaar blijven op mijn toeristenvisum en had ik alleen nog maar een 2 mnd. visum vanaf mijn aankomst wat dus zou verlopen op 10 mrt. Bij mijn aankomst stonden de officieren al buiten voor hun dikke bak op wacht. Patserig en nieuwsgierig naar waar ik vandaan kwam, vertelde ze me het nieuws uit Nederland: Er was een vliegtuigongeluk in Amsterdam. Ja, haha! Dat grapje maken jullie natuurlijk tegen elke Hollandse vrijwilliger die hier zijn visum komt verlengen. Maar ik las het later idd in de Ghanese krant. Ajj! Erg gek. Ik moet zeggen dat ik weer aardig van de wereld ben afgesloten. Zie weinig krant of TV waar behoorlijk nieuws instaat. Dus hou me een beetje op de hoogte a.u.b. Gelukkig heb ik er uiteindelijk nog 4 mnd. bij gekregen, maar dat is dan ook precies een half jaar. Mmm, dat gaat straks nog lastig worden. Helemaal aangezien Hester ook haar visum voor de laatste x moest verlengen (de 4e x!) en voor haar een uitzondering werd gemaakt, na op het matje te zijn geroepen bij de baas van het immigratie office en wat geld bij te leggen. De officieren hielden elkaar netjes allemaal een hand boven hun hoofd, toen we opmerkten dat het toch wel een bijzondere manier van iets regelen is en dus alles wel mogelijk bleek als je maar genoeg neer zou leggen. Natuurlijk reageerde ze erg schijnheilig en deden alsof ze niet wisten wat we bedoelden. Maar ik kreeg nog wel een telefoonnummer toegeschoven als ik toch nog een x mijn visum wilde proberen te verlengen. Ze konden natuurlijk niks beloven. Dus…zo gaat dat ook bij overheidsinstanties in Ghana!
Op de weg terug was er nog een ander leuk voorbeeldje. Met een idiote trotro chauffeur, die als een gek reed en gewoon doodleuk alle politiecontroles wilde negeren door kei hard door te rijden tot hij elke keer na 100 meter verder toch tot stilstand werd gecommandeerd. Bleek die sukkel zijn rijbewijs niet (bij) te hebben! Maar na wat over en weer gebakkelei scheurde hij gewoon weer doodleuk verder. Dit ging zo een paar keer hetzelfde, (zelfs de lokale mensen reageerde verbaast!) totdat hij een soort aantekening kreeg dat hij zich de volgende dag moest komen melden op het politiebureau. Daar had ie vast ook schijt aan dus zo’n idioot kan dus vrolijk rond blijven rijden. Tot overmaat van ramp reed hij ook nog een lekke band, waar die duidelijk vaker mee te maken had gehad, want lachend legde hij snel weer een nieuw bandje erop. Meevaller was dat we bijna bij onze overstap waren. Weer blij dat we nog leefden!
De volgende dag naar een ouderbijeenkomst van de boarding school, waar 3 jongens van ons zitten. Een jongensschool, waar een harde overlevingscultuur blijkt te bestaan en waar mishandeling en groepsverkrachtingen geen onbekende verschijnselen blijken te zijn. Zij komen +- 1 x in de maand een weekend terug of wanneer ze de kans krijgen. Het was wel duidelijk dat Hester en ik niet de echte ouders waren. Hihi! Een enorme zaal met een grote opkomst. Dat beloofde wat, maar na eerst in het engels te zijn begonnen, werd de bijeenkomst daarna vervolgd in het Ewe. Helaas kon ik daar natuurlijk geen reet van volgen, behalve dan dat de gemoederen weer hoog opliepen, omdat het vooral om geldkwesties ging. De rode draad was duidelijk: de school komt geld te kort en de ouders moeten meer gaan betalen. Dit leverde natuurlijk weer heftige discussies op, waardoor de meeting weer aardig uit zou gaan lopen. Ondertussen had ik alle punten die zouden worden behandeld al kunnen lezen (wel in engels!) op het formulier dat was uitgedeeld, dus besloten we uiteindelijk maar te gaan.
Hoe is het bij jullie??? Bedankt voor jullie leuke reacties en lieve mails! Doet me echt goed en heb ik zeker nodig op z’n tijd. Het is af en toe echt vermoeiend om je constant aan te moeten passen en je anders te voelen dan de rest. Ik mis jullie vaak als ik alleen naar de sterren kijk en ben blij dat ik dit dan snel kan delen met mijn paps en mams (nog 1 maand!), die gewoon hetzelfde doen en denken als mij. Zal wel ff een verademing zijn om mensen om me heen te hebben, die weten hoe ik ben en waar ik weinig aan uit hoef te leggen. Hou me op de hoogte waar jullie mee bezig zijn!
Hele dikke zoenen, xxxx Noor
Afgelopen weken was het weer veel wachten, al zittend, zuchtend en steunend terwijl het zweet in pareltjes over je lijf loopt. Het is niet heet, heter, maar op z’n heetst op het moment. Ik wist niet dat je zoveel kon zweten op een dag. Dus als het even kan en bij gebrek aan een zwembare zee of een zwembad in de buurt, sta ik weer met een emmertje water boven mijn hoofd. Zo’n 3x soms 4x per dag. Wat een verheerlijking water dan kan zijn (ook al is het lauw en 1 emmertje tegelijkertijd)! Helaas is slapen in water geen mogelijkheid dus in dat geval hebben we mijn vriend de fan. Behalve als er geen stroom is! Vorige week was het wel erg lang ‘light off’, zoals ze dat hier noemen. Dat was even niet zo grappig meer, de hele dag en nacht. Aangezien buiten al geen zuchtje wind stond was het binnen al helemaal niet uit te houden. Dus dat betekende buiten slapen (zonder klamboe helaas; malaria muggen genade!). Toch nog redelijk geslapen, ondanks de hitte, DEET insmeermomenten en ochtenddauw. En wonder boven wonder geen enkele muggensteek. “By the grace of God!”, zouden ze hier zeggen. En onder die eindeloze sterrenhemel, met zoveel sterren dat het gewoon licht geeft, heeft toch wel iets heel bijzonders. :) Maarr, wachten in deze hitte vraagt echt om overgave en berusting. Gelukkig zit ik alweer aardig in die Afrikaanse/Ghanese flow. Natuurlijk weer tijdens een bezoekje aan de Health Clinic, waar de dokter uiteindelijk meer oog had voor mij dan de patiënt. Het werd een uitgebreid interview (alsof er niemand in die wachtkamer zat te wachten!) over waar ik vandaan kwam, wat ik deed, of ik een vriend had en uiteindelijk of ik wilde trouwen. Natuurlijk hoefde ik weer niet lang te wachten op het huwelijksaanzoek. Ondertussen wel het 100e aanzoek wat ik heb gekregen in de afgelopen 2 maanden, maar er zit tot nu toe toch écht geen enkele potentiële kandidaat bij. Heeft niks te maken met kritisch of kieskeurig zijn hoor. :) Maar de mannen of jongetjes blijven elke keer stug volhouden en vragen dan ook nog met een heel verbaast gezicht: “Why not?” Als je ze dan serieus uitlegt, dat je ze niet eens kent of dat ze toch echt te oud zijn (boven de 40 jaar) of te jong (rond de 15 jaar) en dat je een man wil die met je trouwt uit liefde en niet om je huidskleur of voor het geld, dan kijken ze je stuk voor stuk niet begrijpend aan. Oké, het zal wel weer aan mij liggen. Maar goed, na het zoveelste afgeslagen huwelijksaanzoek werden we uiteindelijk doorverwezen naar het ziekenhuis aangezien hij ons niet kon helpen. Dus voor niks de hele ochtend doorgebracht in die wachtkamer, alsof je niks beters te doen hebt. Een meevallertje was dat hij ons naar een privé-kliniek had doorverwezen, waar we zo aan de beurt zouden zijn omdat Sophia een student is en snel weer op school moet zitten. Dus optimistisch en met een hoopvol vooruitzicht zaten we de volgende dag in de trotro naar Aflao. Zoals gewoonlijk weer lekker opgepropt, zodat we in ieder geval geen kou hoeven te lijden. Pfff! Aangekomen ging het zoals de dokter ons had verteld, voorspoedig, want de man bij de receptie deelde ons mee dat we niet lang hoefde wachten. Na de hele ochtend braaf wachten en drie keer vragen wanneer we nu eindelijk aan de beurt waren, omdat ze weer terug naar school moest, konden we eindelijk op de deur van de dokter kloppen (terwijl die ondertussen nog bezig was). Maarr, het hielp! Eerst was de aandacht opnieuw op mij gevestigd, maar gelukkig bekeek hij de patiënt wat later met zorg en beantwoorde hij netjes al mijn vragen. Weer wat nieuwe pillen er tegen aan en over een week terug op controle. Dat doen we dan maar. Op de weg terug langs de bank om wat geld te wisselen, want een pinautomaat is hier in de buurt helaas niet beschikbaar. Gelukkig had ik nog wat euro’s meegenomen en is er amper iets te vinden waar ik mijn geld aan kan uitgeven. Behalve dan de kosten voor het verlengen van mijn visum de volgende dag. Dus op naar Ho (3 a 4 uur rijden hier vandaan) voor het noodzakelijke en kostbare visum. Spannend, want officieel mag ik maar een half jaar blijven op mijn toeristenvisum en had ik alleen nog maar een 2 mnd. visum vanaf mijn aankomst wat dus zou verlopen op 10 mrt. Bij mijn aankomst stonden de officieren al buiten voor hun dikke bak op wacht. Patserig en nieuwsgierig naar waar ik vandaan kwam, vertelde ze me het nieuws uit Nederland: Er was een vliegtuigongeluk in Amsterdam. Ja, haha! Dat grapje maken jullie natuurlijk tegen elke Hollandse vrijwilliger die hier zijn visum komt verlengen. Maar ik las het later idd in de Ghanese krant. Ajj! Erg gek. Ik moet zeggen dat ik weer aardig van de wereld ben afgesloten. Zie weinig krant of TV waar behoorlijk nieuws instaat. Dus hou me een beetje op de hoogte a.u.b. Gelukkig heb ik er uiteindelijk nog 4 mnd. bij gekregen, maar dat is dan ook precies een half jaar. Mmm, dat gaat straks nog lastig worden. Helemaal aangezien Hester ook haar visum voor de laatste x moest verlengen (de 4e x!) en voor haar een uitzondering werd gemaakt, na op het matje te zijn geroepen bij de baas van het immigratie office en wat geld bij te leggen. De officieren hielden elkaar netjes allemaal een hand boven hun hoofd, toen we opmerkten dat het toch wel een bijzondere manier van iets regelen is en dus alles wel mogelijk bleek als je maar genoeg neer zou leggen. Natuurlijk reageerde ze erg schijnheilig en deden alsof ze niet wisten wat we bedoelden. Maar ik kreeg nog wel een telefoonnummer toegeschoven als ik toch nog een x mijn visum wilde proberen te verlengen. Ze konden natuurlijk niks beloven. Dus…zo gaat dat ook bij overheidsinstanties in Ghana!
Op de weg terug was er nog een ander leuk voorbeeldje. Met een idiote trotro chauffeur, die als een gek reed en gewoon doodleuk alle politiecontroles wilde negeren door kei hard door te rijden tot hij elke keer na 100 meter verder toch tot stilstand werd gecommandeerd. Bleek die sukkel zijn rijbewijs niet (bij) te hebben! Maar na wat over en weer gebakkelei scheurde hij gewoon weer doodleuk verder. Dit ging zo een paar keer hetzelfde, (zelfs de lokale mensen reageerde verbaast!) totdat hij een soort aantekening kreeg dat hij zich de volgende dag moest komen melden op het politiebureau. Daar had ie vast ook schijt aan dus zo’n idioot kan dus vrolijk rond blijven rijden. Tot overmaat van ramp reed hij ook nog een lekke band, waar die duidelijk vaker mee te maken had gehad, want lachend legde hij snel weer een nieuw bandje erop. Meevaller was dat we bijna bij onze overstap waren. Weer blij dat we nog leefden!
De volgende dag naar een ouderbijeenkomst van de boarding school, waar 3 jongens van ons zitten. Een jongensschool, waar een harde overlevingscultuur blijkt te bestaan en waar mishandeling en groepsverkrachtingen geen onbekende verschijnselen blijken te zijn. Zij komen +- 1 x in de maand een weekend terug of wanneer ze de kans krijgen. Het was wel duidelijk dat Hester en ik niet de echte ouders waren. Hihi! Een enorme zaal met een grote opkomst. Dat beloofde wat, maar na eerst in het engels te zijn begonnen, werd de bijeenkomst daarna vervolgd in het Ewe. Helaas kon ik daar natuurlijk geen reet van volgen, behalve dan dat de gemoederen weer hoog opliepen, omdat het vooral om geldkwesties ging. De rode draad was duidelijk: de school komt geld te kort en de ouders moeten meer gaan betalen. Dit leverde natuurlijk weer heftige discussies op, waardoor de meeting weer aardig uit zou gaan lopen. Ondertussen had ik alle punten die zouden worden behandeld al kunnen lezen (wel in engels!) op het formulier dat was uitgedeeld, dus besloten we uiteindelijk maar te gaan.
Hoe is het bij jullie??? Bedankt voor jullie leuke reacties en lieve mails! Doet me echt goed en heb ik zeker nodig op z’n tijd. Het is af en toe echt vermoeiend om je constant aan te moeten passen en je anders te voelen dan de rest. Ik mis jullie vaak als ik alleen naar de sterren kijk en ben blij dat ik dit dan snel kan delen met mijn paps en mams (nog 1 maand!), die gewoon hetzelfde doen en denken als mij. Zal wel ff een verademing zijn om mensen om me heen te hebben, die weten hoe ik ben en waar ik weinig aan uit hoef te leggen. Hou me op de hoogte waar jullie mee bezig zijn!
Hele dikke zoenen, xxxx Noor
-
24 Maart 2009 - 12:12
Elian:
Hi Noor! Wat bijzonder, heftig en geweldig!
Hou je taai en baie veel plesier! -
24 Maart 2009 - 13:47
Willemijn:
lieverd! een mooi verhaal, een verhaal waarin je veel beschrijft en ik hoor aan je stem dat het tijd wordt dat we je komen opzoeken!!!!! Ik kom naar je toe! xxxxx -
24 Maart 2009 - 18:00
Kim (P):
Ha Lieve Schat, in je mailbox zit een mailtje waarin ik even uitgebreid de tijd neem je bij te kletsen :)
Weer bedankt voor je mooie verhaal hierboven, die sterrenhemel blijft hangen..
En wat heerlijk dat je ouders komen, echt lekker om naar uit te kijken. Wel even nodig inderdaad!
Lees je mail maar gauw.
x x x -
26 Maart 2009 - 13:09
Mams:
Hoi lieve dochter van ons,
Weer een pracht beschreven verhaal,waarin je de verschillen van cultuur/ natuur en temperatuur weer duidelijk neerzet. Valt af en toe niet mee he meis, je moeder moet nu al zuchtte als ze over die hitte leest en met name de stroomuitval,oeps! Dat wordt vast op z'n tijd afzien maar....we hebben er verschrikkelijk veel zin in. Heel,heel fijn om je weer te zien en lekker bij te kletsen over van alles en nog wat.Het delen van al die indrukken van de afgelopen 2 maanden. En die zijn niet mis!!Bijzonder om dat straks met mijn eigen ogen te zien, waar jij al die tijd zo uitgebreid over hebt verteld en waar ik al een heel beeld van heb gekregen.We verheugen ons erop!!
Paspoort is verlengd, morgen G.G.D. en volgende week ambassade Den Haag.Komt schot in!!Nou lief, ga je snel proberen te bellen,pas goed op jezelf,wees voorzichtig en vergeet niet dat we enorm trots op je zijn hoe je dat daar in het verre allemaal doet!dikke knuffel van Bo, heel veel liefs van Pa en Mams xxxxx -
26 Maart 2009 - 20:53
Pa:
Lieve dochter,
Wat kan je dat toch allemaal goed beschrijven! Met de foto's erbij waan ik me al in Klikor. Dat gaat dus ook gauw echt gebeuren.Vorige week nieuwe paspoorten gehaald, morgen de nodige medicatie bij de GGD en volgende week naar Den Haag voor onze visa.
Meid, je doet het geweldig en wij komen je nog een handje helpen. Tot gauw. XXXX Pa -
02 April 2009 - 04:36
Tante Gonnie:
Hoi lieve Noor,weer met bewondering je dagboek gelezen.Sterrenhemel huwlijks aanzoeken meid het kan niet op .Bij jou vergeleken is het buiten dekrediet crisis waar de kranten vol van staan en te hoge bonussen die een aantal topmanagers ontvangen plus de aex die maar zakt en een top over leg t.a.v.Afghanistan het leven van je tante simpel.Je bent een kranige meid,ik heb bewondering voor je.Lieve schat veel succes weer liefs en dikke zoenen xxxx -
04 April 2009 - 08:10
Tante Lia:
Dag sweety Noor,
Zweten, hitte, spaarzaam lauw water gebruik, buiten slapen, eindeloos wachten, stroomuitval, dus gewoon afzien meissie toch. Oma zou zeggen wat doe je daar toch, kom lekker naar huis toe. Maar zo werkt het niet, want hier ligt je hart en wilt er helemaal voor gaan.
Je bent 'n echte doordauwer Noor, al valt het soms echt niet mee hé!
Gisteren vrijdag 3 april de eerste warme dag boven de 20 graden, na de sportschool zijn wij gaan fietsen naar de waterleidingduinen daar hebben we 'n stuk gewandeld en zijn daar neer gestreken, heerlijk rustig met mooie natuurgeluiden.
Lieverd, hou je goed, we volgen je, Liefs van je Oom en Tante uit Hoofddorp.
-
03 Mei 2009 - 18:28
Toet Alweer:
ik las in je vorige verhaal dat je het zo heet had. Zet een emmer naast je bed met water, doe daar een laken in en leg dat natte laken over je heen snachts . Het is natuurlijk zo droog maar dan heb je hopenlijk een 2e laken klaar staan in het emmmertje. Good luck .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
